என் பாட்டி சில சம்பவங்களைக் கதை போலச் சொல்வார்; சில கதைகளைச் சம்பவம் போலச் சொல்வார். இது கதையா சம்பவமா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் பாட்டி சொன்னதுதான்.
அப்போது எனக்கு எட்டு, ஒன்பது வயதிருக்கும். எங்கள் குலசாமிக் கோயிலுக்குச் செல்லத் திட்டமிட்டு வெகுநாள் தள்ளிப் போய்க் கொண்டேயிருந்தது. நேர்ந்து விட்டிருந்த வெள்ளாட்டுக் கிடா கிழடு தட்டிவிட்டது. ‘வெள்ளாட்ட ஏறி முதிக்கச் சமுத்துக் கெட்டுப் போறதுக்குள்ளயாச்சும் கொண்டோயி வெட்டீட்டு வாங்கடா’ என்று சலித்தபடி மகன்களிடன் தாத்தா சொல்லியபடியே இருந்தார். இரண்டு பெரியப்பாக்கள், மூன்று அத்தைகள், நாங்கள் என ஆறு குடும்பங்களை இணைத்து ஒருநாள் பயணம் போய் வருவது ஏனோ சாத்தியப்படவே இல்லை.
உழவுக் குடும்பத்தில் வேலைக்குக் குறைவேது? ஒருநாளை முடிவு செய்தால் கன்று ஈனும் நிலையில் இருக்கும் மாட்டை விட்டுவிட்டு வர முடியாது என்று ஒரு குடும்பம் சொல்லும். இன்னொரு நாளை முடிவு செய்தால் ‘அன்றைக்குத்தான் கிணற்றில் எங்களுக்குத் தண்ணீர் இறைக்கும் முறை’ என்று ஒருகுடும்பம் சொல்லும். விதைப்பு இருக்கும். அறுவடை வரும். ஒருநாளும் விடுமுறை இல்லாத, விடுப்பு எடுக்க முடியாத தொழில் என்றால் அது உழவுதான். ஆறு குடும்பத்தில் ஒருவரைக்கூட விட்டுவிட்டுச் செல்ல எங்கள் பாட்டிக்கு விருப்பமில்லை. ‘என்னய உட்டுட்டுப் போயிக் கெடா வெட்டித் தின்னுட்டு வந்தீங்கல்ல’ என்று ஒருசொல் காலத்திற்கும் வரும் என்று பாட்டிக்குப் பயம். ஆடுமாடுகளுக்கான பொறுப்பைப் பக்கத்துக் காட்டுக்காரர்கள், ஆள்காரர்கள் என்று பார்த்துப் பார்த்து ஒப்படைக்கும் ஏற்பாடுகளை ஒருங்கிணைத்து அந்தப் பயணத்தைத் தாத்தாவே ஒருநாள் சாத்தியமாக்கினார்.
கிராமங்களுக்குப் பேருந்து வாசம் எட்டாத காலம். நான்கு மாட்டுவண்டிகளில் ஆறு குடும்பங்களும் சென்றோம். கிடாயை ஒருவண்டியின் மேலே இருமுளைக்குச்சிகளில் இறுகக் கட்டி நிறுத்தியிருந்தோம். இணைகளைப் பிரிந்த அது கத்திக் கொண்டேயிருந்தது. அதனருகில் உட்கார்ந்து அதட்டியும் அன்போடும் பாட்டி பேசிக் கொண்டு வந்தார். வண்டிகளில் அடிக் கோதானம் கட்டிப் பொங்கல் பானை, விறகு, மாட்டுத் தீனி, கட்டுச்சோற்றுப் பானை, கொடுவாள், கறி வெட்டும் கட்டை, வேடு கட்டிய தண்ணீர்க்குடம் என எல்லாவற்றையும் ஏற்றிக் கொண்டு பெரும்பயணம் போனோம். அவரவர்களுக்குப் பிரியமானவர்களோடு வண்டிகளில் உட்கார்ந்தோம். எதற்காவது நிறுத்தினால் உடனே சிறுவர்களாகிய நாங்கள் இறங்கி ஓடி வண்டி மாறினோம். மாறுவதற்காக ‘அவசரமா மல்லு வருது’ என்று பாவனை செய்தோம். கொண்டாட்டமான அந்தப் பயணம் என் நினைவில் அப்படியே தங்கியிருக்கிறது.
எங்கள் ஊரிலிருந்து கிட்டத்தட்ட இருபது கல் தொலைவில் குலசாமிக் கோயிலூர் இருந்தது. எங்கள் கோயில் இருந்த ஊர் என்பதால் ‘கோயிலூர்’ என்றே நாங்கள் பெயர் வைத்திருந்தோம். இருள் பிரிகையில் கிளம்பிய வண்டிகள் அங்கே போய்ச் சேரும்போது பொழுது நெற்றிக்கட்டைக் கடந்து மேலேறியிருந்தது. சோற்றுக்கென்று இடையில் நிறுத்தவேயில்லை. பசி பொறுக்காத குழந்தைகளுக்கு மட்டும் தின்பண்டங்கள் கிடைத்தன. கோயில் முன்னால் தலை விரித்து நின்றிருந்த வேம்பின் அடியில் உட்கார்ந்து வேகவேகமாகக் கட்டுச்சோற்றைக் காலி செய்தோம்.
