கலையின் முக்கியமான வேலைகளில் மானுட சாத்தியங்களை மேம்படுத்துவதும் ஒன்று : இளங்கோ கிருஷ்ணன் 

சந்திப்பு : சோ. விஜய குமார்
புகைப்படங்கள் : ஹென்றி

உங்கள் குழந்தைப் பருவத்தைப் பற்றி சொல்லுங்கள்?

எனது குழந்தைப் பருவம் உண்மையிலேயே ஒரு மகிழ்ச்சியான குழந்தை பருவம்தான். ஆனால், நான் என் குழந்தைப் பருவத்தில் மகிழ்ச்சியாக இருக்கவே இல்லை. நமக்கு ஏன் இந்த வாழ்க்கை இவ்வளவு துயரமாகவும் சிரமமாகவும் இருக்கிறது என என் பால்யத்தில் மிகவும் நொந்திருக்கிறேன். இப்பொழுது யோசித்துப்பார்த்தால் மிகவும் சிரிப்பாக இருக்கிறது. பிற்பாடு, வளர்ந்த பிறகு என் நண்பர்களோடு உரையாடும்போது அவர்களது பால்யத்தை தெரிந்து கொள்ளும்போது நான் வாழ்ந்த சூழலில் என் பால்யத்தில் என் நண்பர்கள் யாரைவிடவும் நான் நல்ல முறையில்தான் வளர்கப்பட்டிருக்கிறேன். எனக்கொரு அழகான பால்யம்தான் கையளிக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதை நான் உணர்கிறேன். அந்த வயதில் நான் உணர்ந்த இருத்திலியல் சிக்கல்கள் எல்லாம் என் அகம் எனக்கு பாவனையாக வடிவமைத்துக்கொடுத்தவை என்பதை நான் இப்போது உணர்கிறேன். உண்மையில் அந்த பாவனைதான் என்னை ஒரு கவிஞனாக்கியது. என்னால் என் வாழ்வு குறித்து அப்படி துயரார்ந்து உணர்ந்திருக்கா முடியாவிட்டால் நான் இப்போது இந்த இடத்தில் இருக்க மாட்டேன். அது போலவே, இயல்பிலேயே நூல்களை வாசிக்கும் சூழல் எங்கள் வீட்டில் எப்போதும் இருந்தது. குறைந்தபட்சம் பத்திரிகைகளில் பிரசுரமாகும் தொடர்கதைகளின் வாசகராகவாவது அவர்கள் இருந்தார்கள். பால்யத்திலேயே வாசிக்கும் சூழல் எனக்கு அப்படித்தான் அமைந்தது.

நீங்கள் முதலில் எழுதி எழுத்து என்னவென நினைவிருக்கிறதா?

நினைவிருக்கிறது, ஆனால் சொல்ல மாட்டேன். 13 வயதில் சினிமா பாடல் ஒன்றை மாற்றி எனது வரிகளை எழுதியதுதான் எனது முதல் எழுத்து. அந்தப் பதின்பருவத்தில் நமக்கு இலக்கியம் எனத் தெரிவது சினிமா பாடல்கள்தானே. நானும் அப்படித்தான் சினிமா பாடல்கள் வழியாகத்தான் இலக்கியத்திற்குள் வந்தேன். அதுவுமே கூட அண்ணன்களையும் அக்காக்களையும் பார்த்து அவர்கள் ஒரு பாடலில் ரசிக்கும் வரிகளைப் பார்த்து இந்த வரிகளைத்தான் ரசிக்க வேண்டுமோ என ரசனையை வளர்த்துக் கொண்டதுதான்.

அண்ணாக்களையும் அக்காக்களையும் கடந்து வந்த பிறகு உங்கள் இலக்கிய வாசிப்பு எப்படி இருந்தது? 

நான் சிறு வயதில் இருந்தே நல்ல வாசகன். விடுமுறைகளில் நாள் ஒன்றுக்கு பதினாறு மணி நேரம் எல்லாம் வாசித்திருக்கிறேன். சிறுவயதிலிருந்தே நூலகத்தை அதிகம் பயன்படுத்தியதால், நல்ல  இலக்கியங்களை வாசிக்க முடிந்தது. அந்த வயதிலேயே இலக்கியத்தின் மீதான அபிமானங்களை வைத்திருந்தேன். அவற்றை என் வாசிப்பின் வழியாகவே உருவாக்கிக்கொண்டேன். கோட்பாடுகள் விமர்சனங்கள் சார்ந்த அனைத்து நூல்களையும் தேடித்தேடி வாசித்தேன். மார்க்சிய எதார்த்தவாதம், ரசனை விமர்சனம் போன்ற கருத்தியல்களை அறிந்துகொண்டேன். இசங்கள் மீது பெரும் மோகம் இருந்த காலம் அது. இசங்களைப் பற்றி அறிந்துகொள்ளவே நான் ஆங்கில நூல்களை வாசிக்கத் தொடங்கினேன். பிற்பாடு அது என்னை தத்துவ நூல்கள் பக்கம் இழுத்துப் போனது. ஐரோப்பிய தத்துவத்தை முறையாகக் கற்க வேண்டும் என்று வாசிக்கத் தொடங்கினேன். அது என்னை ஐரோப்பிய வரலாற்றை வாசிக்கத் தூண்டியது. இப்படியே ஒன்றைத் தொட்டு ஒன்று என தொடர்ந்தேன்.  தமிழில் நவீன இலக்கியப் பிதாமகர்கள் ஒவ்வொருவரையும் வாசித்தேன்.

நான் எப்போதுமே ஒரு கோட்பாடை படிக்கும்போது உடனடியாக அதற்கு எதிரான கோட்பாட்டைத் தேடி வாசிக்கிற ஒருவனாக இருந்தேன். அறிவுத்தளத்தில் செயல்படும் ஒருவனுக்கு அது மிகவும் முக்கியமான பண்பு என்று நான் கருதுகிறேன். இப்படி மாறிமாறி கோட்பாடுகளை வாசிக்கும்போது பெரும் குழப்பங்கள் உண்டாகின. இந்த குழப்பங்களுக்கு விடைகாண முற்படுகையில் இவற்றையெல்லாம் படித்தவர் யார் என தேடினேன். அப்போதுதான் கோவை ஞானியைச் சந்தித்தேன். வரையறையின்றி அவரிடம் நிறைய கேள்வி கேட்டுக் கொண்டே இருப்பேன். அவரும் சலிக்காமல் எனக்குப் பதில் கூறிக்கொண்டே இருப்பார். இப்படித்தான் வாசித்து வாசித்து பல்வேறு நபர்களோடு உரையாடி உரையாடி இலக்கியம் சார்ந்த என் அபிமானங்களை உருவாக்கிக் கொண்டேன்.

சென்னைக்கு எப்போது வந்தீர்கள்? இந்நகரம் உங்களுக்குத் தந்த ஆரம்பக்கால சவால்களும் நினைவுகளும் என்ன? 

2014 ஆம் ஆண்டு என்னுடைய 36 வயதில் நான் சென்னைக்கு வந்தேன். இந்நகரம் எல்லோருக்கும் கொடுத்த சவாலைத்தான் எனக்கும் கொடுத்தது. வாழ்வியலை எதிர்கொள்வது. கோவையில் நான் செய்து கொண்டிருந்த தொழில் முடங்கியபிறகு என்னால் அங்கு பொருளீட்ட முடியாது எனத் தெரிந்தபோது ஏதாவது செய்து பிழைத்துக் கொள்ளலாம் என்றுதான் சென்னைக்கு வந்தேன். ஒரு பத்திரிகை நிறுவனத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். அதுநாள்வரை நான் பத்திரிகைகளின் வாசகனாக இருந்தேனே தவிர எனக்கு பத்திரிகை வேலைசார்ந்து சின்ன அனுபவம்கூட கிடையாது. சிறுவயதில் கையெழுத்துப் பத்திரிகை நடத்திய அனுபவம்கூட எனக்குக் கிடையாது. இடதுசாரி இயக்கங்களோடு நான் திரிந்த காலத்தில் துண்டுப் பிரசுரங்களை வாங்க அச்சகத்திற்கு சென்றிருக்கிறேன். அப்பிரசுரங்களை விநியோகித்திருக்கிறேன் அவ்வளவுதான். 18 அல்லது 20 வயதில் ஒருவன் ஒரு புதிய வேலைக்கு வரும்போது அவன் கற்றுக் கொள்ள காலம் இருக்கும். அவனுக்கு தொழில் சார்ந்த அடுத்தடுத்த சிறுசிறு இலக்குகள் இருக்கும். ஆனால் எதுவுமே தெரியாமல் ஒரு குடும்பஸ்தனாக ஒரு குழந்தையை வைத்துக்கொண்டு ஒரு தொழிலில் நுழைவது எனக்கு பெரும் சவாலாக இருந்தது. என் பணியிடத்தில் நான் வயதால் பெரியவனாக இருந்தேன் அனுபவத்தால் இளையவனாக இருந்தேன். ஆகையால் அந்நிறுவனத்தில் இருக்கும் அனைத்து வயதினரும் என்னோடு சகஜமாக இருந்தார்கள். இங்கே வந்தபோது குடும்பத்திலும் நிறைய சிக்கலான சூழ்நிலைகள் இருந்தன. அவற்றைச் சரிசெய்ய எனக்குப் பொருளாதாரத் தேவைகள் நிறைய இருந்தன. 2014 முதல் 2018 வரை எனது மிகவும் போராட்டமான காலகட்டம்தான்.

