நள்ளிரவு. எடுத்து பூசிக்கொள்ளலாம் போன்ற மையிருட்டு. அந்த கார் பிரதான சாலையை விட்டு விலகி, அந்த மண் ரோட்டில் நீண்ட தூரம் உள் நோக்கிப் பயணித்தது. காரின் ஹெட் லைட் வெளிச்சத்தில் பூச்சிகள் பறந்தன. கை பின்புறமாகக் கட்டப்பட்டு அதுவும் போதாமல் விலங்கிடப்பட்ட புல்லட் செல்வா பின் சீட்டில் நெருக்கமாக உட்காரவைக்கப்பட்டிருந்தான். அவன் எளிதில் அசைய முடியாத அளவுக்கு, அவனுக்கு இரண்டு பக்கமும் இரண்டு போலீஸ்காரர்கள் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அந்தப் பெரிய காரின் பின்பகுதியில் இன்னும் இரண்டு காவலர்கள் இருந்தார்கள். முன்புறம் இன்னொரு போலீஸ்காரன் என வண்டியோட்டுபவனையும் சேர்த்து அவர்கள் ஆறு பேர் இருந்தார்கள். செல்வத்துக்கு நிலைமை புகை மூட்டமாகப் புரிந்தது. இல்லை, அப்படி இருக்காது என்று அவன் நம்ப விரும்பினான். அவனது ஆழ்மனம் இல்லை, இல்லை அது அப்படித்தான் என்று கூக்குரலிடவும் அவன் தலையை உதறி மறுத்துக்கொள்ள விரும்பினான். தலையை அசைக்க முடியவில்லை. பாறாங்கல்லை சுமந்திருப்பது போல தலை கனத்தது. வண்டியில் இருக்கும் காவலர்களில் ஒருவனை மட்டும் அவனுக்குத் தெரிந்திருந்தது. அவன் மட்டுமே உள்ளூர் ஸ்டேஷன் ஆள். ஆறு பேரும் மப்டியில் இருந்தார்கள். யாரும் எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை.
“எங்கு கொண்டு போகிறீர்கள்…?” என்று செல்வம் முனகினான். பதில் இல்லை, அவன் கேட்டது ஒரு பொருட்டே இல்லை என்பது போல் அவர்கள் இருந்தார்கள். பின்னால் கொஞ்சம் உடம்பை சாய்த்து டிரைவர் சீட்டில் எட்டி உதைத்தான். அவனுக்கு ஆத்திரமாக வந்தது. அவன் உதைத்ததில் டிரைவர் தடுமாறினான். வண்டி அலைபாய்ந்தது. ஏதோ முனகிக்கொண்டே அவன் வண்டியை ஓரம் கட்டி நிறுத்தினான். அதற்குப் பிறகுதான் அவனது காலையும் சேர்த்துக் கட்டினார்கள், வாயில் துணியை வைத்து அடைத்தார்கள். செல்வத்திற்கு விழிகள் பிதுங்கின. அதிகமாக மூச்சிரைத்தது. கண்களை மூடி அப்படியே சாய்ந்துகொண்டான். வண்டி வேகமெடுத்தது. 
அவனுக்கு எந்த ஏரியா முழுவதும் அத்துப்படி. வண்டி போய்க்கொண்டிருக்கும் கல்குவாரிப் பகுதியைப் பற்றி அவனுக்கு இன்ச் இன்ச்சாகத் தெரியும். புல்லட் மெக்கானிக்காக இருந்த சொற்ப வருடங்களில் இரன்டு முறை அந்தப் பகுதிக்கு வந்திருக்கிறான். முதல் கொலையை செய்தபோது நீதிமன்றத்தில் சரணடைவதற்கு முன்பு, அங்கிருக்கும் கல் குவாரி ஒன்றில்தான் பதுங்கியிருந்தான். அடுத்தடுத்த கொலைகளின் போது அப்படி மறைந்திருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லாமல் போனது. அப்படிப் பதுங்குவதும் பாதுகாப்பு இல்லை என்று ஆன பிறகு பெரிய சம்பவமாக எதுவும் செய்தால், சிறைக்குப் போய்விடுவதுதான் பாதுகாப்பு என்று ஆகியிருந்தது. இத்தனைக்கும் இப்போதெல்லாம் நேரடியாக எதிலும் ஈடுபடுவதில்லை. சொன்னால் செய்வதற்கு இருபது பேருக்குக் குறையாமல் ஆட்கள் இருக்கிறார்கள். தமிழகம் முழுக்க வலுவான நெட்வொர்க் இருக்கிறது. பணம் எல்லா வழிகளிலும் வந்துகொண்டிருக்கிறது. தொழிலில் தடை வரும்போது லேசாக மிரட்ட வேண்டும். வேறு வழி இல்லை என்றால், கடைசி உபாயமாகத்தான் ஆளைக் காலி செய்வது வரை போக வேண்டியிருக்கிறது.
