முதற்குறிப்புகள்
கடந்த மாதம் இலங்கையில் நடைபெற்ற நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் இலங்கையின் ஜனாதிபதி அனுரகுமார திசாநாயக்கவின் தேசிய மக்கள் சக்தி 2/3 பெரும்பான்மையுடன் பாரிய வெற்றியைப் பெற்றது. இலங்கையின் வரலாற்றில் இது முதன்மையானதும் முக்கியமானதுமான வெற்றியாகும். குறிப்பாக, இலங்கையில் இரண்டு ஆயுதங்தாங்கிய கிளர்ச்சிகளை நடாத்திய – தங்களை மார்க்சிய கட்சியாக அறிவித்த – மக்கள் விடுதலை முன்னணியை பிரதான அரங்காடியாகக் கொண்ட கூட்டணியின் வெற்றியானது, இலங்கையில் ஒரு சிவப்பு அலை வீசியுள்ளது என்று இதை சிலர் அழைக்கிறார்கள்.
1948ஆம் ஆண்டு இலங்கை சுதந்திரம் அடைந்தது முதல் இவ்வாறான அமோக வெற்றியை (225 ஆசனங்களில் 159 ஆசனங்களை) எந்தவொரு கட்சியோ கூட்டணியோ பெற்றது கிடையாது. அதேவேளை 2009 போரின் முடிவின் பின்னர் இரண்டு அரசாங்கங்கள் 2/3 பெரும்பான்மையைப் பெற்றபோதும் அவர்களால் இம்முறை தேசிய மக்கள் சக்தி பெற்ற வாக்குகளின் வீதத்தையோ ஆசனங்களின் எண்ணிக்கையோ பெறமுடியவில்லை என்பது முக்கியமானது.
செப்டம்பர் மாதம் நடைபெற்ற நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் தேசிய மக்கள் சக்தியின் வேட்பாளர் அனுரகுமார திசாநாயக்க வெற்றி பெற்றபோதும் அவரால் 42.2% மான வாக்குகளை மட்டுமே பெற முடிந்தது. ஆனால் கடந்தமாதம் 14ஆம் திகதி நடைபெற்ற நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் 61.56%மான வாக்குகளைப் பெற முடிந்துள்ளது. இலங்கையின் 22 தேர்தல் மாவட்டங்களில் மட்டக்களப்புத் தேர்தல் மாவட்டம் தவிர்ந்த ஏனைய 21 மாவட்டங்களிலும் ஜனாதிபதியின் தேசிய மக்கள் சக்தி வெற்றி பெற்றுள்ளது. இது ஒரு புதிய அரசியல் நடத்தையைக் காட்டுகிறது. வரலாற்றில் முதன்முறையாக, இலங்கையின் அனைத்துச் சமூகங்களும் பெரும்பான்மையாக ஒரே கூட்டணிக்கு வாக்களித்துள்ளனர். இதற்கு முன்னர் இவ்வாறு நடந்தது கிடையாது. 
இது ஒரு பரந்த ஆணையை அடையாளப்படுத்துகிறது. நாட்டை ஆள்வதற்கான ஒரு வலுவான அடித்தளத்தை வழங்குகிறது. கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் வெறும் 3 ஆசனங்களை மட்டுமே கொண்டிருந்த கட்சி இம்முறை 159 ஆசனங்களைப் பெற்றிருப்பது வியத்தகு மாற்றம் என்பதில் ஐயமில்லை. ஆனால் இந்த வெற்றியைச் சாத்தியப்படுத்திய காரணிகள் மிகவும் முக்கியமானவை. கடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் 145 ஆசனங்களைப் பெற்றிருந்த முன்னாள் ஜனாதிபதிகளான ராஜபக்சக்களின் கட்சி இம்முறை 3 ஆசனங்களையே வென்றுள்ளது.
தேர்தல்களில் தொடர்ச்சியாக தங்கள் தனித்துவத்தை வெளிப்படுத்தி வந்துள்ள தமிழ், முஸ்லிம், மலையகத் தமிழ் மக்கள் இம்முறை தங்களது பாரம்பரிய கட்சிகளை உதறிவிட்டு தேசிய மக்கள் சக்திக்கு வாக்களித்துள்ளனர். இது ஒரு முக்கியமான மாற்றம். கடந்த காலங்களில் ஆட்சியமைத்த அரசாங்கங்கள், பெரும்பாலும் வடக்கு மற்றும் கிழக்கில் இருந்து ஒரு ஆணையின்றி வெற்றி பெற்றன. 2/3 பெரும்பான்மை பெற்ற அரசாங்கங்களுக்குக் கூட வடக்குக் கிழக்கின் ஆதரவு இருக்கவில்லை. ஆனால் இம்முறை இந்நிலை மாறியுள்ளது.