வறண்டு கிடந்த ஏரியோரம் அநாதியாய்த் தெரிந்த கோயில் பூட்டி இருந்தது. மண்ணாலான நான்கடி சுற்றுச்சுவர். நுழைவாயிலில் பட்டிப்படல் கட்டிச் சங்கிலி பிணைத்துப் பெரிய பூட்டு போட்டிருந்தது. பூசாரியை அழைத்து வரச் சின்னப் பெரியப்பா ஊருக்குள் போனார். பெரியத்தை மகனும் அவரோடு பேச்சுத் துணையாகக் கிளம்பினார். கோயிலிருக்கும் இடத்திலிருந்து வெகுதூரம் தள்ளி ஊர் இருந்தது. பொங்கலுக்கான வேலைகளைப் பெண்கள் தொடங்கினார்கள். மாடுகளை மேய்ச்சலுக்குக் கட்டவும் தண்ணீர் வைக்கவும் ஒருபிரிவு வேலை செய்தது.
வேம்பினடியில் சிறுவர்கள் விளையாட்டைத் தொடங்கினோம். பெரியவர்களாகி விட்டவர்களும் பெரியவர்களாகப் பாவித்துக் கொண்டவர்களும் போக நாங்கள் கிட்டத்தட்ட பத்துப் பேர் இருந்தோம். ‘இன்னக்கி ஒருநாளக்கி அவுத்துவுட்ட கழுதைகளாட்டம் குதிக்கட்டும்’ என்று பெரிய பெரியம்மா சொன்னார். எப்படியோ எங்களுக்கு அனுமதி கிடைத்துவிட்டது. விளையாட்டு மும்மரமாக நடந்து கொண்டிருந்த போது தூரத்தில் சடக்சடக் சடக்சடக் என்னும் ஓசை மென்மையாகக் கேட்டது. கைத்தறி இழுக்கும் சத்தமோ? காற்று எதிர்த்திசையில் வீசியதால் காதைத் தீட்டிக்கொண்டு கேட்டோம். காற்று வேகம் குறையும்போது சத்தம் கூடியது. கைத்தறிக்காரர்கள் சிலர் எங்கள் ஊரில் உண்டு. காதுக்குப் பழக்கமான அந்தச் சத்தம் இதுவல்ல. வேறு என்ன சத்தமென்று எங்களுக்குத் தெரியவில்லை.
திடுமென்று என் அண்ணன் கத்தினான், ‘இது ரயிலு சத்தம். இங்கருந்து கொஞ்ச தூரம் நடந்தம்னா ரயில் ரோடு வந்துரும்.’ 
அவனுக்கு அந்த விவரம் எப்படியோ தெரிந்திருந்தது. ரயிலை மட்டுமல்ல, ரயில் ரோட்டையும்கூட நாங்கள் யாரும் பார்த்ததில்லை. அண்ணன் சொன்னதும் ரயிலைப் பார்க்க வேண்டும் என்று ஆவல் கொண்டோம். ஆனால் கோயிலை விட்டு ரயிலைத் தேடிச் செல்வதற்குப் பெரியவர்கள் அனுமதிக்க மாட்டார்கள். என் அண்ணன் ‘ஆயா கிட்டக் கேளுங்க’ என்று சொன்னான். பாட்டியிடம் கூட்டமாகப் போய் ‘ரயிலப் பாக்கப் போலாமாயா’ என்று கேட்டோம். அத்தை வீட்டுப் பிள்ளைகள் பாட்டியின் புடவைத் தலைப்பைப் பற்றிக்கொண்டு ‘அம்மாயி அம்மாயி’ என்று கொஞ்சியும் சிணுங்கியும் கேட்டார்கள். எங்களுக்கு இல்லாத செல்லம் அவர்களுக்கு இருந்தது. எத்தனையோ முறை இந்தக் கோயிலுக்கு வந்திருக்கும் பாட்டி ஏற்கனவே ரயிலைப் பார்த்திருக்கக் கூடும். ஒருவழியாகப் பாட்டி மனம் இசைந்தது.
‘இந்த வெயில்ல நண்டுசிண்டுவள இழுத்துக்கிட்டு அத்தன தூரம் போவோணுமா?’ என்று பெண்கள் கூட்டத்திலிருந்து ஒரு தடுப்புக் குரல் வந்தது. அதை ஆமோதிப்பது போல மேலும் சில குரல்கள் எழுந்தன. அம்மாக்களை நாங்கள் ஒருசேர வெறுத்த கணம் அது. எல்லோருக்கும் சேர்த்துத் தாத்தா பதில் சொன்னார்.
‘பூச முடிஞ்சு கெடா வெட்டிச் சோறுங்கறதுக்கு இன்னம் நேரமாவும். அதுவரைக்கும் பிள்ளைவ இந்த மரத்தடியிலயே வெளையாடுமா? நீதான் கூடப் போயி ரயிலக் காட்டிக் கூட்டிக்கிட்டு வாவேன்’ என்று பாட்டியைப் பார்த்து அவர் சொன்னதும் யாரும் மறுத்துப் பேசவில்லை.