இதோ அவனுக்கு இடது பக்கம் உட்கார்ந்திருக்கும் போலீஸ்காரன் செல்வத்துக்கு நன்கு அறிமுகமானவன்தான். எத்தனையோ முறை அவன் செல்வத்தின் தொழில் நடக்கும் ஏரியாவுக்குக் காசு வாங்க வந்திருக்கிறான். “நாளைக்கு போயி கோர்ட்டில் நீயே சரண்டர் ஆகிடு, ஐயா சொல்லச் சொன்னாரு, நிலைமை எங்க கையை மீறிப் போயிடுச்சு” என்று சொல்வதற்காக வந்திருக்கிறான். ஆனால் இப்போது யாரோ போல, இதுவரை அவனைப் பார்த்ததே இல்லை என்பது போல உட்கார்ந்திருக்கிறான். வாயில் துணியைத் திணிக்கும்போதுகூட காரின் கதவில் இருந்த வண்டி துடைக்கும் துணியை எடுத்துக் கொடுத்தவன் அவன்தான். அதில் அப்பிக்கொண்டிருந்த தூசு தும்மல் வர வைக்கிறது. ஆனால் தும்ம முடியவில்லை. தெறித்து விழுந்து விடும் அளவுக்கு விழிகள் வெளித்தள்ளுகின்றன. கண்ணீர் மட்டும் தடையில்லாமல் வருகிறது.
அழுகிறானா…? அலர்ஜியா…? ரெண்டும்தான். ஆனால் அவன் அழ விரும்பவில்லை.
மூத்திரம் முட்டிக்கொண்டு வந்தது. கையும் காலும் கட்டுண்டிருக்கும் நிலையில், வாயிலும் துணி திணிக்கப்பட்டிருக்கும்போது, ஒன்றுக்கு இருக்கவேண்டும் என்று எப்படி வெளிப்படுத்துவது? இங்கே கொஞ்சம் பார் என்பது போல பக்கத்தில் இருந்த போலீஸ்காரனின் விலாவில் முழங்கையால் அழுத்தினான். அவன் உட்கார்ந்திருக்க வாக்கிலேயே அப்படியே அசைந்து தனது முழங்கையைக் கொண்டு செல்வத்தின் முகத்தில் இடித்தான். உலக்கையால் தாக்கியது போல இருந்தது. செல்வத்திற்கு பொறி கலங்கி விட்டது. சற்று முன்னர் செல்வம் டிரைவரை உதைத்ததன் தொடர்ச்சியான அடுத்த சச்சரவு முயற்சி இது என்று அவன் நினைத்துவிட்டான். செல்வத்திற்கு உதட்டில் இருந்து ரத்தம் வழியத் தொடங்கியது. ஆனால் அவனுக்கு வலிக்கவில்லை. உடல் மரத்துப் போயிருந்தது. ரத்தம் வழிவது கசகசப்பாக அரித்தது. இவ்வளவு நடக்கும்போது அவனுக்கு அறிமுகமான போலீஸ்காரன் வேடிக்கை பார்ப்பவன் போலவே குந்தியிருந்தான். செல்வத்திற்கு அவன்மீது ரவுத்திரம் பொங்கியது. அதே சமயம் அவமானமாகவும் இருந்தது. யாரென்றே தெரியாதவனின் காலடியில் கையறு நிலையில் கிடக்கையிலும், தனக்கு அறிமுகமனவனின் முன்னால் அவமானப்படுவது அவனுக்கு சகிக்க முடியாததாக இருந்தது. என்ன இருந்தாலும் அவனும் போலீஸ்காரன்தானே என்று அரை மயக்கத்தில் நினைவுக்கு வந்தது. கண்களை இறுக்கமாக மூடிக்கொண்டான். வண்டி மேலும் நான்கைந்து கிலோமீட்டர் ஓடி ஆளரவமற்ற ஒரு இடத்தில் நிலைக்கு வந்தது.
முன்சீட்டில் உட்கார்ந்திருந்த போலீஸ்காரன்தான் முதலில் இறங்கினான். இறங்கி வந்தவன் பின்புறக் கதவைத் திறந்துவிட்டான். செல்வத்துக்குத் தெரிந்த அந்த போலீஸ்காரன் ஒரு துணியை தன்னுடைய பேன்ட் பாக்கெட்டில் இருந்து எடுத்து செல்வத்தின் முகத்தில் இடித்த போலீஸ்காரனிடம் கொடுத்தான். அவன் அதை வாங்கி செல்வத்தின் கண்களைக் கட்டினான். திமிறவோ, முரண்டு பிடிக்கவோ செல்வத்திற்கு வலுவில்லை. அவன் ஒரு வாரமாக போலீஸின் பிடியில் இருக்கிறான். அவனது ஆட்கள் கோர்ட்டில் ஆள் கொணர்வு மனு போட்டிருக்கிறார்கள். போலீஸ் ‘அவனைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறோம்’ என்று சொன்னது. கண்ணைக் கட்டிவிடவும் அவனது புற உலகம் முழுக்கவும் இருண்டு போனது. அவனது இதயம் வேகமாகத் துடிக்கத் தொடங்கியது.