இலங்கையின் அரசியல் வெளியை உன்னிப்பாகக் கவனிப்பவர்களுக்கு இந்த வெற்றி கிட்டத்தட்ட தவிர்க்க முடியாததாக ஆக்கியுள்ளது. அரசியல் கட்சிகள் மீதான குருட்டு விசுவாசம் முடிவுக்கு வருவதையும், சமூகப் பிளவுகளை நீண்டகாலமாக நிலைநிறுத்தியுள்ள பாரம்பரிய வரலாற்றுரீதியான பிளவுகளைத் தகர்ப்பதையும், அதிகாரத்திற்கு ஈடாகச் சேவை செய்வதில் செழித்தோங்கிய நிலப்பிரபுத்துவ அமைப்புகளின் கடைசி எச்சங்கள் மறைவதையும் தேர்தல் முடிவு குறிக்கிறது.
இந்த முடிவால் ஜனநாயக முன்னேற்றம் எதுவும் ஏற்படவில்லை என்று சிலர் தொடர்ந்தும் கருத்துத் தெரிவிக்கிறார்கள். ஆனால் இவ்வாறு கருதுவது தவறு. இம்முடிவுகள், தேர்தல் அரசியல் களத்தை மறுவடிவமைப்பதில் குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றத்தை பிரதிபலிக்கிறது. வெகுஜனங்களுக்கு எது சிறந்தது என்பதை தலைநகர் கொழும்பின் உயர்மட்டங்கள் ஒருதலைப்பட்சமாக தீர்மானிக்க முடியும் என்ற பாரம்பரிய உயரடுக்கின் திமிர்பிடித்த அனுமானத்தை இது தகர்த்தெறிந்துள்ளது. தேர்தல் முடிவுகள், ஒரு உயர்ந்த அரசியல் உணர்வையும், சாதாரண குடிமக்களிடையே ஒரு கூட்டு உறுதிப்பாட்டையும் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. இது சுயமாகச் சேவை செய்யும் சிலரின் வேரூன்றிய ஆதிக்கத்தையும் சலுகையையும் தீர்க்கமான நிராகரிப்பைக் குறிக்கிறது.
இது வெற்று ஜனநாயக முத்திரைகளால் சோர்வடைந்த வாக்காளர்களால் அளிக்கப்பட்ட வாக்கு ஆகும். நாடாளுமன்றத் தேர்தல், வாக்கெடுப்பு அரசியல் இயங்கியலில் ஏற்பட்ட ஒரு பாரிய அதிர்வு மாற்றத்தைக் குறிக்கிறது. “புள்ளடி போட்டால் பச்சைக்கே, புள்ளடி போட்டால் நீலத்துக்கே” என்ற பழைய விசுவாச முறை, பாரம்பரிய அரசியல் கட்சிகள் மற்றும் அவற்றின் சின்னங்கள்மீதான சுழற்சி விசுவாசம், ஆகியவை வாக்காளர்கள் மீதான பிடியை இழந்துவிட்டது. ஒரு காலத்தில் வேரூன்றிய பழங்குடி மற்றும் அடையாள அரசியல் மூலம் வாக்காளர் நடத்தையை ஆணையிட்ட இந்தப் பழக்கமான இணைப்புகள் வழக்கற்றுப் போய்விட்டன. வாக்காளர்கள் இந்தக் காலாவதியான முன்னுதாரணங்களை நிராகரிப்பதை அடையாளம் காட்டியுள்ளனர். கட்சி நிறங்கள் அல்லது சின்னங்களால் கட்டுப்படுத்தப்படுவதை மறுத்துவிட்டனர். மாறாக, கணிசமான மாற்றத்திற்கான தெளிவான விருப்பத்தை அவர்கள் நிரூபித்துள்ளனர், இது அவர்களின் அழுத்தமான யதார்த்தங்களுடன் ஒத்துப்போகிறது மற்றும் நீண்டகாலமாக புறக்கணிக்கப்பட்ட முறையான தோல்விகளை நிவர்த்தி செய்கிறது. கண்மூடித்தனமான விசுவாசத்தைவிட நடைமுறை தீர்வுகளுக்கு மக்கள் முன்னுரிமை அளிக்கும் ஒரு நிலையை நோக்கி மக்கள் நகர்ந்திருக்கும் தருணத்தை இந்தத் தேர்தல் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது.