அதன் பிறகு வேறொரு காலம் வந்தது.எல்லாமே தலைகீழாகின. தொழிலைக் கற்றுக் கொண்டேன் வேறொரு நிறுவனத்திற்கு மாறினேன். அந்த நிறுவனத்தில் எனக்கு வேலைக் கெடுபிடிகளோ வேலை சார்ந்த அழுத்தங்களோ இல்லை. போதுமான பொருளாதாரத்தையும் அடைந்தேன். இதே நேரத்தில்தான் எனக்கு சினிமா சார்ந்த வாய்ப்புகளும் வந்தன. சென்னைக்கு வந்தது சரிதானென இந்தக் காலத்தில்தான் தோன்றியது.

பத்திரிக்கை துறை சார்ந்த வேலை உங்கள் எழுத்து வாழ்க்கைக்கு பயன்பட்டதா அல்லது சுமையாக இருந்ததா?

சுமையாகவும் இல்லை. பயனாகவும் இல்லை. ஆரம்ப காலத்தில் பணியில் என்னை நிலைநிறுத்திக்கொள்வதற்கான போராட்டமும் பொருளாதாரச் சிக்கல்களும் இருந்ததால் வாசிக்கவா எழுதவோ நேரம் இல்லாமல் இருந்தது. பின்னர் காலம் மாறியபோது எனக்கு இந்தப் பணியால்தான் வாசிக்கவும் எழுதவும் நிறைய நேரம் கிடைத்தது.

பயன்பட்டதா என்று கேட்டால் அதுவும் இல்லை. ஏனெனில் நான் வேலை பார்த்தது எல்லாம் வணிக பத்திரிகைகள். அவற்றின் தேவைகள் வேறு. வணிகப் பத்திரிக்கைக்கு ஒரு கலைஞனோ ஒரு கவிஞனோ தேவையில்லை. அவர்களுக்கு ஒரு ஆசிரியரும் ஒரு பிழை திருத்துனரும் போதும். இலக்கியத்தின் தேவைகள் வேறு.

என் பணியிடத்தில் நான் ஒரே ஒரு விஷயம் கற்றுக் கொண்டேன் என்றால் அது வெகுஜன ஊடகம் குறித்தான என் பார்வை மாறியது. வெகுஜன ஊடகமும் தேவைதான் அவற்றையும் கவனிக்க வேண்டும் என்கிற அகத்தை எனக்கு என் பணியிடம்தான் தந்தது.

உங்கள் இளமைக்கல அரசியல் சார்புகள் என்னவாக இருந்திருக்கின்றன. மார்க்சியம் திராவிடம் இவற்றில் எது உங்களை அதிகம் ஈர்த்தது? 

என் தாத்தா தொடங்கி அப்பா சித்தப்பா என அனைவருமே திராவிட சார்புடையவர்கள். வீட்டில் பெரியவர்கள் ஒரு சார்போடு இருக்கும்போது சிறியவர்கள் வேறொன்றாக இருக்க முடியுமா? நானும் திராவிட பின்புலத்திலிருந்துதான் வந்தேன். ஆனால் வாசிக்கத் தொடங்கிய பிறகு மார்க்சியத்தின்மீது ஒரு ஈடுபாடு வந்தது. இந்த சமூகத்தை எப்படிப் பார்க்க வேண்டும் என்ற பார்வையை எனக்கு மார்க்சியம்தான் கற்றுக் கொடுத்தது. எங்கள் ஊரில் ந.முத்து என்று எனக்கு ஒரு நண்பர் இருக்கிறார். அவரும் கவிதைகள் எழுதுவார். அவரோடு சேர்ந்து தான் மார்க்சியக் கூட்டங்களுக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தேன். நான் மார்க்சிய அபிமானியாகவே இருந்தேன். கட்சியில் சேர எனக்கு ஒரு மனத்தடை இருந்தது. கட்சிக்கு வேலை செய்வதா அல்லது தத்துவத்திற்கு வேலை செய்வதா என்ற கேள்வி வந்தது. அப்போது நான் தத்துவத்துக்கு வேலை செய்வதென முடிவெடுத்து கட்சியில் சேராமல் இருந்து விட்டேன்.

உங்கள் இலக்கிய உரைகளில் மார்க்சியம் சார்ந்த சொல்லாடல்களை வெகுவாகக் காண முடிகிறது. அதேசமயத்தில் இந்தியத் தத்துவ மரபோடும் பழந்தமிழ் இலக்கியத்தோடும் ஒரு நெருக்கமான உரையாடலை மேற்கொள்கிறீர்கள். அடிப்படையில் இவற்றுக்கிடையேயான முரண்களை நீங்கள் காணவில்லையா? 

நான் இம்மூன்றுக்கும் இடையில் உடன்பாட்டைத்தான் காண்கிறேன். எனக்கு எதுவும் முரண்பாடாக தெரியவில்லை. மார்க்சியம் என்பது இந்த சமூகம் சமத்துவமாக எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கான ஒரு தத்துவம். தமிழ் தத்துவ மரபின் வழிமுறையும் அதுதான். ‘பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்’ என்றுதானே வள்ளுவரும் கூறியிருக்கிறார். அவரே இன்னொரு குறளில் ‘ஊரணி நீர் நிறைந்தற்றே உலகவாம் பேரறிவாளன் திரு” என்கிறார். பேரறிவாளனின் செல்வம் சமூகத்திற்கு தான் எனக் கூறுவது ஒருவகை சமத்துவம்தானே.

இந்தியா என வரும்போது என்னால் வெகு உறுதியாகக் கூற முடியும், இந்திய அறிவு மரபின் பெரும் பகுதி ஆரியர் அல்லாதவர்களால் எழுதப்பட்டது. இந்த தேசத்தின் இரண்டு மாபெரும் இதிகாசங்களான இராமாயணமும் மகாபாரதமும் ஆரியர் அல்லாதவர்களால்தான் எழுதப்பட்டது. உபநிடதங்களில் பெரும்பகுதியானவை பொருள் முதல்வாத தரிசனத்தை உடையவை. இந்த உபநிடதங்களை எழுதியவர்களும் ஆரியர்கள் அல்லாதவர்கள்தான். இந்திய தத்துவத்தின் ஆறு தரிசனங்களான சாங்கியம், யோகம், நியாயம், வைஷேடிகம், பூர்வமீமாம்சம், உத்தர மீமாம்சம் ஆகியவற்றில் முதல் நான்கு தரிசனங்கள் பொருள் முதல்வாதப் பார்வையை உடையவை. அதனால் மார்க்சியத்தின் வரலாற்றுப் பொருள்வாத இயங்கியல் பார்வைக்கும் இந்திய தத்துவங்களுக்கும் பெரிய இடைவெளிகள் இல்லை. மீமாசம் நம் மரபில் விளைவித்த கருத்து முதல்வாத குழப்பங்கள் ஏராளம். இன்றும் பெரும்பாலானவர்கள் இந்திய சிந்தனை என்பதே பிற்போக்கு அல்லது கருத்து முதல் வாத சிந்தனைதான் என்று கருதுவதற்கும் அதுவே காரணம். புத்தர் போன்ற சமூக விஞ்ஞானிகள் அதனை புரியவைக்க முயன்றார்கள். இந்திய தத்துவத்தை பொருள் முதல்வாதம் நோக்கியும் பருண்மைவாதம் நோக்கியும் நகர்த்தியவர் அவர். இந்தியா இதுவரை கண்ட அறிஞர்களில் புத்தரே முதன்மையானவர் என்பது என் துணிபு. நான் இந்தியத் தத்துவத்தை ஏற்பதும், அதை முன்னிலைப்படுத்துவதும் புத்தரின் வழியில்தான். அதாவது பொருள் முதல் வாத நோக்கின் வழியில்தான். அதனால் எனக்கு மார்க்க்சியத்துக்கும் இந்தியவியலுக்கும் தமிழுக்கும் இடையே முரண்பாட்டை காண இயலவில்லை. அடிப்படையில் இந்திய தத்துவ தரிசனங்கள் பொருள் முதல்வாத தரிசனங்கள்தான். அவற்றைக் கருத்து முதல்வாத தரிசனங்களாக யார் மாற்றினார்கள், எந்த நூற்றாண்டில் மாற்றினார்கள், எப்படி எதற்காக மாற்றினார்கள் என்பதை நாம் உரையாடி உரையாடித்தான் கண்டடைய வேண்டும்.

நீங்கள் தொடர்ந்து மார்க்ஸை முன் வைப்பதால் இந்தக் கேள்வி. இந்தியாவில் இடதுசாரி இயக்கங்கள் இன்று சந்தித்துக் கொண்டிருக்கும் அரசியல் வீழ்ச்சிக்கு என்ன காரணம் என்று நினைக்கிறீர்கள்?

இந்திய அகத்தையும் இந்திய தத்துவத்தையும் இங்குள்ள மார்க்சியவாதிகள், அதாவது தொடக்க கால மார்க்சியர்கள் சரியாக புரிந்து கொள்ளாததுதான் இதற்கான பிரதான காரணமாக நான் நினைக்கிறேன். இந்தியாவில் தொடக்க காலத்தில் மார்க்சியத்தை முன்வைத்தவர்கள் துரதிஷ்டவசமாக உயர் சமூகங்களைச் சார்ந்தவர்களாக இருந்தார்கள். அவர்கள் பார்ப்பனியத்தின் தீமையை, இந்தியத் தத்துவ மரபில் இந்திய வரலாற்றில் இந்திய பண்பாட்டில் இந்தியாவின் ஒட்டுமொத்த இயங்கியலில் பார்பனியம் செய்த ஊறுகளைக் காணத் தவறியவர்களாக இருந்தார்கள். மேலும், இந்திய சிந்தனை மரபு பார்ப்பனர்களோடு தொடர்புடையது என்ற பிரிட்டிஷ் கால நம்பிக்கை கொண்டிருந்தவர்களாகவும் இருந்தார்கள்.