தளர்ந்து போயிருந்தாலும் கூட, இன்னும் சொற்ப நேரம்தான் இருக்கிறது என்பது அவனது ரத்த நாளங்கள் வரை பாய்ந்திருக்க வேண்டும். பரபரவென மூளை பல விஷயங்களைக் கொண்டு வந்து குவித்தது. அவற்றை ஒன்றின்மீது ஒன்றாக அடுக்கியது. மீண்டும் கலைத்துப் போட்டது. அம்மா நினைவுக்கு வந்தாள். அவளுடன் மூன்றாவதாக வாழ்ந்து கொண்டிருந்த கேசவன் நினைவுக்கு வந்தான். அவன் வேலை செய்த மெக்கானிக் ஷெட் நினைவுக்கு வந்தது. கேசவன், செல்வத்தின் அம்மாவுக்கு கால் அமுக்கிக்கொண்டே இருக்கும் சித்திரம் நினைவுக்கு வந்தது. அவன்தான் செல்வம் ஐந்து வயதில் இருக்கும்போது, அவனது அம்மா இல்லாத சமயத்தில் உறுப்பை எடுத்து செல்வத்தின் வாய்க்குள் திணித்தவன். அதைச் சொன்னபோது அம்மா அதைப் பெரிதாகக் காதில் வாங்கிக்கொள்ளவில்லை. அவளுக்கு அதற்கு நேரம் இல்லை.
இரவெல்லாம் எங்காவது சுற்றிக்கொண்டிருப்பதும், பகலில் வந்து தூங்குவதும்தான் அவளுக்கு வாடிக்கையாக இருந்தது. தன் அம்மா ஒரு வேசி என்பது, பதின்மூன்று வயதில் அந்த டூ வீலர் மெக்கானிக் கடையில் வேலைக்குச் சேர்ந்த பிறகுதான் செல்வத்துக்குத் தெரிந்தது. செல்வத்தின் அம்மா செத்துப் போன நாளில், அவளது பாடை மீது விழுந்து அழுது புரண்டவனை எட்டி உதைத்து விரட்டியிருந்தான் செல்வம். அப்போது ஓரளவுக்கு பெயர் சொல்லும் ரவுடியாக வளர்ந்திருந்தான். ஆனால் கேசவன் ஒரு துயரமாக, மறக்க விரும்பும் ரணமாக செல்வத்தின் மனதில் பதிந்து போயிருந்தான். அவனைக் கண்டம் துண்டமாக வெட்ட வேண்டும் என்று தோன்றியிருக்கிறது. ஆனால் அதே காரியத்தைத் தானும் செய்யத் தொடங்கிய பிறகு அவன்மீதான கோபம் குறைந்து போய்விட்டிருந்தது. எப்படி இருந்தாலும் அவன் தன் அம்மாவின்மீது விழுந்து புரண்டு அழுவது செல்வத்திற்குப் பிடிக்கவில்லை.
எஞ்சின் ஆயிலை மாற்றிக்கொண்டிருக்கையில், “அந்த பிளாஸ்டிக் டப்பாவை எடுத்து இன்ஜினுக்குக் கீழ வைடா…” என்று அந்த மெக்கானிக் சொன்னது செல்வத்துக்கு சரியாகக் காதில் விழவில்லை. அவன் அருகில் கிடந்த ஸ்டூலை அவன் பக்கமாக நகர்த்திக்கொடுத்தான். “தேவ்டியா மவனே, நான் என்ன சொல்றேன், நீ என்ன செய்ற…” என்று கையிலிருந்த ஸ்பேனரால் மண்டையில் அடித்தான், அவன் எதிர்பார்த்ததை விட அடி வலுவாகப் போய்விட்டது. நெற்றியில் மூன்று தையல். அது இப்போது வரை இருக்கிறது. எல்லா காவல் ஆவணங்களிலும், வலது நெற்றியில் ஆழமான வெட்டுக்காயம் என்றே அடையாளம் எழுதினார்கள். அதற்குப் பிறகு எத்தனை வெட்டுக்காயங்கள் வந்து விட்டாலும் அந்த வலது நெற்றியில் இருக்கும் வெட்டுக்காயம் மட்டும் வரலாற்றில் நிலைத்துவிட்டது. எல்லோரும் அது ஏதோ சண்டையில் நிகழ்ந்த சம்பவமாக இருக்கும் என்றுதான் நினைத்தார்கள். ஒரு ரவுடிக்கு அவனது முகத்தில் இருக்கும் வெட்டுக்காயம் ஒரு அச்சமூட்டும் அடையாளத்தை வழங்குகிறது. அவன் யார் என்பதை அவன் சொல்லாமலேயே அது அறிவிக்கிறது. ஆனால் அதைப் பற்றி யோசிக்கும்போதெல்லாம் செல்வத்திற்கு ஒரே நேரத்தில் பெருமிதமாகவும் அவமானமாகவும் இருக்கிறது. செல்வத்தின் வாழ்வில் கேசவனின் இருப்பைப் போல அந்த வெட்டுக்காயம் அவனது சிதைந்த பால்யத்தை நினைவூட்டிக்கொண்டே இருந்தது. மெக்கானிக் ஷெட்டில், எல்லோரது கேலிக்கும் ஆளான, தகப்பன் இல்லாத தேவடியா மகன் எனும் அடையாளத்துடன் அந்த வெட்டுக்காயம் ஆழமாகப் பிணைந்துவிட்டது.