ஜே.வி.பி.யும் சிவப்பு அலையும்
வெற்றிபெற்ற தேசிய மக்கள் சக்தியின் பிரதானமானதும் அடிப்படையானதுமான அங்கம் மக்கள் விடுதலை முன்னணி (ஜே.வி.பி.) என்ற அரசியற் கட்சியாகும். தேசிய மக்கள் சக்தி 2019ம் ஆண்டு 21 அமைப்புகளுடன் இணைந்து உருவாக்கப்பட்ட ஒரு அரசியற் கட்சியாகும். இருந்தாலும் இதில் செல்வாக்குச் செலுத்துவதும் முடிவுகளை எடுப்பதுவும் ஜே.வி.பியே. ஜே.வி.பியின் வரலாறு ரத்தம் தோய்ந்தது மட்டுமல்ல, மிகவும் சிக்கலானது. இலங்கையின் முற்போக்கான மார்க்சிய லெனினிச அமைப்புக்கள் ஜே.வி.பி.யை ஒரு மார்க்சிய கட்சியாகக் கருதுவதில்லை. மாறாகப் பலர் அதை ஒரு இனவாதக் கட்சியாகவே அடையாளப்படுத்துகின்றனர். ஜே.வி.பி.யின் வரலாறும் அதன் கடந்தகால நடத்தையும் இதை உறுதி செய்கிறது.
ஜே.வி.பி. வெளிவெளியாக தன்னை இடதுசாரி அமைப்பு என்றும் தாங்கள் மார்க்ஸியர்கள் என்றும் அழைத்துக் கொள்கிறது. சாதாரண இலங்கையர் மத்தியில் ஜே.வி.பி இடதுசாரி அமைப்பாகவே அறியப்படுகிறது. ஜே.வி.பி.யின் நிறுவனர் தனது இனவாத நிலைப்பாடுகளால் நன்கறியப்பட்டவர். ஜே.வி.பியைத் தொடங்குவதற்கு முன்னர், அவர் அங்கம் வகித்த இலங்கை கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் இருந்து இனவாத நிலைப்பாடுகளுக்கான விலக்கப்பட்டவர். இந்த வழித்தடத்திலேயே ஜே.வி.பி. இன்றுவரைச் செயற்பட்டு வந்திருக்கிறது. இவர்கள் முறையே 1971 மற்றும் 1988-89 காலப்பகுதியில் நிகழ்த்திய இரண்டு ஆயுதக் கிளர்ச்சிகளிலும் சிறுபான்மையினர் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர். 1971 ஆம் ஆண்டு இந்திய விஸ்தரிப்பு வாதத்திற்கு எதிராக போராடப் போவதாகக் கூறிக்கொண்டு ஜே.வி.பி.யினர் அவர்களது கிளர்ச்சிக்கு அடிப்படையாக நடத்திய ஐந்து வகுப்புகளில் ஒன்று இந் நாட்டில் வாழும் இந்திய வம்சாவழியினருக்கு எதிராகவே அமைந்தது. குறிப்பாக, மலையகத் தமிழ் தோட்டத் தொழிலாளர்களுக்கும் இந்தியத் தமிழ் வியாபாரிகளுக்கும் எதிராக இருந்தது.
1988 முதல் ஜே.வி.பி.யினர் இலங்கை-இந்திய சமாதான ஒப்பந்தத்திற்கு எதிராக செயற்படப் போவதாகக் கூறிக்கொண்டு நடத்திய ஆயுத கிளர்ச்சியில் இந்திய வியாபாரிகளும், மாகாண சபையை ஆதரித்த இடதுசாரித் தலைவர்களும் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர். கணிசமான தேயிலைத் தோட்டத் தொழிற்சாலைகள் எரிக்கப்பட்டன. அதிகமான தோட்டத் தொழிலாளர்களின் தேசிய அடையாள அட்டைகளை ஜே.வி.பி.யினர் பறித்து எரித்தனர்.