இந்தியாவுக்கு சுதந்திரம் கிடைத்தபோது மூன்று கட்சிகளுக்கு பிராமணர்கள் சென்றார்கள்.  காங்கிரஸ், மார்க்சிஸ்ட், ஜனசங்கம் என மூன்றாகப் பிரிந்து சென்றார்கள். மூன்றாகப் பிரிந்த பிராமணர்களுக்கு ஒரே நோக்கம்தான் இருந்தது. நூறு ஆண்டுகளுக்கு இந்தியாவை ஆள்வது. வெற்றிகரமாக அதில் முக்கால்வாசி காலத்திலேயே அதனை அவர்கள் அடைந்துவிட்டார்கள். பார்ப்பனர்கள் வேறு வேறு கட்சிகளில் இயங்கினாலும் அவர்களுக்குள் கருத்து முரண்கள் இருந்தன. ஆனால், அதைக் கடந்த ஒரு வகைப் புரிந்துணர்வும் இருந்தது. அது இந்தியாவையும் கம்யூனிசத்தையும் புரிந்து கொள்வதற்கு அவர்களுக்குத் தடையாக இருந்தது. இயங்கியலாக இந்திய சமூகம் எப்படி அறிவையும் உழைப்பையும் பிரித்து வைத்திருக்கிறது. இதில் வர்ணத்தின் பங்கு என்ன, சாதியத்தின் பங்கு என்ன? வர்க்கமாகத் திரள்வதற்கு சாதியம் எப்படி தடையாக இருக்கிறது என்பதை எல்லாம் அதன் உள்ளார்ந்த கோணத்தில் அவர்களால் அப்போது பார்க்க முடியவில்லை. இன்று இடது சாரிகளுக்கு அந்தப் பார்வை வந்திருக்கிறது. ஆனால், நவ முதலாளியம் எல்லாவற்றையும் சிதைத்து வைத்திருக்கிறது. அபிமன்யூ சக்கரவியூகத்தில் அனைத்தையும் இழந்து நிற்பது போல் இடதுசாரிகள் எல்லா மேடைகளையும் எல்லா களங்களையும் இழந்து வெறுங் கையினராய் இருக்கிறார்கள். ஆனால், தெரிதா சொன்னது போல் இன்றும் நாம் எல்லோரும் போய் நிற்க வேண்டிய இடம் மார்க்சின் கல்லறைதான்.

நான் தைரியமாகவே இப்படிக் கூறுவேன். இந்தியாவின் அறிவார்ந்தமான விஷயங்கள் இந்தியத் தத்துவங்கள் உருவாகி வந்ததில் பார்ப்பனர்கள் அல்லாதோருக்குத்தான் பெரிய வகிபாகம் இருக்கிறது. ஆனால், பிற்பாடு அதனை பார்ப்பனர் அபகரித்தார்கள். இந்த உண்மையை அன்றிருந்த கம்யூனிஸ்டுகள் உணரவேயில்லை. சுருக்கமாக சொல்வதென்றால் இந்திய சமூகம் என்பது அனைவராலும் நிரப்பப்பட்ட பாத்திரம் அல்ல. அது ஒருவரால் நிரப்பப்பட்டு இன்னொருவரால் அபகரித்துக் கொள்ளப்பட்ட பாத்திரம்.

அருகம்புல் என்றால் என்ன? அருகனுக்கு வைக்கப்படும் புல். அருகன் என்றால் யார்? நாம் ஏன் அருகம்புல்லை பிள்ளையருக்கு வைக்கிறோம். இந்த எளிய கேள்வியை புரிந்து கொண்டாலே நம் வரலாற்றில் எங்கே விபத்து நிகழ்ந்தது என்பதை புரிந்து கொள்ள முடியும். இந்த புரிதல் அன்றிருந்த மார்க்சிஸ்ட்டுகளுக்கு இல்லை. இங்கு இருப்பதை எல்லாம் விட்டுவிட்டு அவர்கள் ஏதோ ஒரு ஐரோப்பிய கோட்பாட்டின் அடிப்படையில் இந்தியாவைப் புரிந்து கொள்ள முயற்சித்தார்கள். வர்க்கம் முக்கியம் என பேசத் தெரிந்தவர்களுக்கு சாதி முக்கியம் என்பது ஏனோ தெரியவில்லை. இப்போது இருக்கும் மார்க்சிஸ்டுகள் சாதிய முரண்களையும் பேசுகிறார்கள். ஆனந்த் டெல்டும்டே போன்ற சிந்தனையாளர்கள் எல்லாம் இப்போதுதான் உள்ளே வந்து செயலாற்றிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். இந்தப் பார்வை அப்போது இல்லை. வர்க்கப் பிரச்சனை தீரும் போது சாதிப்பிரச்சினை தீரும் என அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

ஒரு காலத்தில் இங்கு தீவிரமான இலக்கிய உரையாடல்களும் அதன் தொடர் விவாதங்களும் நிகழ்ந்த வண்ணம் இருந்தன.தனியாக இருவருக்குள்ளாகவும் அவை பல சமயங்களில் அற்புதமாக இருக்கின்றன. ஒரு குழுவாக இருக்கும்போது இந்த அற்புதம் ஏன் நிகழ்வதில்லை அல்லது திட்டமிட்டு ஓர் உரையாடலை ஒருங்கிணைக்கும்போது அது ஏன் நினைத்தது போல் அமைவதில்லை. இது குறித்து உங்கள் பார்வை என்ன?

உரையாடல் ஒரு குழுவாக நிகழும்போது பலவகையான மனங்கள் அதில் இணைய வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. அது ஒரு பன்முகத்தன்மையை உருவாக்குகிறது. பன்முகத்தன்மை உள்ளே வரும்போது மனக் குவிப்பு சாத்தியமில்லாமல் போகிறது. போலவே இயல்பான உரையாடல்களின் போது மனம் சடசடவென படியேறிப் போய் உரையாடுவதைப் போல திட்டமிட்ட உரையாடல்களிலும் சில சமயங்கள் அது நிகழாமல் போகிறது. அது ஒரு கவிதை எழுதுவதுபோல்தான். சில சமயம் நமது படைப்பாற்றல் அபாரமாக இருக்கும். இருவருக்கு இடையேயான ஒத்திசைவு பிரமாதமாக இருந்து, படைப்பாற்றலும் சிறப்பாக இயங்கினால், அப்படியே சட்டென வானேறி பறந்துகொண்டே இருக்கலாம். அந்த உரையாடல் முழுத் திருப்தியான ஒன்றாக இருக்கும். இரு அறிவுஜீவிகள் உரையாடும்போது சம்பிரதாயங்கள் எதுவுமே இல்லாமல் அறிவார்த்தத்துக்குள் நுழைய முடிகிறது. ஒருவர் ஒரு விஷயத்தைச் சொன்னதுமே இன்னொருவருக்கும் அதன் உள்மடிப்புகள் உட்பட சகலமும் தன்னியல்பாகப் புரிகிறது. அங்கு மிக இயல்பாக உரையாடல் உயர்வான ஒரு தளத்துக்குள் செல்ல்லும்.

இரண்டு அறிவுஜீவிகளுக்கிடையே உரையாடல் நடக்கும்போது என்ன நடக்கும் என்றால் ஒருவரது கருத்தை மற்றொருவர் உறுதிப்படுத்திக்கொள்வார்கள். பெரும்பாலும் அப்படித்தான் வாய்ப்பு. மிகச் சில தருணங்களில் அவை முரணாகிப் போகலாம். அதுவுமேகூட சிறிய முரண்களாகத்தான் இருக்கும். பிறகு அந்த முரணை அவர்கள் எப்படி எதிர்கொள்கிறார்கள் என்பதில்தான் நிலைப்பாடு வருகிறது. உண்மையில் அது முரண் அல்ல. இரு பார்வை நோக்குகள். தெரிதாவும் பால் டிமானும் உரையாடக்கூடிய ஓர் ஓவியம் மிகவும் பிரசித்திப்பெற்றது. ஒரு மலை உச்சியின் விளிம்பில் நின்றுகொண்டு இருவரும் பேசிக் கொண்டிருப்பதாக அந்த ஓவியம் தீட்டப்பட்டு இருக்கும். எந்த நேரத்திலும் இருவரில் யாரேனும் ஒருவரோ அல்லது இருவருமோ கீழே விழுந்துவிடக்கூடிய எல்லா சாத்தியங்களும் அபாயங்களும் உள்ள இடத்தில் நின்றுகொண்டு அவர்கள் உரையாடுவதாக அந்த ஓவியம் தீட்டப்பட்டு இருக்கிறது. மிகுந்த உள்ளார்ந்த அர்த்தம் பொதிந்த ஓவியம் அது. தெரிதா ஐடியா ஏ என்று ஒன்றையும் பால் டிமாண்ட் ஐடியா பி என்ற ஒன்றையும் வைக்கிறார்கள் என்றால், இருவரும் உரையாடும்போது அது AUB ஆக மாறாது. அது புதிய சிந்தனையாக ஐடியா சி ஆக உருமாறும். அதுவே இயங்கியல். அந்த ஓவியம் குறிப்பிடக்கூடிய செய்தி அதுதான். அறிந்தோனுக்கும் கற்பவனுக்கும் இடையே அப்படி ஒரு உரையாடல் நிகழவே நிகழாது. அறிவுஜீவி ஒருவன் பேசுகிறபோது புதிதாக கற்றுக்கொள்ளும் ஒருவன் மௌனமாக கேட்டுக் கொண்டிருக்கத்தான் முடியும். அங்கு உரையாடலுக்கு வாய்ப்பே கிடையாது. நாம் எல்லாவற்றையும் உரையாடல் என்றே பொதுமைப்படுத்துவதால் வருகிற சிக்கல்தான் உங்கள் கேள்வி.