கொஞ்சம் வேலை பழகியதும், அந்த மெக்கானிக் ஷாப்பில் இருந்து வேறு ஒரு ஷெட்டுக்கு வேலைக்குப் போனான். அவனிடம்தான் தொழில் பழகினான். “புல்லட்டு செல்வா” என்று பெயர் வாங்கியது அப்போதுதான். கஸ்டமர்கள் கடைக்குத் தேடி வந்தார்கள். செல்வா இல்லையா என்று அவர்கள் கேட்டு வருவதை அந்த மெக்கானிக் பெருமிதமாகத்தான் எடுத்துக்கொண்டான். வருபவர்களில் அவன் அம்மாவின் கஸ்டமர்களும் இருந்தார்கள். “நீ இனிமே வீட்டில் இரு, எங்கேயும் அலைய வேணாம்…” என்று அவளிடம் சொன்னபோது, அவன் கொடுத்த சொற்ப பணத்தை அவன் மூஞ்சியில் விட்டெறிந்தாள் அவள். “நீ யார்டா தேவ்டியா பயலே என்ன அதிகாரம் பண்றதுக்கு…” என்று இரைந்தாள். இத்தனைக்கும் அவள் அப்போது உடலுக்கு முடியாமல் வீட்டில்தான் முடங்கிக் கிடந்தாள். கேசவன் அவளுக்கு அப்போதும் கால் அமுக்கிக்கொண்டிருந்தான். “நீ போ செல்வா, அப்புறம் பேசிக்கலாம், நாம் பொறுமையா எடுத்துச் சொல்றேன் அதுகிட்ட…” என்றான் கேசவன். “நீ என்னடா எனக்கு எடுத்துச் சொல்றது, பொட்டப்பயலே… மாமா பயலே…” என்று அவனை வைதாள். சரி, சரி என்று அவளிடம் கெஞ்சினானே தவிர, கால் அமுக்கி விடுவதை நிறுத்தவில்லை, அவளும் அவனை விலகிப் போகச் சொல்லவில்லை. அப்போதெல்லாம் செல்வம் அந்த மெக்கானிக் வீட்டிலேயே சாப்பிட்டுக் கொண்டான். அங்கேயே பெரும்பாலும் படுத்துக்கொண்டான். மெக்கானிக் இருக்கும்போது திண்ணையில் படுத்துக்கொண்டான். அவன் இல்லாதபோது உள்ளே போய் படுத்துக்கொண்டான். “அந்தாளு மாதிரியே ஒனக்கும் ஒடம்பு முழுக்க கிரீஸ் நாத்தம்” என்று அவனைக் கடிந்துகொண்டாள், பிறகு கட்டிக்கொண்டாள் அவன் பொண்டாட்டி. கலவி முடிந்ததும், அவனது உடம்பு முழுவதும் சோப்பு போட்டுத் தேய்த்துக் குளிப்பாட்டிவிட்டாள். ஒரு சிறிய ஊசியின் முனையில் துணியைச் சுற்றி அதை மண்ணெண்ணெயில் நனைத்து, நகக்கண்ணில் இருக்கும் ஆயில் கறையைத் துடைத்து விட்டாள். என் மவன் வயசுதான் இருக்கும் உனக்கு என்று சொல்வாள் அவனைத் தழுவிக்கொள்ளும்போது. உனக்கு சொல்றதுக்கு வேற ஒன்னும் இல்லையா என்று அலுத்துக்கொள்வான் செல்வம். அவள் செத்துப்போனபோது அம்மா, அம்மா என்றுதான் அவள் மீது விழுந்து அரற்றினான். அந்த மெக்கானிக், பந்தலின் மூலையில் ஒரு ஓரமாக உட்கார்ந்து தோளில் கிடந்த துண்டின் ஒரு முனையை வாயில் வைத்து பொத்தியபடி விம்மிக்கொண்டிருந்தான். அந்த சமயத்தில் செல்வம் பிரபலமான வளரும் ரவுடியாகியிருந்தான். அதன் தொடக்கம் அந்த மெக்கானிக் ஷெட்டில் நடந்த ஒரு கொலையாக இருந்தது.