1987இல் இலங்கை-இந்திய உடன்படிக்கையின் வழி அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட மாகாண சபைகளின் ஊடான அதிகாரப் பகிர்வைக் கடுமையாக எதிர்த்த ஜே.வி.பி. பின்பு அதற்கான தேர்தல்களில் தொடர்ச்சியாகப் போட்டியிட்டு அவற்றில் பல உறுப்பினர்களைக் கொண்டுள்ளது. எனினும் அது வடக்கு-கிழக்கில் மீண்டும் நடைமுறைப்படுத்தப்படுவதை தொடர்ந்து எதிர்த்தும் வந்துள்ளது. 1988-1989 காலகட்டத்தில் இந்தியாவிலிருந்து இறக்குமதி செய்யப்பட்ட அத்தியாவசிய உணவு, உடை, மருந்து பொருட்களை பகிஷ்கரிக்கும் இயக்கத்தை ஜே.வி.பி. முன்னெடுத்தது. அதனாற் பாதிக்கப்பட்டோர் சாதாரண மக்களே. ஜே.வி.பி.யின் இந்திய எதிர்ப்பு என்பது சாதாரண இந்திய மக்களையும் விரோதிகளாக்கும். இலங்கையின் பௌத்த சிங்கள தேசிய வெறியை அடிப்படையாகக் கொண்டதாகும்.
இதன் தொடர்ச்சியாகவே அது இலங்கை இனப்பிரச்சனைக்கான தீர்வை எதிர்த்து வந்துள்ளதோடு சிங்களப் பெருந்தேசியவாத அகங்காரத்தின் முக்கிய தூணாக தன்னை நிலைநிறுத்தியது. 2006 இல் மீண்டும் போர் தொடங்கியபோது போரின் பிரதான பிரசாரகர்களாக இருந்ததும் ஜே.வி.பி.யே என்பதும் நாம் மறக்கக் கூடாதது.
1971, 1988-89 காலப்பகுதியில் அவர்கள் இழைத்த தவறுகளை குறிப்பாக கொலைகளை சிங்கள சமூகம் ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராக இல்லாத நிலையிலேயே ஒரு புதிய முகம் ஜே.வி.பி.க்குத் தேவைப்பட்டது. அந்த முகமே தேசிய மக்கள் முன்னணியாக 2019இல் உதித்தது. இந்த முன்னணி முற்போக்கானதாகத் தன்னைக் காட்டிக் கொண்டாலும் இலங்கையின் அடிப்படையான பிரச்சனையான, தேசிய இனப்பிரச்சனை தொடர்பில் நழுவல் போக்கையே கடைப்பிடித்து வந்துள்ளது. இன்றுவரை இப்பிரச்சனை குறித்து வெளிப்படையாகக் பேசவோ, கருத்துரைக்கவோ தேசிய மக்கள் முன்னணி தயாராக இல்லை என்பது கவனிப்புக்குரியது.
2022ஆம் ஆண்டு ஏற்பட்ட பொருளாதார நெருக்கடியும் அதைத் தொடர்ந்த மக்கள் போராட்டங்களும் ஜனாதிபதி கோத்தபாய ராஜபக்சவை வீட்டுக்கு அனுப்பின. இந்தப் போராட்டங்களிலேயே “மாற்றுக்கான தேவை”, “முறைமை மாற்றம்” ஆகிய கோஷங்கள் முன்னிலைக்கு வந்ததோடு மக்கள் மத்தியில் பிரபலமாயின. இந்த அலையை வெற்றிகரமாகப் பயன்படுத்தியே ஜே.வி.பி. இன்று ஆட்சியைப் பிடித்துள்ளது. இதையே சிவப்பு அலை என எல்லோரும் அழைக்கிறார்கள். இலங்கையின் பாரம்பரிய அரசியற் கட்சிகளின் தோல்வி இதற்கு முக்கிய காரணமாகும். சிங்கள சமூகத்தில் மட்டுமன்றி தமிழ், முஸ்லிம், மலையகத் தமிழரிடையேயும் செல்வாக்குடன் இருந்த பாரம்பரிய இனத்துவக் கட்சிகளும் மக்களின் நம்பிக்கையை இழந்துள்ளன. இவை அனைத்தும் சேர்ந்து இலங்கை முழுவதிலும் சிவப்பு அலை வீசியுள்ளது.
இந்த மாற்றம் வரவேற்கப்பட வேண்டியது. ஆனால் கொண்டாட்டத்திற்கு உரியதல்ல. அரசாங்கத்தின் பிரதான கட்சியாக இருக்கின்ற ஜே.வி.பி.யின் கடந்தகால நடத்தை உத்தரவாதமளிப்பதாக இல்லை. ஆனால், அவர்களுக்கான மக்களின் ஆணை மதிக்கப்பட வேண்டும். அவர்களுக்கான வாய்ப்பையும் நாம் வழங்கவேண்டும் என்பதே யதார்த்த அரசியலாகும். இலங்கை மக்களின் ஏகோபித்த ஆணை மக்களுக்கானதாக ஆட்சியை மட்டுமன்றி இலங்கையின் நிர்வாகக் கட்டமைப்பையும் மாற்றுவதற்கான வழியை ஜே.வி.பி.க்கும் ஜனாதிபதி அனுரகுமாரவிற்கும் வழங்கியுள்ளது. புதிய அரசியலமைப்பை உருவாக்கவும் இனப்பிரச்சனைக்கான நிரந்தரத் தீர்வை ஏற்படுத்துவதற்குமான பொன்னான வாய்ப்பு இன்று ஜனாதிபதி அனுரகுமார திசாநாயக்கவின் கைகளிலே உள்ளது.