வாசிக்கிற ஒருவனுக்கும் ஒரு படைப்பை படைக்கிற ஒருவனுக்கும் அறிதல் ஏன் முக்கியம்?

உபநிடதங்களில் அறிதலே ஆனந்தம் என்றொரு வரி இருக்கிறது. ஒவ்வொரு உயிர்க்கும் அறிதல் உண்டு. ஆனால், மனிதனின் பிரதான உணர்வே அல்லது நம்மை மனிதன் என ஆக்கிய உணர்வே அறிதல்தான். ஒரு மிருகத்துக்கு தான் என்ற பிரக்ஞை இல்லை. அதாவது, அதற்கு அதன் இருப்பு குறித்து அறிவுண்டு. ஆனால், அது ஏன் என்ற ஆய்வு இல்லை. மனித மனதுக்கு அது இருக்கிறது. நமக்கு மனம் சமைந்த பிறகு உருவான கோளாறுகள் அல்லது விஷயங்களில் இந்த அறிதலும் ஒன்று. மிருகங்கள் தனக்கு எதிரே இருக்கும் ஒரு பொருளை மூன்று விதமாகத்தான் பார்க்கும். இரையாக, இணையாக அல்லது தனது எதிரியாக. மனிதனால் ஒரு பொருளை இம்மூன்றும் கடந்து பார்க்க முடியும். ஒரு பொருள் இரையாகவோ இணையாகவோ எதிரியாகவோ இல்லாமல் அதனளவில் அதுவாகவே இருக்கலாம் என்ற புரிதல் மனிதனுக்கு இருந்தது. அதனால்தான் அவன் மனிதன். மனம்தான் நம்மை பலவகைகளில் இயக்குகிறது. எல்லா உயிர்க்கும் உடலுறவு என்பது இனப்பெருக்கத்தோடு தொடர்புடையது. மனிதனுக்கு மட்டும் அது உடலியல் இன்பத்தோடும் தொடர்புடையது. அதனால்தான் அது நமக்கு வருடம் முழுதும் தேவைப்படுகிறது. அது ஒரு வகை ஆனந்தம்தான்.

உணவின் வழியாக புசிப்பதன் வழியாக, உறங்குவதன் வழியாக நாம் பெறுவது ஆனந்தம்தான். அதுபோல் படிப்பதன் வழியாகவும் எழுதுவதன் வழியாகவும் ஒருவகை அறிதலை அடைகிறோம். அதன் வழியாகப் பெறப்படுவதும் ஆனந்தம்தான். நம் மரபு அதனை ரதி என்கிறது. வாழ்வின் மீதான ஏக்கம். வாழ்வின் மீதான பற்று. வாழ வேண்டும் என்பதற்கான விழைவு. வாழ்வின் நோக்கம் எதுவோ அதுவே ரதி. அந்த ரதியைத்தான் நாம் படைப்புத் தொழிலின் தலைவியாக்கி வைத்திருக்கிறோம். அதாவது காதலின் தலைவி. அவள் காதலன் மன்மதன். உண்மையில் இதனை எல்லாம் உருவாக்கியதில் ஜைனர்களுக்கு ஒரு பெரிய பங்கு இருக்கிறது. அறிதலை  புத்தன் துக்கம் என்கிறான். நாம் துக்கம் என்றதும் துயரம் எனப் புரிந்துகொள்கிறோம். உண்மையில் ‘நிகழ்தல் அல்லது Happening என்பதையே அவன் துக்கம் என்கிறான். ஆனந்தமாதல் என்பதுதான் அது. ஆனந்தமாதல் துக்கமாதல் அனுபவமாதல் எல்லாம் தத்துவத்தில் ஒரு நேர்க்கோட்டில் நிற்பவை. துக்கமாதலை  துயரமாதல் என்று தலைகீழாகப் புரிந்துகொள்கிறோம். உங்கள் தசையை உணர்வை தொடுவது, சுடுவது எதுவோ அதுவே ஆனந்தம்.  அதனால்தான் எழுதுதலும் வாசித்தலும் ஆனந்தம். Reading pleasure Reading pleasure என்று ஐரோப்பா அலறுவது அதைத்தான்.

எழுதுகிற ஒருவன் தொடர்ந்து எடுத்துக் கொள்பவனாகவும் தொடர்ந்து கொடுப்பவனாகவும் இருப்பதன் மனநிலை என்னவாக இருக்கிறது?

எடுப்பதும் கொடுப்பதும் வேறு வேறு இல்லை. உண்மையில் அறிவை கொடுக்க கொடுக்க அது எடுக்கவேபடுகிறது. உங்களிடம் ஓர் உண்மையை நான் சொல்லும் போது இரண்டு விஷயங்கள் நிகழும். ஒன்று உங்களுக்கு அந்த உண்மை வந்து சேரும். இரண்டாவது அந்த உண்மை என்னிடம் இன்னும் நுட்பமாகத் துலங்கும். அது ஏதாவது ஒருவகையில் மேம்படும் அல்லது முன்பு இருந்த நிலையில் இருந்து இன்னும் கொஞ்சம் கூடுதலாகப் புரிதலடையும். இன்னொரு உண்மையோடு சேர்ந்து அல்லது இன்னொரு உண்மையோடு வகுபட்டு, அது தன்னைத் தானே ஓரிடத்தில் தொகுத்துக்கொள்ளும். குருதான் உண்மையான மாணவர் என்றொரு வரி உண்டு. ஒருவருக்குக் கற்றுத் தரும்போது குருதான் முதலில் கற்றுத் தருவதன் வாயிலாகக் கற்றுக்கொள்கிறார். அறிதலைப் போலவே பகிர்தலிலும் ஆனந்தம் உண்டு. அது உயிரியற்கை. உட்புகுதலும் வெளிப்படுதலும் சமான அளவில் இருக்கும்போது ஒரு பொருள் சீரான இயக்கத்தில் இருக்கும் என மார்க்ஸ் சொல்கிறார். ஒருவர் அதிகமாகக் கற்கிறார் என்றால், நிச்சயம் அவர் அதிகமாக சொல்ல வேண்டும். கற்பதைப் போலவே கற்றதை தொகுப்பதும் ஒரு வேலை. நூலை வாங்கி வந்து வீட்டில் அடுக்கிவைப்பதைப் போல் கற்பவற்றை எப்படித் தனக்குள் ஓர்மையாக அடுக்க வேண்டும் என்பதை ஒருவர் அறிய வேண்டும். அப்படி அடுக்கி வைக்க கற்றுத் தருவது அல்லது பிறருக்கு சொல்வது உதவும்.  மூலதனத்தை எழுதி முடித்தவுடன் மார்க்ஸ் ஏங்கல்சிடம் ஒரு ரஷ்யன் வோட்காவை இப்போது அருந்த வேண்டும் என்றுதான் சொன்னார். மூலதனம் என்பது அவ்வளவு பெரிய வேலை. அதை முடித்தபிறகு கொண்டாட்டத்திற்கு அவருக்கு ஒரு மதுதான் இருந்தது. ஆனால் எத்தனை நாள் கொண்டாட முடியும். கொண்டாட்டம் முடிந்ததும் மறுபடியும் இன்னொரு வேலையில் தன்னை நுழைத்துக் கொள்ளத்தான் முடியும். ஆகவேதான் எழுதுகிற ஒருவன் கற்பதும் கற்பதைப் பகிர்வதும் எனத் தொடர்ந்து இயங்கிக்கொண்டே இருக்கிறான். அவனுக்கு அந்த இயக்கம்தான் கொண்டாட்டம்.

இலக்கியத்தின் பல்வேறு வகைகளை எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்? ஒரு விமர்சகராக அல்லது நல்ல வாசகராக இவற்றின் மீதான உங்கள் அபிமானம் என்பது என்ன? 

கலையின் முக்கியமான வேலைகளில் ஒன்று மானுட சாத்தியங்களை மேம்படுத்துவது. அது நிகழ வேண்டும் என்றால் நாம் கலை சார்ந்த விஷயங்களில் திறந்த மனதோடும் விசாலமாகவும் இருக்க வேண்டும். இந்த வகை இலக்கியம்தான் எழுதப்பட வேண்டும் என்கிற பார்வை எப்போதும் நோய்மையுடையது. எல்லாவகை இலக்கியப் போக்குகளும் நமக்கு வேண்டும்தான். நான் எல்லாவகை என்று சொல்வது அரசியல் நோக்கு, தத்துவ நோக்கு இரண்டையும்தான். எதிர் மானுட இலக்கிய வகைகளை நான் எப்போதும் ஆதரிக்க மாட்டேன். இலக்கியத்தில் ’டார்க் லிட்ரேச்சர்’ என்றொரு வகைமை உண்டு. மனித மனதின் விகாரங்களை, பொதுவில் நாகரிகம் கருதி நாம் பேசத் தயங்கும் விஷயங்களை, மனித மனதின் அழுக்குகளை, சிடுக்குகளை எல்லாம் பட்டவர்த்தமாகப் பேசும் இலக்கியங்கள் இந்த வகை.