ஒரு சிறிய வாக்குவாதம், பத்து ரூபாய்க்குப் பெறுமானம் இல்லாத சண்டை அது. செத்துப் போனவன், சிறிய சிறிய சச்சரவுகளில் ஈடுபட்டு ஜெயிலுக்குப் போய் வந்துகொண்டிருந்தான். செல்வத்துடன் சேர்ந்து அவ்வப்போது குடிப்பவன்தான், உட்கார்ந்து பெசிக்கொண்டிருப்பவன்தான், அவனது புல்லட்டுக்கு சின்ன வேலை என்றால் கூட, வேறு எங்கும் எடுத்துச் செல்லமாட்டான்தான், செல்வா கை வைக்கிற வண்டியை வேறு யாரும் வேலை செய்யக் கொடுக்க மாட்டேன்டா என்று சொல்கிறவன்தான். அவனோடு எதற்கு வாக்குவாதம் வந்தது? அந்த நேரத்தில் கையில் இருந்தது ஸ்பேனராக இருந்திருந்தால் ஒரு தையலோடு போயிருக்கும் செல்வத்திற்கு வலது நெற்றி போல அவனுக்கு இடது நெற்றி அவ்வளவுதான். ஒரு மரத்துண்டு இருந்திருந்தால் தையலுக்கே வேலை இல்லை, லேசான புடைப்போடு போயிருக்கும், ஆனால் வளைந்து போன புல்லட் ஸ்டேண்டை நிமிர்த்துவதற்காக ஒரு சுத்தியலை வைத்து அடித்துக்கொண்டிருக்கையிலா அந்த சச்சரவு வந்திருக்கவேண்டும், அப்படியே அதே வேகத்தோடு சுத்தியலை சுழற்றிவிட்டான். அவனுக்கு குனியக் கூட நேரமில்லை. டப் என்று ஒரு சிறிய சத்தம். இன்னொரு பைக் மீது கால் ஊன்றி நின்றுகொண்டிருந்தவன் அப்படியே தொபீரென்று கீழே விழுந்தான். ஒரு கதறல் இல்லை, ஒரு முனகல் இல்லை. சில வினாடிகளில் உயிர் போய்விட்டது. செல்வம்தான் ஓடிப்போய் அவனை எழுப்பினான். அவனிடம் எந்த அசைவும் இல்லை.
அப்போது யார் வந்து அவனிடம் சொன்னார்கள் என்று தெரியவில்லை. இத்தனைக்கும் அந்த மெக்கானிக் அப்போது கடையில் இல்லை, சாப்பிட வீட்டுக்குப் போயிருந்தான். கடையில் நின்றுகொண்டிருந்த ஒருத்தன் ஓடிப்போய் அவனிடம் சொல்லவும், அப்படியே எச்சில் கையோடு ஓடி வந்தான். பின்னாலேயே ஓடி வந்த அவன் பொண்டாட்டி கீழே கிடந்தவனைக் கடந்து செல்வத்திடம் வந்து மெல்லிய குரலில், உனக்கு ஒன்னும் இல்லையே என்று கேட்டாள். அவள்தான் சொல்லியிருக்க வேண்டும், மொதல்ல நீ இங்கேருந்து கிளம்பு, யார் கண்ணுலயும் படாத ரெண்டு நாளைக்கு, என்ன நடக்குதுன்னு பாப்போம் என்று. அப்போதுதான் அவன் குவாரிக்கு ஓடியிருந்தான். வெட்டி வெட்டி ஆழமாகிப் போயிருந்த குவாரியின் நீர் கசியும் கருங்கல்லில், தேரையைப் போல ஒட்டிக் கிடந்தான். இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு போலீஸ்காரன் அங்கு வந்து அவனைப் பெயர் சொல்லி அழைத்தபோது அவனுக்கு ஓடத் தோன்றவில்லை. சோர்வாக இருந்தது. அவர்களேதான் அவனைக் கோர்ட்டில் சரணடையச் சொன்னார்கள். கோர்ட் செலவை நீ பார்க்கவேண்டாம், அதையெல்லாம் அவரு பாத்துப்பாரு என்று அந்த மெக்கானிக்தான் ஒரு பெயரைச் சொன்னான். அந்த ஆள் அந்த பிராந்தியத்தின் பிரசித்தி பெற்ற ரவுடியாக இருந்தான். ஜாமீனில் வெளிவந்த பிறகு செல்வதற்குப் போக்கிடம் இல்லாமல்தான் அவனிடம் போனான். அதன் பிறகுதான் நிறைய சம்பவங்கள்.
இதோ இப்போது மீண்டும் அதே கல்குவாரியில் இருக்கிறான். ஆனால் வேறு ஸ்திதி.
அதன் உள்ளே நுழையும் வரை, அதாவது தன்னை ஜாமீனில் எடுக்க உதவியவனின் சாம்ராஜ்யத்துக்குள் செல்லும் வரை அப்படி ஒன்று இருப்பது பற்றி செல்வத்திற்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. ஆனால் அவனுக்கு எல்லாரையும் ஓரளவுக்கு அறிமுகம் இருந்தது. ஒன்று அவர்களைக் கஸ்டமர்களாக அறிந்திருந்தான் அல்லது கடையில் வந்து பேசிக்கொண்டிருப்பவர்கள் யாராவது அவர்களைக் குறித்து பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால் அது இத்தனை சுழல் வட்டமாக இருக்கும் என்று அவன் அறிந்திருக்கவில்லை.