இன்றைக்கு 4 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இதேபோன்று 69 லட்சம் மக்களின் வாக்குகளோடு கோத்தபாய ராஜபக்ச வெற்றிபெற்றபோது, ஏகபெரும்பான்மையுள்ள ஜனாதிபதியாக அவர் உருவெடுத்தார். அனைத்தையும் செய்வதற்கான அதிகாரமும் நாடாளுமன்றின் 2/3 பெரும்பான்மையும் இருந்தது. ஆனால் இரண்டு ஆண்டுகளில் மக்களால் அவர் துரத்தப்பட்டார். இன்று அதே 69 லட்சம் வாக்குகளை தேசிய மக்கள் சக்தி பெற்று சிவப்பு அலையை உருவாக்கியுள்ளது.
புதிய அரசாங்கத்தின் சவால்கள்
அனுரகுமார திசாநாயக்கவை ஜனாதிபதியாக்கியதும், அவரது தேசிய மக்கள் சக்தியை முழுமையான பெரும்பான்மையுடன் நாடாளுமன்றம் அனுப்பியதும் இரண்டாண்டுகளுக்கு முன்னர் இலங்கை எதிர்கொண்ட பொருளாதார நெருக்கடியே என்பது யாவரும் அறிந்ததே. இலங்கை இன்னமும் பொருளாதார நெருக்கடியில் இருந்து மீளவில்லை. இந்தப் பொருளாதார நெருக்கடியைக் கையாள்வதே புதிய அரசாங்கத்தின் பிரதானமான சவாலாகும்.
தேசிய மக்கள் சக்தியும் ஜனாதிபதி திசநாயக்கவும் தேர்தல் பிரசாரங்களில் பல வாக்குறுதிகளை வழங்கினார்கள். ஏராளமான வாக்குறுதிகளுடன் புதிய அரசாங்கத்தின் தோள்களில் பாரிய சுமை சுமத்தப்பட்டுள்ளது. ஆட்சிக்கு வந்துள்ள புதிய தலைமுறை அரசியல்வாதிகள் ஆட்சியில் அனுபவமே இல்லாதவர்கள். வேண்டுமென்றே பன்மை சமூகத்தை ஒரு உள்நாட்டுப் போரைக் கூட ஏற்படுத்தும் அளவுக்குப் பிளவுபடுத்திய இன தேசிய அரசியல் கலாசாரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட 76 ஆண்டுகால தவறான நிர்வாகத்தால் ஏற்பட்ட அலட்சியத்தின் அளவைக் கருத்தில் கொண்டால் அந்தச் சுமை இன்னும் அதிகமாகிறது. திறமையின்மை, ஊழல் மற்றும் விரயம் ஆகியவற்றால் குறிப்பிடப்பட்ட கட்டுப்படியாகாத நிர்வாக இயந்திரத்தை கடந்தகால ஆட்சிகள் உருவாக்கியுள்ளன. மேலும் பலரை விட சிலரின் நலனுக்காக இயங்கும் ஒரு பொருளாதாரத்தைக் கட்டமைத்தனர். இறுதியில் தேசிய கருவூலத்தை திவாலாக்கினர். வெளிநாட்டுக் கடனாளிகளின்; கருணையின் அடிப்படையில் நாட்டின் பொருளாதாரம் தங்கவைக்கப்பட்டது. 
இவ்வாறு, தேசியக் கடனைத் தீர்ப்பதற்கும், ஆட்சி மற்றும் அதன் நிர்வாக இயந்திரங்களைச் சீர்திருத்துவதன் மூலம் ஊழலையும் வீண் விரயத்தையும் முடிவுக்குக் கொண்டு வருவதற்கும், உணவுப் பாதுகாப்பிற்கு முதலில் உத்தரவாதம் அளிக்கும் வகையில் பொருளாதாரத்தை மறுசீரமைப்பதற்கும் அரசாங்கம் உடனடியாகச் செயற்பட வேண்டியுள்ளது. ஆனால் செயற்கையான இறுக்கங்கள் இல்லாத சந்தை அமைப்பிற்குள், முக்கிய இடத்தைப் பிடிக்கக்கூடிய ஏற்றுமதியுடன் வெளிநாட்டு வர்த்தகத்தை மேம்படுத்துவதற்கு அவர்கள் முனைய வேண்டும்.