தஸ்தாயெவ்ஸ்கிக்கு இந்த வகைமையை உருவாக்கியதில் ஒரு பங்கு இருக்கிறது. மார்க்வெஸ் டி சாட் முதல் மிஷெல் அவுல்பெக் வரை பலர் இவ்வகையில் வருவார்கள். எனக்கு அந்த இலக்கியங்கள் மீதும் ஒரு காதலுண்டு. சாருவை அந்த வகையில் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்., ஜீரோ டிகிரி உலக அளவில் முக்கியமான நாவல் என்றே கருதுகிறேன். விடுதலை இலக்கியங்கள் நிச்சயம் நமக்கு வேண்டும். நாம் ஜனநாயகம் என்ற சொல்லை ஏட்டளவிலேயே கையாளும் ஒரு சமூகம். வளர்ந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு ஜனநாயக சமூகம் அரசியல் இலக்கியங்களை நிச்சயம் பேண வேண்டும். சொல்லப்போனால் மற்ற இலக்கியங்களைவிட அது மிகவும் முக்கியம். தலித்தியம், பெண்ணியம் மட்டுமல்ல எல்லாவகை விடுதலை இலக்கியங்களும் நமக்கு அவசியம் வேண்டும். அதுபோலவே, தத்துவ நோக்கு கொண்ட இலக்கியங்கள் மிகவும் முக்கியம். தத்துவ நோக்கு என்றதும் இந்தியாவின் வழக்கமான நிலையாமை, மானுட வாழ்வின் அர்த்தமின்மை, பரபிரம்மம் என்று பேசுபவற்றை நான் சொல்ல மாட்டேன். அந்த நோக்கின் மீது எனக்கு ஒரு மாற்றுக் கருத்து உண்டு. மனிதனுக்கு ஆன்மிகம் இனித் தேவையில்லை என்று சொல்லும் ஒரு ஆன்மிகவாதி நமக்கு வேண்டும். அதற்கான தத்துவத்தையே நான் தத்துவ நோக்கு என்கிறேன். அதாவது ஆன்மிகம் இறைவழிபாடு அல்லது பிரம்ம ஞானத் தேடல் இவற்றோடு எல்லாம் சேராத ஒரு தத்துவ நோக்கு. முழுக்க விஞ்ஞான மையப் பார்வை கொண்ட தத்துவ நோக்கு. அதுவே அவசியம். கவிதையில் தத்துவத்தைஎழுதும் போது ஒருவர் எழுதுவது கவிதையா தத்துவமா? நிச்சயம் அது கவிதைதான். தத்துவம் அல்ல. அப்படியானால் கவிதையில் அல்லது கலையில் பேசப்படும் தத்துவம் என்பது என்ன? அது ஒருவகை செகண்ட் டிகிரி பிலாசபி. இரண்டாம் நிலை தத்துவம். நாம் இதனைத் தெளிவாகப் புரிய வேண்டும். தத்துவம் அல்லது கலை இரண்டுமே மானுட அறிதலை மேம்படுத்தவே செய்கின்றன. ஆனால், இரண்டுக்கும் அவற்றுக்கான பிரத்யேக வழிமுறைகள் உண்டு. கலையில் இயங்கும்போது அதற்கான வழிமுறைகளில்தான் ஒருவர் இயங்க வேண்டும். அங்கு தத்துவத்தை தூக்கிவந்து குட்டையைக் குழப்பக் கூடாது. இந்த புரிதலோடு தத்துவக் கவிதைகள் எழுதப்படுமாயின் மகிழ்ச்சியே.

உங்கள் எழுத்துகளில் ஒவ்வொரு தொகுப்பிற்கும் இடையில் மாறுபட்ட குரல்களும் தொணிகளும் இருக்கின்றன. சில சமயம் ஒரே தொகுப்பில்கூட வெவ்வேறு குரல்கள் இருக்கின்றன. ஒரு கவிஞனின் அடிப்படையான ஒற்றை குரல் என்பதை தவிர்த்து மாறுபட்ட குரல்களை ஒலிக்கச் செய்வதன் காரணம் என்ன?

எனக்கென்று தனிப்பட்ட ஒரு குரல் வேண்டும் என்று நான் கருதியது கிடையாது. எழுத வந்த சில காலம் கழித்து இதே கேள்வி எனக்கும் இருந்தது. அதன் பதில் வெகு எளிமையானதுதான். என் இயல்பே அப்படித்தான். ஒரு இடத்திற்கு போகிறபோது அங்கு என்னெல்லாம் இருக்கிறதோ எல்லாவற்றையும் நான் கவனிப்பேன். எல்லாமே முக்கியம் என எனக்குத் தோன்றும். சிறுவயதில் நான் கிரிக்கெட் விளையாட்டு வீரராக இருந்திருக்கிறேன். கிரிக்கெட்டில் நான் பேட்ஸ்மேனா பௌலரா என்று கேட்டால் நான் ஆல்ரவுண்டராக இருந்திருக்கிறேன். போலவே இலக்கியத்திற்குள் வந்தபோது கவிஞன் சிறுகதை எழுத்தாளன், நாவல் ஆசிரியன் விமர்சனக் கட்டுரையாளர் மொழிபெயர்ப்பாளர் இவற்றில் நான் எது என்றால் எல்லாமாகவும் நான் இருக்கிறேன். என் அகம் அப்படித்தான் இருக்கிறது.

நான் அறிவில் இருந்து கவிதை எழுதுகிறவனா அல்லது அகத்தில் இருந்து எழுதுகிறவனா என்று கேட்டால் இரண்டுமாகவும் நான் இருக்கிறேன். அவ்வாறு இருக்கும்போது நமக்கென்று ஒரு மொழியை உருவாக்க வேண்டுமா என்றால் அப்படி எல்லாம் எதுவும் அவசியமில்லை. அது தன்னால் அவ்வாறு உருவாகி வந்தால் நல்லது. மேலும் அது ஏதோ ஒரு விதத்தில் எனக்கு சௌகரியமாகவும் இருக்கிறது.

உங்கள் கவிதைகளிலும் நுண்கதைகளிலும் literary reference அதிகமாக வருகின்றன. அது வாசித்ததை மறுபடி எழுதிப் பார்க்கும் முயற்சியா அல்லது அவற்றைப் பயன்படுத்துவதற்கு வேறு ஏதேனும் தனிப்பட்டக் காரணங்கள் உண்டா?

அப்படி எந்த தனிப்பட்ட காரணமும் இல்லை. என்னுடைய வாசிப்புப் பழக்கத்திற்கு அதில் மிகப்பெரிய பங்கு உண்டு என்று நினைக்கிறேன். நான் என்னை சூப்பர் ரீடராக நம்புகிறேன். இலக்கியம் மட்டுமல்லாது பல்வேறு துறை சார்ந்து நான் வாசித்துக்கொண்டே இருப்பேன். இந்த வாசிப்பு என் எழுத்திலும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது எனக் கருதுகிறேன். இந்த லிட்டரரி ரெபெரென்சஸ்(Literary references) ஒரு படைப்புக்குள் வருவதை ஊடு இழை பிரதிகள் (inter textuality) என்பார்கள். இந்த ஊடு இழை பிரதிகளை நான் திட்டமிட்டு செய்வதில்லை.

வாசிக்கும் எந்தப் பிரதி குறித்தும் நான் தொகுத்துக் கொள்ளவே விரும்புவேன். நண்பர்களோடு உரையாடுவதன் வழியாக அல்லது மௌனமாக அமர்ந்திருக்கும்போது போது நான் வாசித்தவற்றை தொகுத்துக் கொள்ளவே முற்படுவேன். எழுத்திலும் அதையேதான் செய்கிறேன் என நினைக்கிறேன்.

’தங்கப்பல் குரங்கு’ என்னும் படிமம் உங்கள் கவிதைகளில் அடிக்கடி வருகிறது. தங்கப்பல் குரங்கு என்பது எதைக் குறிக்கிறது?

இந்தப் படிமம் எனக்கு மலையாள கவிதை ஒன்றில் கிடைத்தது. தங்கப்பல் குரங்கு என்பது வேறொன்றுமில்லை மனிதன்தான்.ஒரு குரங்கிற்குத் தங்கப்பல் வந்து விட்டது என்றால் என்ன அர்த்தம் அது மனிதனாகி விட்டதென அர்த்தம். சிறு சிறு செய்குகள் வழியாக மனிதனிடம் இன்னும் குரங்கின் எச்சங்கள் இருப்பதை நாம் காண்கிறோம். அந்த குணத்தைச் சுட்டுவது தான் அந்தக் குறியீடு.

உங்கள் கவிதைகளில் வாழ்வின் தீமையின் அடர்ந்த இருளைப் பல படிமங்கள் காட்டுகின்றன. அவை கவித்துவம் சார்ந்து மிகைப்படுத்தப்பட்ட உண்மைகளா அல்லது அவ்வளவு கொடுமையான இருளில் உண்மையிலேயே நம் மனம் நடந்து செல்கிறதா?

இரண்டாவதுதான் அதற்கான பதிலாக நான் நினைக்கிறேன். என் வாழ்வில் பல விஷயங்களை நான் முன்பே எழுதி விட்டேன் என்றுதான் தோன்றுகிறது. உதாரணத்துக்கு ’மகளே மகளே’ என ஈழப் போராட்டம் குறித்து நான் எழுதிய கவிதை ஒன்று இருக்கிறது. அந்த கவிதை எனக்கு திருமணம் ஆவதற்கு முன்பே எழுதப்பட்டு நூலாகவும் வெளிவந்துவிட்டது. அந்த கவிதையை வாசித்த போது, கவிஞர் செல்வா பிரியதர்ஷன் கூறினார் ’உனக்கு மகள் தான் பிறப்பாள்” என்று. இதை செல்வா பிரியதர்ஷன் சொன்ன போது என் மனைவி கருவுற்று மூன்று மாதமாகி இருந்தது. சொன்னது போலவே மகள்தான் பிறந்தாள். பிறந்த உடனே என் மகளுக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனது. அப்போது நான் எழுதிய ஒரு வரி என்னை மிகவும் தொந்தவுபடுத்தியது.

“என் குழந்தை இறந்து

இரண்டு நாட்கள் ஆகிவிட்டது

நான் செல்ல வேண்டும்

என்னை விட்டு விடுங்கள்” என ஒரு கவிதையை எழுதி இருந்தேன்.