ஒரு சிறிய குடிசை கிரயம் ஆகிறது என்றால் அதற்குப் பின்னால் இரண்டு பங்களாக்கள் சம்பந்தப்பட்டிருந்தன. ரெண்டு செண்டு இடத்துக்குப் பின்னால், அது விலை பேசி முடிக்கப்படும்போது அதில் ஊரையே வளைத்துப் போட்டிருக்கும் பஸ் முதலாளிக்குத் தொடர்பிருந்தது. ஒவ்வொன்றும் கண்ணுக்குத் தெரியாத இன்னொன்றுடன் பிணைந்திருந்தது. ஒரு அடிதடிக்குப் பின்னால், வலுவான காரணங்கள் இருந்தன. எதையோ நினைத்துக்கொண்டு கையில் இருக்கும் பொருளை விசிற, அது அகஸ்மாத்தாக எவன் மேலேயோ பட, அது வழக்காகி, ஜாமீனுக்கு அலைந்து, செத்துப் போனவனுக்கு வேண்டிய ரெண்டு பேர் தம்மீது பிணக்கில் இருக்க என்று, அங்கு இருந்த யாரும் தற்செயல்களில் புழங்கிக்கொண்டிருக்கவில்லை. எல்லாவற்றிலும் திட்டமிடல் இருந்தது, துல்லியம் இருந்தது. தடுமாற்றங்கள் எப்போதாவதுதான் நடந்தன. அதற்குத் தரவேண்டிய விலையை வைத்து, அதை மன்னிக்கும் தகுதி தீர்மானிக்கப்பட்டது. செல்வத்தின் சுத்தியலால் செத்துப் போனவனுக்கும் அவர்களுக்கும் கொஞ்சம் உரசல் இருந்தது. இத்தனைக்கும் செத்துப் போனவன் ஒன்றும் பொருட்படுத்தத் தக்கவன் அல்ல. சில்லறை ரவுடிதான். சில்லறைத் திருடன் என்று கூட சொல்லலாம். ஆனால் அவன் தோலில் தைக்கும் சிலாம்பு மாதிரி. எப்படியோ, அவன் தொடர்பே இல்லாத ஒருத்தனால் நீக்கப்படுகிறான் என்கிறபோது, அவனை செய்தவன் யார் என்கிற கேள்வி வருகிறபோது, சாலையில் பார்க்கும் ஒருத்தனுக்கு தேனீர் வாங்கித்தருவது போல உதவி கிடைக்கிறது. ஆனால் அது வெறும் அறிமுகம்தான். ஆனால் அவர்களே எதிர்பார்க்காத அளவுக்கு செல்வம் அதில் தீவிரமாகிவிட்டிருந்தான். அந்த சாகஸத்துக்கு செல்வம் தன்னைப் பணயம் வைத்துவிட்டான். அதன் பிறகு திரும்பிப் பார்ப்பதற்கு அவகாசம் இல்லை. எப்போதாவது திரும்புவதற்கு யத்தனிக்கையில், உடனிருப்பவன் கழுத்தைப் பலவந்தமாக அந்தப் பக்கம் திருப்பினான் அல்லது திரும்பினால் கழுத்து இருக்காது என்று ஆகியது.
அப்படியான ஒரு சாகஸம்தான் இன்று அவனைக் கல்குவாரியில் கொண்டு வந்து நிறுத்திவிட்டது.
செல்வத்திற்குக் கொஞ்சம் நிதானம் வந்தது போல இருந்தது. வண்டியில் இருந்த போலீஸ்காரன் ஒருத்தன் இரண்டு சாக்குகளைக் கொண்டு வந்து தரையில் விரித்தான். செல்வத்தை வண்டியை விட்டு இறக்கிக் கொண்டு வந்து அந்த சாக்கின்மீது நிறுத்தினான். அவனுக்கு உட்கார்ந்து கொள்ள வேண்டும் போல இருந்தன. அவனது உடல் நடுங்குவதைக் கண்ட ஒருத்தன், ‘மண்டி போடு’ என்றான். அப்போதுதான் அவ்வளவு நெருக்கத்தில் ஒருத்தன் நின்றுகொண்டிருப்பது செல்வத்திற்குத் தெரிந்தது. உடல் கூசியது. முட்டி போட்டான். என்ன செய்கிறார்கள் என்று அவனுக்குப் புரியவில்லை. எதற்காக சாக்கை விரித்து அதில் முட்டி போடவைக்கிறார்கள். இந்த விஷயத்தில் விநாடிகள் முக்கியம் இல்லையா? என்ன செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள் இவர்கள்? என்னதான் போலீஸாக இருந்தாலும், நடக்கப் போகும் சம்பவம் ஒன்றுதானே என்று அவன் மனது குழம்பியது. அது அவனுக்கே அபத்தமாக இருந்தது. இனி செய்வதற்கு ஒன்றுமே இல்லை என்று ஆகிறபோது நாமே அதற்குப் பார்வையாளராகி விடுவோமோ என்று அதிர்ச்சியாக இருந்தது.
ஆனால் அவர்கள் யாருக்காகவோ காத்திருக்கிறார்கள் என்று செல்வத்திற்குப் புரிந்து போனது. காவலர்கள் யாருடைய குரலும் கேட்கவில்லை. தூரத்தில் ஒரு குருவி கத்துவது கேட்கிறது. என்ன சத்தம் என்றே தெரியாமல் ர்ர்ர் என்று காதுக்குள் மெல்லிய ஒலி கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது. அது வெளியில் இருந்து வரும் ஒலியில்லை. உள்ளேயே இருப்பது. எப்போதும் இருந்துகொண்டே இருப்பது. நாம் கேட்பதே இல்லை. தூரத்தில், ரொம்ப தூரத்தில், ஒரு லாரி செல்வதன் உறுமல் சத்தம் சன்னமாக ஒலிக்கிறது. சில கிலோ மீட்டர் இருக்கலாம் என்று நினைத்தான் செல்வம். 