புதிய அரசாங்கம் எதிர்கொள்ளும் கடினமான உடனடியான பொருளாதார, நிர்வாகச் சவால்களை கீழ்வருமாறு வரிசைப்படுத்தலாம்:
சர்சதேச நாணய நிதியத்தை எவ்வாறு கையாளுவது?
இலங்கையின் அந்நியக் கடனை எவ்வாறு செலுத்துவது?
ஏழைகளுக்கு வரி விதிக்காமல் நீண்டகால தேசிய பட்ஜெட் பற்றாக்குறையை குறைப்பது எப்படி?
சமூகநலத் திட்டங்களைத் தொடர்ச்சியாகப் பராமரிக்கப் போதுமான வளங்களை எவ்வாறு பெறுவது?
எவ்வாறு தேசிய இறையாண்மையை சமரசம் செய்யாமல் வெளிநாடுகளுடன் நட்புறவை பேணுவது, அதன்வழி பொருளாதார நலன்களை எவ்வாறு பெறுவது?
சுரண்டலும் ஊழலும் மலிந்த ஒரு பொருளாதாரக் கட்டமைப்பை கொண்ட ஒரு நாட்டில் அவசரமான அதேவேளை அவசியமான மாற்றத்தைச் செய்வது எளிதல்ல, கணிக்க முடியாத ஒரு சர்வதேச பொருளாதார ஒழுங்கின் எதிர்மறையான வீழ்ச்சியை நாம் இன்று எதிர்நோக்குகிறோம். இந்த சவால்களையும் இணைத்துப் பார்க்கும்போது, புதிய அரசாங்கத்தின் பொருளாதாரச் சவால்களின் சிக்கல்தன்மையை ஒருவர் உணர முடியும். ஆயினும்கூட, மக்கள் ஆணை நிபந்தனைக்குட்பட்டது. வழங்கிய தேர்தல் உறுதிமொழியை மதிக்க வேண்டும் என்று மக்கள் எதிர்பார்க்கிறார்கள். வாக்குறுதிகள் நிறைவேறாத பட்சத்தில் மக்கள் தம் ஆணையைத் தேர்தலிலோ, பிற வழிகளிலோ திரும்பப் பெறுவர்.
ஏகோபித்த மக்கள் ஆதரவுடன் அமைந்துள்ள ஆட்சியில் இயற்கையாகவே, எதிர்பார்ப்புகள் அதிகம். அவற்றை நிறைவேற்ற, ஆட்சி அமைப்பில் மட்டுமல்ல, ஆட்சி முறையிலும் மாற்றம் தேவை. முதலாவதாக, கடந்த காலங்களைப்போல் அல்லாமல், வாக்காளர்கள் அரசாங்கம் என்ன செய்கிறது என்பதை வெறும் பார்வையாளர்களாகவும் விமர்சிப்பவர்களாகவும் ஒதுங்கி இருக்க முடியாது. அதற்கு அரசாங்கம் அனுமதிக்கக் கூடாது. ஏனெனில் வாக்குறுதியளித்த அனைத்தையும் நிறைவேற்றுவது தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசாங்கத்தின் பணி என்று கருத இடமளிக்கக் கூடாது. மாறாக, ஆளுகைக்கும் அரசாங்கத்திற்கும் இடையிலான உறவு சுமை பகிர்வு கொள்கையின் அடிப்படையில் கட்டமைக்கப்பட வேண்டும். அரசாங்கத்தின் முடிவுகளுக்குப் பின்னால் மக்கள் அணி திரண்டால், அந்த முடிவுகள் மக்களுடன் கலந்தாலோசிப்பதன் மூலம் விளைந்தால் எந்தச் சவாலும் வெல்ல முடியாதது அல்ல. மக்களை மையப்படுத்திய அரசாங்கம் என்பதன் அர்த்தம் இதுதான். இந்த உறவை எளிதாக்குவதற்குப் பொருத்தமான பொறிமுறையை உருவாக்க வேண்டும். அரசாங்கத்தில் உள்ள பல புதிய முகங்களின் ஒப்பீட்டளவில் அனுபவமின்மையைக் கருத்தில் கொண்டு, அந்த பொறிமுறையின் முக்கியத்துவத்தைக் குறைத்து மதிப்பிடக்கூடாது.