என் மகள் மரணத்தின் விளிம்பில் இருந்த அந்த இரவு நான் ஏன் இந்த வரியை எழுதினேன் என திரும்பத் திரும்ப யோசித்து அழுது கொண்டே இருந்தேன்.

அதன் பிறகு இதுபோன்ற வரிகளை ஒருபோதும் எழுதக்கூடாது என முடிவெடுத்தேன். நாம் ஏதோ ஒரு வரியை போகிற போக்கில் எழுதுகிறோம். அந்த வரி உண்மையிலேயே நம் வாழ்வில் நடக்கும்போது நாம் நடுநடுங்கி விடுகிறோம். உண்மையில் அந்த விஷயம் நம் மனதில் தோன்றும்போது அதை எழுதுவதற்காக நாம் தள்ளப்படுகிறோம். அதன் வசீகரம் மிக அபாரமானது. நம்மால் அதனை எழுதாமல் தவிர்க்கவே முடியாது. ஆனால், எழுதி முடித்த பிறகு அதிர்கிறோம். அச்சோ அது நடந்த விடக் கூடாது என்று பதறுகிறோம். உண்மையில் அந்த மனநிலை தோன்றாமல் இருக்க வேண்டும் என நாம் வேண்டலாமே தவிர, அப்படி ஒரு வசீகரமான இருள் நம் மனதில் படிந்துவிட்டால் எழுதாமல் இருக்கவே முடியாது.

ஒரு கவிஞன் போகிறபோக்கில் உதிர்த்த ஒரு இருளின் வரி ஒரு மாய வலையாக அவனின் வீட்டுக் கதவையே வந்து தட்டுகிறது. அதை கவிஞனின் தரிசனம் என்பீர்களா உள்ளுணர்வு என்பீர்களா ..எனக்கு தெரியவில்லை. எப்போதுமே குறி சொல்பவர்களை ஜோதிடம் சொல்பவர்களை காலத்தை தலைகீழாக வாசிப்பவர்கள் என்று சொல்லுவோம். கவிஞர்களும் அப்படித்தான் என நினைக்கிறேன்.

மகளுக்கு சிகிச்சை முடிந்த அன்றுதான் சொல்லுக்கு ஒரு சக்தி உண்டு என்பதை நான் முழுவதாக நம்பத் தொடங்கினேன். கவி வாக்கு பலிக்கும் என சொல்வார்கள் அல்லவா அதை முழுதாக நம்புகிறேன். அன்றிலிருந்து நான் யாரிடமும் ஒரு சுடு வார்த்தையோ ஒரு மோசமான சபித்தல் போன்ற சொல்லையோ சொன்னதில்லை. நான் அப்படி பொறுப்புணர்ந்து சொல்லாமல் இருப்பதாலேயே என் சொல்லுக்கு அந்த பலிதம் வழங்கப்படுகிறது என்றும் நம்புகிறேன்.

நவீன கவிதைகளை சங்க இலக்கியத்தோடு இந்தியத் தத்துவத்தோடு இணைக்கும் ஒரு பார்வை இங்கு செயல்படுகிறது. இது எந்த அளவுக்கு பொருத்தமானது. மரபு இலக்கியத்தில் இருந்து விடுபட்டு நாம் வாழும் காலத்தின் சிந்தனைகளையும் வாழ்வியலையும் பதிவு செய்யவேண்டும் என எழுந்ததுதானே நவீன இலக்கியம். அதை நாம் பின்னோக்கி இழுக்கவேண்டுமா?

உண்மையில் மரபும் நவீனமும் எதிரெதிரானாதா என்று கேட்டால் நேரடியான பதில் ஆமாம் என்றுதான் இருக்கும்.  மரபில் இருப்பவற்றை மறுத்துதான் நவீனம் உருவானது. ஆனால் மரபும் நவீனமும் வெவ்வேறானதா என்று கேட்டால் தத்துவார்த்தமக இல்லை என்றுதான் சொல்ல முடியும். மரபில் இருந்து மாறிமாறித்தான் நவீனம் பிறந்தது. நீங்கள் முன்பு அங்கு இருந்தீர்கள். இப்போது இங்கு இருக்கிறீர்கள். இரண்டுமே ஒன்றுதான்.

லெவிஸ்ட்ராஸ் என்றொரு மானுடவியலாளர் இருந்தார். அவர் மனிதனுடைய அறிவு எல்லா சமூகங்களிலும் எல்லா காலகட்டங்களிலும் ஒன்றுதான் என்கிறார். ஒரு ஆதிவாசியின் அறிவும் இங்கு வாழக்கூடிய ஒரு நவீன மனிதனின் அறிவும் சமம் என்கிறார். அதாவது ஒரு குறிப்பிட்ட சூழலில் ஒரு விஷயத்துக்கு மனித மூளை அல்லது மனித மனம் எதிர்வினையாற்றும் விதம் எல்லா சமூகங்களிலும், எல்லா காலங்களிலும் ஒன்றுதான் என்கிறார். ஒரு ஆதிவாசி நெருப்புக்கு எப்படி அஞ்சினானோ மரணத்தை எப்படி எதிர்கொண்டானோ அதே மனநிலைகளில்தான் நாம் இப்போதும் அவற்றைச் செய்கிறோம். அதனால் சங்க கால மனநிலை வேறு இப்போது வேறு என்றெல்லாம் நாம் சொல்ல முடியாது.  அதனால் நவீன காலத்திலும் நமக்கு மரபு இலக்கியங்கள் அவசியம் என்றே நான் சொல்வேன். அது நமக்கு மனித மனதின் உள்மடிப்புகள் எப்படிப் பட்டவை என்பதை உணர்த்துகின்றன. ஒரு சங்கக் கவிதையிலோ ஒரு சீன செவ்வியல் கவிதையிலோ ஒரு கிரேக்க செவ்வியல் கவிதையிலோ காதலின் போது நம் மனம் அடையும் நுட்பமான உணர்வுகளை நான் மனுஷ்யபுத்திரன் கவிதையிலும் காண்கிறேன். எனக்கு அவற்றுக்கு இடையே பேதம் கண்டுபிடிக்க இயலவில்லை. வெள்ளிவீதியின் கவிதையும் கபிலரின் கவிதையும் சாப்போவின் கவிதையும் மனுஷ்யபுத்திரன் கவிதையும் அதன் உணர்வுதளத்தில் எவ்வகையிலும் வேறு பட்டு இருக்கவில்லை.

அது சரி ஆனால், சாதி மத நம்பிக்கைகளைத் தவிர நமது பழம்பெரும் மரபில் இருந்து நமக்கு எந்தத் தொடர்ச்சியும் இல்லாதபோது நாம் ஏன் இலக்கிய மரபில் ஒரு தொடர்ச்சியைக் காண்கிறோம்?

இல்லை. இதனோடு எனக்கு மாற்றுக் கருத்து உண்டு. சாதி மத நம்பிக்கைகள் தமிழ்ச் சூழலில் இந்தியாவில் இருந்த காலகட்டத்திலேயே அந்த நம்பிக்கைகள் தேவையில்லை என்ற கருத்தும் இங்கே இருந்தன. தமிழிலேயே அந்த இரண்டு போக்குகளுக்கும் இடமுண்டு. ‘யாயும் யாயும் யாராகியரோ’ தொடங்கி ‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர், ’ போன்ற சங்க இலக்கியத்தின் பல வரிகளில் நீங்கள் சாதி மறுப்பைக் காணலாம். பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் என்பதும் தமிழ் மரபு சொன்னதுதான். நாம் மரபு முக்கியம். அதில் இல்லாததே இல்லை என்று நான் சொல்ல மாட்டேன். அதற்காக அதில் ஒன்றுமே இல்லை என்றும் நான் சொல்லமாட்டேன். மரபில் இருந்து நவீன வாழ்க்கைக்கு எது தேவையோ அதனை எடுத்துக்கொண்டு, தள்ள வேண்டியதைத் தள்ளி செல்ல வேண்டும் என்றே நான் சொல்வேன். நீண்ட காலமாக வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் பண்பாடுகளில் மரபு ஒரு சுமையாய் உணரப்படவும், வரமாய் உணரப்படவும் வாய்ப்புள்ளது. உண்மையில் மரபு சுமையும் இல்லை. வரமும் இல்லை. மரபிலிருந்து நவீன வாழ்க்கைக்கு எதை எதையாவது எடுத்துக்கொள்ள வேண்டுமோ அதனை எடுத்துக்கொண்டு, தள்ள வேண்டியதை தள்ள்விட்டு சென்றுகொண்டே இருக்க வேண்டும். அமெரிக்க போன்ற நியூ நேஷனுக்கு மரபார்ந்த பாரம்பரியம் இல்லை. அதனை அவர்கள் வருத்தமாக நினைக்கிறார்கள். நாமோ மரபை சுமை என்று அலுத்துக்கொள்கிறோம்.

21ஆம் நூற்றாண்டில் உலகமயமாக்கலும் தகவல் தொழில்நுட்பச் சுனாமியும் நம் மனங்களை ஆக்கிரமித்துக்கொண்டிருக்கும் இந்தக் காலத்தில் வெகுசன மக்களிடத்தில் இலக்கியத்திற்கு இன்னும் இடம் இருக்கிறதா?