செல்வம் நினைத்தது சரிதான். அவர்கள் தங்களது மேலதிகாரி ஒருவன் வருவதற்காகக் காத்திருந்தார்கள். அந்த ஆறு பேரில், வண்டியின் முன் சீட்டில் உட்கார்ந்திருந்த ஒருவனுக்கு மட்டுமே இந்தத் திட்டம் குறித்துத் தெளிவாகத் தெரிந்திருந்தது. யாரிடமும் அலைபேசி இல்லை. முன்பே திட்டமிட்டிருந்ததையொட்டி, அவன்தான் எல்லாவற்றையும் ஒருங்கிணைத்தான். அருகில் இருந்த இரண்டு குவாரிகள் இயங்கவில்லை. அதுவும் தற்செயலானதல்ல. அது ஆள் நடமாட்டத்தை இல்லாததாக்கியிருந்தது. ஆனால் அந்த போலீஸ்காரனுக்கும் கூட அந்த ஏற்பாடு பிடிக்கவில்லை. ஆனால் அவனால் அதைத் தடுக்க முடியவில்லை. அவனது எல்லையை மீறியதாக இருந்தது அது.
செல்வம், எங்கு பிசகியது என்று நழுவும் மனதை இறுக்கிப் பிடிக்க முயன்று கொண்டே இருந்தான்.
செல்வம் கடைசியாக ஈடுபட்ட பஞ்சாயத்து, மெயின் ரோட்டை ஒட்டிய ஒரு ஏக்கர் நிலமாக இருந்தது. அந்த இடத்தின் மதிப்பு அவனது கற்பனைக்கு எட்டாததாக இருந்தது. அவர்கள் சொன்னபோது அவனால் அதை நம்பமுடியவில்லை. ஆனால் அதற்குப் பின்னால் இருக்கும் பெரிய நிலப்பரப்புக்கு அந்த ஒரு ஏக்கர் நிலம் வாசலைப் போல இருந்தது. அந்த இடம் ஒரு பெண்ணுக்குச் சொந்தமானதாக இருந்தது. அவள் அதை விற்க மறுத்துவிட்டாள். அவளுக்கு அது தானமாகக் கொடுக்கப்பட்ட இடம். தானம் என்று சொன்னால் அவள் ரவுத்திரமாகி விடுவாள். “எனக்கு பாத்யப்பட்ட இடம், எனது உரிமை இது” என்று ஆத்திரப்படுவாள். அவள் வாழ்ந்த வாழ்க்கையின் ஒரே சாட்சியாக இருந்தது அந்த இடம்தான்.
இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் அந்த இடம் வெறும் பொட்டல் காடு. எனக்கென்று நீங்கள் என்ன கொடுத்திருக்கிறீர்கள் என்று கேட்டபோது, குடும்பத்தையும் பகைத்துக்கொள்ள முடியாமல், அவளையும் கைவிட முடியாமல், ஊருக்கு ஒதுக்குப்புறமான இடத்தில் அவள் பெயரில் ஒரு ஏக்கரை எழுதி வைத்துவிட்டு செத்துப் போயிருந்தான் அவள் புருஷன். அவள் புருஷன் என்பது அவளுக்கும் அவனுக்கும் மட்டும்தான். அவளுக்கு அந்த இடம் ஒரு அடையாளத்தை வழங்கியிருந்தது. அதற்கு அருகே பைபாஸ் வரும் என்றோ, அந்த ஒரு ஏக்கர் நிலம் மிகச்சரியாக சாலையின் விளிம்பில் அமையும் என்றோ யார் அனுமானித்திருக்க முடியும்? ஆனால் அது அப்படித்தான் நடந்தது. ஆனால் அந்த சாலையின்மீது அவளுக்கு எந்த ஆர்வமும் இருக்கவில்லை. அதைத் தொந்தரவு என்றே நினைத்தாள்.
ஊருக்கு ஒதுக்குப்புறமாக ஒரு இடம். சுற்றிலும் தரிசும், தோப்புமாக இடங்கள். அதற்குள் ஒரு அமைதி இருந்தது. அவள் நீண்ட நாளாகத் தேடிக்கொண்டிருந்த அமைதி. அது சாத்தியப்பட்டபோதுதான் அங்கு சாலை வந்துவிட்டது. அதன் பின்னாலேயே, நிலத்தை எங்களுக்குக் கிரயம் பண்ணிக்கொடு, எவ்வளவு பணம் வேண்டுமானாலும் தருகிறோம் என்று புதிய புதிய ஆட்கள் வந்தார்கள். பள்ளிக்கூடம் செல்லும் மகன், அந்த ஒரு ஏக்கர் இடம், அதைத் தந்துவிட்டு மறைந்து போன அந்த மனிதன், அவனது நினைவுகள் அதைத்தாண்டி அவளுக்கு எதுவுமே மனதில் இல்லை. அதுவொரு பிடிவாதம். வீட்டை விட்டு ஓடிவந்தது முதல், திருமணமான ஒருவனுடன் சேர்ந்து வாழ்ந்து அவனுக்கு ஒரு பிள்ளையைப் பெற்றது வரை. இது என்னுடையது எனும் வைராக்கியம். அதில் சமரசமே கிடையாது எனும் வைராக்கியம். அந்த நிலத்தின்மீதான பிணைப்பு அவளது மூளையை உறையச் செய்திருந்தது. இந்த இடத்தை விற்றுவிட்டு, இதை விட நல்ல ஜன நெருக்கடி உள்ள இடத்தில் வேறு வீடு வாங்கிக்கொண்டு போகலாம், அது உன் மகனுக்கும் வசதியாக இருக்கும் என்று நிலத்தை விற்கச் சொல்லி கேட்டவர்களின் விளக்கம் அவளது மண்டையில் ஏறவில்லை.