புதிய அரசாங்கத்திற்கான முதல் சோதனை அடுத்த பட்ஜெட்டில் வரும். சர்வதேச நாணய நிதியம் அதன் பட்ஜெட் சமநிலை முறையைப் பின்பற்ற வலியுறுத்தும். ஆனால் மக்களின் பெரும் ஆதரவுடன் புதிய அரசாங்கம் அதன் சொந்த முன்னுரிமைகளை முன்னகர்த்தலாம். அடுத்த பட்ஜெட் விவரங்கள் பாராளுமன்றத்தில் சமர்ப்பிக்கப்படும்போது இந்த அரசாங்கத்தின் தலைவிதி எழுதப்படத் தொடங்கும் என எதிர்பார்க்கலாம்.
தனது தேர்தல் பிரசாரங்களில் சர்வதேச நாணய நிதியத்துடனும் தனியார் கடன் வழங்குனர்களுடன் மேற்கொள்ளப்பட்ட உடன்படிக்கைகள் மீள் பேச்சுவார்த்தைக்கு உட்படும் என அனுரகுமார தெரிவித்திருந்தார். ஆனால் ஜனாதிபதியாகப் பதவியேற்ற பின்னர் இவ்வுடன்படிக்கைகளில் எதுவித மாற்றத்தையும் மேற்கொள்ளவில்லை. இப்போது மக்களின் முழுமையான ஆணை கிடைத்துள்ள நிலையில் அதைச் செய்வாரா என்பதைப் பொறுத்திருந்தே பார்க்க வேண்டும்.
சர்வதேச நாணய நிதியத்துடனான அரசாங்கத்தின் உறவே நாட்டின் பொருளாதார எதிர்காலத்தையும் அரசாங்கத்தின் எதிர்காலத்தையும் தீர்மானிக்கும். புதிதாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசாங்கம், மக்களின் விருப்பத்திற்கு மதிப்பளித்து, சமத்துவ வளர்ச்சி, சமூகப் பாதுகாப்புகள் மற்றும் பொருளாதார ஸ்திரத்தன்மைக்கு முன்னுரிமை அளிக்கும் வகையில் நாட்டின் பொருளாதார சவால்களை எதிர்கொள்ள வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ளது. இலங்கை மக்களின் நலன் மற்றும் நீண்ட கால நலன்களை சமரசம் செய்யாமல் கடன் நிலைத்தன்மையை அடைவது முக்கியம் என்பதை இந்த மக்கள் ஆணை உணர்த்தியுள்ளது. இதை நடைமுறைப்படுத்த சர்வதேச நாணய நிதியத்துடனான உடன்படிக்கை திருத்தப்பட வேண்டும்.
சர்வதேச நாணய நிதியத்திற்கும் இலங்கை அரசாங்கத்திற்கும் இடையிலான திருத்தப்பட்ட உடன்படிக்கையானது, இலங்கை மக்களின் நலன் மற்றும் நிலையான அபிவிருத்திக்கு முன்னுரிமையளித்து, புதிதாகத் தெரிவுசெய்யப்பட்ட அரசாங்கத்தின் ஆணைக்கு இணங்க கடன் மறுசீரமைப்பு உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும். இலங்கையின் பொருளாதார நெருக்கடியின் சமீபத்திய வரலாறு, நாடு எதிர்கொள்ளும் தனித்துவமான சமூக மற்றும் பொருளாதார சவால்களை அங்கீகரித்து அதற்கேற்ப அதன் இலக்குகளை மாற்றியமைக்கும் சர்வதேச நாணய நிதியத்தின் வேலைத்திட்டத்தின் அவசியத்தை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. மிகவும் நெகிழ்வான மற்றும் மக்களை மையமாகக் கொண்ட உடன்படிக்கையைப் பின்பற்றுவதன் மூலம், இலங்கை நீண்டகால பொருளாதார ஸ்திரத்தன்மையை அடைய முடியும், பொது நம்பிக்கையை மீளக் கட்டியெழுப்ப முடியும் மற்றும் வெளிப்புற அழுத்தங்களைத் தாங்கும் திறன் கொண்ட ஒரு நெகிழ்ச்சியான பொருளாதாரத்தை உருவாக்க முடியும்.