இடம் இருக்கிறதா என்ற கேள்வி வரக்கூடாது. இந்த நூற்றாண்டில் இலக்கியத்தின் இடம் என்ன என்று வேண்டுமானால் கேட்கலாம். பழங்காலத்தில் மனிதர்களின் வாழ்வில் இலக்கியத்தின் இடம் என்னவோ அதேதான் நவீன காலத்திலும். 3000 வருடங்களுக்கு முன்பு மனிதனுக்கு கலை ஏன் தேவைப்பட்டதோ அதே காரணத்திற்காகதான் இன்றும் தேவைப்படுகிறது. தொழில்நுட்ப யுகம், தொழில்நுட்ப அபார வளர்ச்சி ஆகிய சொல்லாடல்கள் மீது எனக்கு மாறுபட்ட கருத்துண்டு. சமீபத்தில் ஒரு கணக்கெடுப்பு குறித்த கட்டுரை ஒன்றை வாசித்தேன்.

இந்த உலகிலேயே அதிகமாக வாசிப்பவர்கள் உள்ள நாடு எது?

இந்த உலகிலேயே அதிக மகிழ்ச்சியாக இருப்பவர்கள் உள்ள நாடு எது?

இந்த உலகிலேயே அதிக பணக்காரர்கள் உள்ள நாடு எது?

இந்த உலகிலேயே நாத்திகர்கள் அதிகம் உள்ள நாடு எது?

இந்த நான்கு பட்டியல்களிலும் சில நாடுகள் மட்டும்தான் முதல் 10 இடங்களுக்குள் இருக்கின்றன. ஸ்கேண்டினேவியன் கன்ட்ரீஸ் (Scandinavian countries) என்று நாம் சொல்லக்கூடிய டென்மார்க், நார்வே, ஸ்வீடன், பின்லாந்து, ஐஸ்லாந்து, சுவிட்ஸர்லாந்து போன்ற நாடுகள்தான் இந்த பட்டியலில் எப்போதும் முதன்மையில் இருக்கின்றன. கிட்டத்தட்ட 80 முதல் 90 விழுக்காடு மக்கள் வாசிப்பவர்களாக இருக்கிறார்கள். இந்தியாவில் வாசிப்பவர்கள் சதவீதம் ஐந்திலிருந்து ஆறுதான். நம்மிடம் இருக்கும் எந்த தொழில்நுட்பம் அவர்களிடம் இல்லை? எல்லாமே இருந்தும் அவர்களது திரைநேரம் ஏன் குறைவாக இருக்கிறது. ஏன் அவர்களது வாசிப்பு நேரம் அதிகமாக இருக்கிறது. எனில் நீங்கள் இப்படிக் கேட்பது ஒரு சாக்கு. உங்கள் கண் முன்னாலேயே பல கோடி பேர் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். நம்முடைய அகத்தை நாம் எப்படி பயன்படுத்துகிறோம் என்பது தான் விஷயமே.

அறிவுசார் இயக்கம் என்பது வெறும் தகவல்களை அளிப்பதும் பெறுவதுமாக முற்றாக மாறிவிட்ட நிலையில் இன்றைய மனங்களுக்கு கவிதை என்று ஒன்றின் தேவை இருக்கிறதா ? மேலும் இந்த தகவல் பரிமாற்றம் மனித அனுபவங்களை எவ்வாறாக உருமாற்றி இருக்கிறது?

ஒரு காலத்தில் நமக்கு மின்னஞ்சல் வருவது என்பது பெரிய விஷயம். கடிதங்கள் அநாயசமாய் வந்து கொண்டிருந்தன. இப்போது நாம் ஆயிரம் மின்னஞ்சல்கள் நடுவே ஒரு கடிதத்தை அபூர்வமாக காண்கிறோம். இன்று நிறைய தகவல்கள் நமக்கு கிடைக்கின்றன. எதை எடுத்துக் கொள்வது என்பது புரியாத புதிராக இருக்கிறது. ஒளி எப்படி ஒளியை மறைக்குமோ அதுபோல இன்று தகவல்களே தகவல்களை மறைக்கின்றன. நமக்கு அனுபவமாதல் என்றால் என்ன என்பதிலேயே தற்போது மிகப்பெரிய குழப்பம் ஏற்பட்டு விட்டது.

யாரோ ஒரு பெண் யாருடனோ போவதை இன்றைய சமூக ஊடகங்களில் எவ்வளவு பெரிய விவாதமாக்குகிறார்கள், அதை சமூகப் பிரச்சனையாக்குகிறார்கள். எத்தனை பாவனைகளை நாம் தினந்தோறும் மேற்கொள்கிறோம். சில விஷயங்களுக்கு நாம் சமூகத்தில் உணர்ச்சிவசப்படத்தான் வேண்டும். ஆனால் எவ்வளவோ விஷயங்களில் நம் அறிவு ஜீவித்தனத்தை காட்டுவதாக நினைத்துக்கொண்டு ஏதோ ஒன்றை உளறிக்கொண்டிருக்கிறோம். நாம் எதார்த்தத்தை புரிந்து கொள்வதே இல்லை.

இந்த காலத்தில்தான் இப்படி என்பது போலவும் என்னமோ முன்பு சமூகம் மிகவும் நன்றாக இருந்தது போலவும் ஒரு சித்திரத்தை உருவாக்கிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். அப்படியெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. சொல்லப்போனால் முன் எப்போதும் விட சமூகம் இப்போது நன்றாக தான் இருக்கிறது. வருங்காலங்களில் இன்னும் மேம்படும்.

‘கடந்த காலம் என்பது சொர்க்கம், எதிர்காலம் என்பது சொர்க்கம், இன்று மட்டும்தான் மக்களே நரகம்’ என்பது அரசியல் கட்சிகளின் கோஷங்கள். அவர்களுக்கு ஜனங்களை திரட்ட கோஷம் தேவைப்படுகிறது. இது மிகவும் பழைய சிந்தனை.சமூகம் ஒரு ஆறுபோல நாடுபட நாட்பட தன்னை மேம்படுத்திக் கொண்டுதான் இருக்கிறது.

நமது தனிப்பட்ட வாழ்வில் நிறைய பிரச்சனைகள் உள்ளன. நமது சமூக வாழ்விலும் நிறைய பிரச்சனைகள் உள்ளன. அவற்றிற்குப் பொறுப்பேற்று பதில் சொல்லவேண்டிய கடமை நமக்கு உள்ளது. ஆனால் நாம் அவ்விரண்டிற்கும் பதில் சொல்லாமல் சமூக ஊடகத்தில் யாரோ ஒருவது பிரச்சனைக்கு பதில் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

இந்நாளில் நமக்காக காத்துக் கொண்டிருக்கும் காப்பியும் வைனையும் விட்டுவிட்டு நாம் ஏன் யாரோ காபி பருகுவதை இப்படி பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம்? சமூக ஊடகம் உருவாக்கிய மிகப்பெரிய சிக்கல் இதுதான்.

இந்த நூற்றாண்டில்தான் மனித மனம் முன்னே எப்போதும் இல்லாத பல புதிய மாற்றங்களுக்கு ஆளாகி இருக்கின்றன. உறவு சிக்கல்களும் பொருளாதார சிக்கல்களும் முன்னெப்போதையும்விட இப்போதுதான் மனிதன் எதிர்கொள்கிறான். இவற்றை நவீன இலக்கியம் போதுமான அளவு பிரதிபலிக்கிறதா?

இல்லை.தமிழில் மட்டுமல்ல. உலக இலக்கியங்களிலும் அப்படித்தான். எந்த காலத்திலும் சமூகப் பிரச்சனைகள் அவ்வளவாக பதிவு செய்யப்படவில்லை. முற்காலங்களில் இலக்கியத்தின் நோக்கமும் தேவையும் வேறாக இருந்தன. இப்போதுதான் அது மனித வாழ்க்கையின் தேவையும் சூழல்களையும் பேசத்துவங்கி இருக்கின்றன. காதல் என்பதும் ஆண் பெண் நட்பு என்பதும் கடந்த காலத்தில் என்னவாக வரையறை செய்யப்பட்டதோ அதிலிருந்து முழுமுற்றாக வேறொரு பரிமாணத்தை இப்போது அடைந்துள்ளது. கடந்த கால அளவுகோல்களை வைத்து சமகாலத்தைப் புரிந்துகொள்ளக்கூடாது. ஆனால் இங்கு அப்படிதான் நிகழ்கிறது.

இரண்டாயிரத்துக்கு பிறகான நவீன தமிழ் இலக்கியப் போக்குகளை நீங்கள் எப்படி மதிப்பிடுகிறீர்கள் ?

நவீன தமிழ் இலக்கியம் 2000திற்கு பிறகு ஒரு முக்கியமான பண்பு மாற்றத்தை அடைந்துள்ளது. வானம்பாடி மரபும் எழுத்து மரபும் தாண்டி அழகியல் கோட்பாடுகளோடு அரசியலையும் எழுதக்கூடிய நபர்கள் எழுத வந்தது முக்கியமான ஒன்று. இரண்டாவதாக வெவ்வேறு சமூகங்களில் இருந்து எல்லாம் புதிய இலக்கியவாதிகள் வந்தார்கள். இலக்கிய வாசனையே இல்லாத சமூகங்களின் வாழ்வியலும், அதற்கே உண்டான பிரத்யேக அறிவியலும் இலக்கியத்திற்குள் வந்தது. இவை யாவும் தமிழ் இலக்கியத்தின் பன்முகத்தன்மையை அதிகரித்தது. 2000 வருட நீண்ட நெறிய தமிழ் இலக்கிய மரபில் ஒவ்வொரு காலத்தையும் சுட்ட ஒரு சொல் இருந்தது. சங்க இலக்கியம் தொடங்கி பாரதி வரை ஒவ்வொரு காலத்தை குறிக்கும் ஒவ்வொரு சொல். இன்று அப்படி ஒரு சொல் கிடையாது.