அப்படியான சூழலில்தான் அந்த விவகாரம் செல்வத்திடம் போனது. அவன் அதில் இன்னும் கொஞ்சம் நிதானமாக நடந்துகொண்டிருந்திருக்கலம். இதுவொன்றும் மெக்கானிக் ஷெட்டில், போல்ட் கழட்டும் வேலை இல்லையே? ஒருவன் தனது வன்முறையின் ஏணியில் ஏறுகையில் அதற்கு இணையாக அதன் கூர்மையைக் கைவிட்டுக்கொண்டே வரவேண்டும். தனது முரட்டுத்தனத்தால் அவளுக்குப் பெரிய இழப்பை ஏற்படுத்திவிட்டான். அவளது மகன் செத்துப் போவதற்கு அவன் காரணமாகி விட்டான். சும்மா மிரட்டுவதற்குதான் கடத்துகிறார்கள், அந்த நிலம்தானே அவர்களது இலக்கு என்று பள்ளிச் சிறுவனுக்கு எப்படித் தெரியும்? தப்பிக்கிறேன் என்று முதல் மாடியில் இருந்து கீழே விழுந்தான். அவனுக்கும் அது சாகஸமாக இருந்திருக்கவேண்டும். ஆனால் அது ரொம்பவும் உயரமான மாடியாக இருந்தது.
ஒரு புல்லட் வந்து நின்றது. செல்வம் நிகழ்காலத்துக்கு வந்தான். அதன் சத்தத்தை வைத்து அது என்ன வண்டி என்று அவனுக்குத் தெரிந்தது. சத்தத்தை உற்றுக் கேட்டான். இப்போது ஒரு பெண்ணின் குரல். அவனுக்கு மலைப்பாக இருந்தது. அது யாரென்று அவனால் இனங்கான முடியவில்லை. எந்த சத்தமும் கேட்காத, ஆட்களே இல்லாத வனாந்திரத்தில், இத்தனை போலீஸ்காரர்களுக்கு மத்தியில் ஒரு பெண்ணுக்கு என்ன வேலை என்று குழம்பினான். ஒருவேளை அவளும் போலீஸ்காரியாக இருக்குமோ என்று நினைத்தான்.
பெற்ற பையனைப் பறிகொடுத்தவள் வந்திருந்தாள். அவளது முகம் வறண்டு போயிருந்தது. எந்தவொரு உணர்ச்சியையும் காட்டாமல் அது இப்போது உறைந்து போயிருந்தது. ஆனால் ஆத்திரத்தில் அவளது உடல் மெலிதாக நடுங்கிக்கொண்டிருந்தது. அவளை அழைத்து வந்திருந்த போலீஸ்காரன் அவளது கைகளை இறுக்கமாகப் பற்றியிருந்தான். மற்ற போலீஸ்காரர்கள் அனைவரும் மாஸ்க் அணிந்துகொண்டார்கள். இருந்தாலும் கூட அவளுக்கு யாரையும் அடையாளம் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்கிற யத்தனம் இல்லை. அதுவொரு பொருட்டே இல்லாதவள் போல அவள் இருந்தாள். அதோ அவன்தான் என்று, அந்த போலீஸ்காரன் அவளிடம் காட்டினான். அதைச் சொல்ல வேண்டிய தேவை இல்லைதான் அவளுக்கு. இறந்து போன தன் மகனை விடக் கொஞ்சம் வயசுதான் இவனுக்கு அதிகமாக இருக்கும் என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. அந்த இடமும், அவனை முட்டி போட வைத்திருக்கும் தொனியும், அங்கு நிலவும் அமைதியும், முகத்தை மறைத்துக்கொண்டிருக்கும் போலீஸ்காரர்களின் உடல் மொழியும் அவளுக்கு அந்த சூழலை உணர்த்தியது. அதன் பொருட்டே அவள் அந்த இடத்தை விற்க சம்மதித்திருந்தாள். ஆத்திரத்தில் நடுங்கிக்கொண்டிருந்த அவளது உடல் சற்றே நிதானமடைந்தது.
அவளை அழைத்து வந்தவன், வாங்க கிளம்புவோம் என்றான். அவள் போய் அவனது வண்டியில் உட்கார்ந்துகொண்டாள். அவன் வேறு வார்த்தை எதுவும் பேசாமல் வண்டியை உதைத்துக் கிளப்பினான். அவர்கள் நூறு மீட்டர் தூரம் கடந்திருப்பார்கள். துப்பாக்கி வெடிக்கும் சத்தம் கேட்டது.