சர்வதேச நாணய நிதியத்தின் வரலாற்றில் மீளத் திருத்தப்பட்ட உடன்படிக்கைகள் நாடுகளுக்கு கொடுந்தீமையை விளைவித்துள்ளன. அதேவேளை சர்வதேச நாணய நிதியம் கோருகின்ற கட்டமைப்பு மாற்றங்கள் அடிப்படையான சமூகநலன்களை (கல்வி, சுகாதாரம்) இல்லாமல் செய்துள்ளன. எந்த சமூக நலன்களின் அவசியத்தை முன்னிறுத்தி கடந்த மூன்று தசாப்தங்களாக ஜே.வி.பி அரசியல் செய்கிறதோ, அதே நலன்கள் ஜே.வி.பி.யின் ஆட்சியில் இல்லாமல் போகுமாயின் அதைவிடப் பெரிய முரண்நகை எதுவுமில்லை. ஆனால் அனைத்தும் சாத்தியமே என்பதே இலங்கையின் கதையாகும்.
நிறைவுக் குறிப்புகள்
76 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சுதந்திரம் பெற்றதில் இருந்து இலங்கையை ஆட்சி செய்த இருபெரும் கட்சிகளும் அதன் வழித்தோன்றல்களும் நாட்டின் வளத்தின்; கணிசமான பகுதியை தங்கள் சொந்த நலன்களுக்காகப் பயன்படுத்தினர். இந்தக் கட்சிகள் பல தசாப்தங்களாக கடுமையான தவறான நடவடிக்கைகளுக்குப் பிறகும் அவர்களின் வரலாற்றுப் பெயர்களின் காரணமாக கண்மூடித்தனமாகத் தொடர்ந்து மக்கள் தங்களுக்கு வாக்களிப்பார்கள் என்று நம்பினார்கள். வாக்காளர்களின் பெருகிவரும் ஏமாற்றத்தை புத்திசாலித்தனமான சட்ட சூழ்ச்சிகள், கூட்டணிகள் அல்லது தந்திரமான சிலரின் சாமர்த்தியப் பேச்சுக்கள் மூலம் சமாதானப்படுத்த முடியும் என்று நினைத்தனர். ஆனால் பதில் அப்பட்டமாகத் தெளிவாகிவிட்டது. தோல்விக்குப் பின் தோல்வி என்ற முறியாத சுழற்சி மற்றும் நம்பிக்கைத் துரோகத்தின்மீதான துரோகத்தால் தூண்டப்பட்ட பொதுமக்களின் வெறுக்கத்தக்க வெறுப்பு முறிவு நிலையை எட்டியுள்ளது. வாக்காளர்கள் இந்தக் கட்சிகளின் உரிமையையும் ஆணவத்தையும் தீர்க்கமாக நிராகரித்துள்ளனர். அவர்கள் பொறுப்புக்கூறலைக் கோருகிறார்கள். இப்போது ஆட்சிக்கு வந்துள்ள தேசிய மக்கள் சக்திக்கு மக்கள் ஆதரவை மட்டும் வழங்கவில்லை, மாறாக ஒரு எச்சரிக்கையையும் வழங்கியுள்ளார்கள்.
ஜே.வி.பி. இலங்கையின் அரசியல் நிலப்பரப்பில் தனது இருப்பை உறுதியாக நிலைநிறுத்தி, நாட்டின் ஜனநாயக கட்டமைப்பில் குறிப்பிடத்தக்க முத்திரையைப் பதித்துள்ளது. தேசிய உரையாடலுக்குப் புதிய முன்னோக்குகளையும் நிபுணத்துவத்தையும் கொண்டு வரும் பல்வேறு துறைகளைச் சேர்ந்த புதிய நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களை, குறிப்பாக கல்வியாளர்கள் மற்றும் புத்திஜீவிகளைச் சேர்த்தது மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றங்களில் ஒன்றாகும். இப்போதைக்கு, புதிய அரசாங்கம் அவர்களின் குறிப்பிடத்தக்க வெற்றியின் பலனை அனுபவிக்க முழு உரிமையுள்ளது. நாட்டின் பெரும்பான்மையினரின் நம்பிக்கையைப் பெற்றுள்ள அவர்கள், வாக்காளர்கள் தங்கள்மீது வைத்த நம்பிக்கையை நிறைவேற்றும் பொறுப்பை இப்போது சுமக்கிறார்கள். கட்சியின் பெருவாரியான தேர்தல் வெற்றி மக்களின் அபிலாஷைகளை உயர்த்தியுள்ளது, அரசாங்கத்தின்மீது பெரும் அழுத்தத்தை வழங்கியுள்ளது. இது ஒரு ஆபத்தான அரசியல் சவாலுக்குக் களம் அமைக்கிறது. அவர்களுக்கு முன்னால் உள்ள பணி மறுக்க முடியாத அச்சுறுத்தலாக உள்ளது என்பதே உண்மை.