இந்த காலத்தைக் குறிக்கும் ஒரு சொல் இருக்கும் என்றால் அது பன்முகக்குரல்(Poly phonic sound). வளர்ந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு சமூகம் இந்த இடத்தை அடைந்துதான் ஆக வேண்டும். கடந்த காலங்களில் இலக்கியத் திரட்டுகளுக்கு(Literary Canons) ஓர் ஓர்மை இருந்தது. இன்று பலவகையான இலக்கிய திரட்டுகளாய் வெவ்வேறு சமூகத்தைச் சார்ந்த வெவ்வேறு வாழ்வியலை பேசக்கூடிய இலக்கியங்கள் நவீன தமிழ் இலக்கியத்தில் தங்களின் தடத்தை அழுந்த பதித்துள்ளன.

சமூக ஊடகங்கள் எல்லோரும் உள்ளங்கையையும் ஒரு ஊடகமாக மாற்றி இருப்பதால் நிறையபேர் எழுதுகிறார்கள். இலக்கியம் சார்ந்து எந்த படிப்போ பயிற்ச்சியோ இல்லாமல் எழுத வருகிறவர்கள் படைப்பு மொழிக்கு சேதத்தை ஏற்படுத்துகிறார்களா?

சேதங்கள் இருக்கும்தான். அது தவிர்க்க முடியாதது. கிட்டத்தட்ட இதே குற்றச்சாட்டை எண்பதுகளில் வானம்பாடிகள்மீது வைத்தார்கள். வானம்பாடிகளின் சாதனை என்னவென்றால் அவர்கள்தான் கவிதைகளை எட்டுத்திக்கும் எடுத்துச் சென்றார்கள். புதிய புதிய சமூகத்தில் இருந்தெல்லாம் எழுத வந்தார்கள். வானம்பாடி போன்ற இயக்கம் இங்கு இல்லை என்றால் நான் இலக்கியத்திற்குள் வந்திருக்க முடியாது. ஏனெனில் என்னுடைய சமூகத்தில் யாரும் கவிஞர்கள் இல்லை. என் முன்னோடிகள் யாரும் இலக்கியவாதிகள் கிடையாது. ஆனால் என்னால் இலக்கியத்திற்குள் வர முடிகிறது அல்லவா? இந்தப் பாதை வானம்பாடிகளால் உருவாக்கப்பட்டது.

ஜனநாயக் பரவலாக்கல் ஆரோக்கியமானதா என்று கேட்டால் ஆரோக்கியமானதுதான். ஜனநாயக பரவலாக்கலால் படைப்பு மொழியில் சேதாரம் நிகழ்கிறதுதான். ஆனால் அது குறைந்தபட்ச சேதாரம்தான்(Collateral damage). இங்கு எந்த சேதாரமும் நிகழக்கூடாது என்று நீங்கள் சொல்வீர்களானால் நீங்கள் எந்த மாற்றமும் நிகழக் கூடாது என மறைமுகமாக விரும்புகிறீர்கள் என்பதே பொருள். இலக்கிய பரிச்சயம் இல்லாமல் ஒருவர் எழுத வரலாம். ஆனால் வந்த பிறகு மொழியையும் இலக்கியத்தையும் அவர் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.தன்னை மேம்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும்.

நவீன கவிதை தன் இறுக்கமான படிமங்கள் மற்றும் மொழி கட்டமைப்பிலிருந்து விடுபட்டு எளிமையை நோக்கி நகர்ந்திருக்கிறது. இதற்கு என்ன காரணம்?

அதற்குப் பல்வேறு காரணங்கள் இருக்கின்றன. சிலருக்கு மொழியை கையாள்வதில் போதாமைகள் இருக்கலாம். சிலருக்கு கவிதைகள் உணர்ச்சியை மட்டுப்படுத்த வேண்டும் என்ற ஒரு கருத்து உண்டு. மொழியில் சாதாரணமான சொற்களையும் வழக்காட்டு சொற்களையும் பயன்படுத்தும்போது மொழியில் உள்ள உணர்ச்சியின் அடர்த்தி சற்றே குறையும். அதற்காக சிலர் அந்த பாணியை பின்பற்றுகின்றனர்.

கவிதையில் உலகளாவிய அனைத்து மொழிகளிலுமே நமக்கு காட்சி சார்ந்த நோக்குகள் அதிகமாகிவிட்டன. முன்னெந்தத் தலைமுறையையும்விட அதிகமான காட்சிகளைக் காணும் தலைமுறையாக நாம் இருக்கிறோம். தீவிரமான கவிதைகள், தத்துவத்திற்கு அருகில் செல்லும் கவிதைகள் தற்பொழுது குறைவாகத்தான் எழுதப்படுகின்றன.

தான் சொல்ல வந்ததை சொல்வதற்கு கவிதையின் வடிவம் போதாமல் இருப்பதால் பெரும்பாலான கவிஞர்கள் நுண்கதைகளை எழுதிப் பார்க்கிறார்களா? நீங்கள் நுண்கதைகளை எழுதுவது எதனால்?

ஆம். அது உண்மைதான். சில விஷயங்களைச் சொல்வதற்கு எனக்கு கவிதையின் வடிவம் போதவில்லை. தீவிரமாக ஒன்றைச் சொல்ல நினைக்கும்போது எனக்கு ஒரு கதை விவரனை தேவைப்படுகிறது. கவித்துவமாக சொல்லவேண்டும், ஆனால் கவிதையில் சொல்ல முடியாது என்னும்போது நான் முன் கதை வடிவத்தை தேர்ந்தெடுக்கிறேன். கவிதையை தீவிர தன்மையோடு எழுதும்போது அதில் சோற்சிக்கணம் தேவைப்படுகிறது. நுண்கதையில் எனக்கு இன்னும் சற்று கூடுதலான சொற்களுக்கு இடம் இருக்கிறது. மொழியை இலகுவாக பயன்படுத்த முடிகிறது.

நவீன தமிழ் கவிதையின் மொழியைத் தேங்கிவிடாமல் தொடர்ந்து மாற்றியதில் மொழிபெயர்ப்புக் கவிதைகளுக்கு மிகப்பெரிய பங்கு உண்டு. உங்களது படைப்பு மொழிக்கு மொழிபெயர்ப்புக் கவிதைகள் எங்ஙனம் உதவின? 

மொழிபெயர்ப்பு கவிதைகள் எனக்கு நிறைய உதவி இருக்கின்றன. பொதுவாக மொழிபெயர்ப்பு கவிதைகளின் இயல்பு என்பது வேறு. ஒரு மொழியின் இல்லாத சொல்லாட்சி மொழிபெயர்ப்பின் வாயிலாக தான் அந்த மொழிக்கு வந்து சேரும். சொல் அமைப்பை பொறுத்தவரை தமிழ் இடத்திலிருந்து வலது புறமாக வளர்ந்து செல்லக்கூடிய ஒரு மொழி. ஆங்கிலத்தை வளம் இருந்து இடமாக தான் புரிந்து கொள்ள முடியும். அரபு மொழி எழுத்தமைப்பை வளம் இருந்த இடம்தான். சீன மொழி மேலிருந்து கீழாக எழுதக்கூடிய ஒரு வரி அமைப்பை உடையது. இவை ஒன்றோடு ஒன்று தொடர்புகொள்ளும்போது ஒரு மொழியின் கட்டமைப்பு லட்சணம் இன்னொரு மொழிக்கு இயல்பாக வந்துசேரும். ஒரு மொழிக்கு இன்னொரு மொழி அறிமுகமாகும் காலத்தில் புதிதாக எழுத வரும் இளைஞர்கள் புதிய மொழியின் கட்டமைப்பு லட்சணத்தால் ஈர்க்கப்படுவார்கள். அந்த மொழி அமைப்பில்தான் எழுதுவார்கள். அப்படி எழுதி எழுதித்தான் ஒரு மொழியில் புதிய கட்டமைப்பை சாத்தியப்படுத்த முடியும். தமிழிலும் அப்படிதான் சாத்தியப்பட்டிருக்கிறது.

நான் எழுதவந்தபோது பெர்டோல்ட் ப்ரக்டினுடைய கவிதை மொழி என்னை அவ்வாறு ஈர்த்தது. அதன்பிறகும் என்னை டெட்யூக்ஸ், மிர்சலாவ் ஹோலூப் போன்ற பல கவிஞர்கள் தொடர்ந்து வசீகரித்தார்கள்.

பொன்னியின் செல்வன் திரைப்படத்தில் அனைத்து பாடல்களையும் நீங்கள் எழுதி இருந்தீர்கள். அந்த பாடல்கள் மக்களிடையே பரவலாக வரவேற்பைப் பெற்றது. அதன் பிறகு நீங்கள் சினிமா சார்ந்த முயற்சிகளில் பெரிதும் ஈடுபடவில்லையா?

பொன்னியின் செல்வனுக்குப்பிறகு 30 பாடல்கள் எழுதிவிட்டேன். எனக்கு எண்ணிக்கையில் பெரிதாய் நம்பிக்கை இல்லை. எதைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும் என்பதில் கவனமாக இருக்கிறேன். வெறுமனே பணம் சம்பாதிப்பதற்கோ புகழ் அடைவதற்கோ நான் சினிமாவிற்குள் வரவில்லை. நான் திரைத் துறையின் வாய்ப்புகளை கவனமாக தேர்ந்தெடுக்கிறேன். எனக்கென்று சில மதிப்பீடுகள் உண்டு. அதை நான் எப்போதும் மதிக்கிறேன், பொருட்படுத்துகிறேன். அவற்றின் அடிப்படையில்தான் இயங்குகிறேன். ஒரு இலக்கியவாதி சினிமாவிற்குள் இருந்தால் என்னென்ன சாத்தியங்கள் நிகழ்த்தலாம் என்பதை நான் தொடர்ந்து செய்து காட்ட விரும்புகிறேன். அவ்வளவுதான்.