‘இந்நேரத்துக்கு ரயிலு வருமோ என்னமோ. ரயில் ரோட்ட வேணுமின்னாப் பாத்துட்டு வரலாம்’ என்றார் என் அப்பா.
‘அதக்கூடப் பிள்ளைவ பாத்ததில்லயே. போயிட்டு வரட்டும்’ என்று தாத்தா மீண்டும் அழுத்தமாகச் சொன்னார்.
பாட்டி தலைமையில் பத்துப் பேருக்கு மேல் கிளம்பினோம். நாங்கள் போகும் நேரத்தில் ரயில் வர வேண்டும் என்று மனதிற்குள் வேண்டிக் கொண்டோம். கோயிலிலிருந்து ரயில் ரோட்டைச் சென்றடையும் குறுக்குவழியைத் தாத்தா சொன்னார். மேட்டாங்காட்டுக்குள் அங்கங்கே இருக்கும் வீடுகளை அடையாளம் சொல்லித் ‘தாகம் எடுத்தால் தண்ணீர் வாங்கிக் குடித்துக் கொள்ளலாம்’ என்றார். அப்போது தாய்மார்களுக்கெல்லாம் பிள்ளைப் பாசம் பொங்கிப் ‘பத்தரம் பத்தரம்’ என எச்சரிக்கை செய்தார்கள். பாட்டி மேல் அவர்களுக்கு அத்தனை நம்பிக்கை இல்லை. உடன் வந்த பெரிய பையன்களிடம் பொறுப்பாகப் பார்த்துக் கொள்ளச் சொன்னார்கள். குதியாளம் போட்டுக் கொண்டு பாட்டியோடு கிளம்பினோம்.
ரயில் பார்க்கச் சென்ற அந்த வழிநடைப் பயணத்தில் பிள்ளைகளை ஒருசேரக் கூட்டி வைத்திருக்கப் பாட்டி கதை சொல்ல ஆரம்பித்தார். பாட்டி சொன்ன கதையை இத்தனை காலம் கழித்து அப்படியே சொல்வது இயலாத காரியம். அது மனதுக்குள் ஊறிக் கிடந்து வெவ்வேறு புரிதல்களை உருவாக்கித் தந்தது. எல்லாமும் சேர்ந்து இப்போது எனக்குள் இருக்கும் கதையைத்தான் சொல்லப் போகிறேன்.
அந்தக் கோயிலூர் வழியாகப் புதிதாக ரோடு போட்டு ரயில் விட்ட காலம் அது. ரயில் ரோட்டை ஒட்டி மாராசுரர் காடு இருந்தது. வானம் பார்த்த மேட்டுக்காடுகளின் பெரும்பரப்பு அவருக்குச் சொந்தம். ரயில் ரோட்டுக்கென்று கொஞ்சம் நிலத்தை அரசாங்கம் எடுத்துக்கொண்டது. ஆனாலும் நிலப்பரப்பு பெரிதாகக் குறையவில்லை. முற்பகலில் ஒருரயிலும் முன்னிரவில் ஒருரயிலும் அவ்வழியாகப் போகும். அதே போலப் பிற்பகலில் ஒருரயிலும் விடிகாலையில் ஒருரயிலும் வரும். அவை எங்கிருந்து கிளம்பிப் போகின்றன, எங்கிருந்து கிளம்பி வருகின்றன என்பதெல்லாம் அந்த ஊர்க்காரர்களுக்குத் தெரியாது. அருகில் எந்த ரயில் நிலையமும் கிடையாது. வேகத்தோடு செல்லும் ரயில் ஜன்னல்களில் கரும்புள்ளிகளாய் மனிதத் தலைகள் தெரியும். அவை பயணிகள் ரயில் என்பதற்கு அதுதான் சாட்சி.
வாரத்தில் ஓரிரு முறை வெகுநீளமான சரக்கு ரயில்கள் போவதுண்டு. அவை செல்லும்போது நிலநடுக்கம் வந்தது போலக் காடு அதிரும். காதுகளைக் கிழிக்கும் சத்தம் வரும். தூக்கம் கலைந்து போகும். அதுவும் போகப்போகப் பழகிவிட்டது. முன்னிரவில் ரயில் போகும் நேரத்தைக் கணக்கு வைத்துத் தூங்கப் போவார்கள். விடிகாலை ரயில் வரும் நேரத்தில் விழித்தெழுவார்கள். ‘வடக்கால ரயிலு போயிருச்சா?’ ‘தெக்கால ரயிலு வர இன்னம் நேரமிருக்குதா?’ என்று ஒருவரை ஒருவர் கேட்டு நேரம் தெரிந்து கொள்வார்கள். பகல் நேர ரயில் செல்லும் நேரத்தில் ஆடுமாடுகள் அந்தப் பக்கம் போகாமலிருக்கும்படி பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். ஊரில் சிலருடைய ஆடுகள் அடிபட்டதுண்டு. ஒரே ஒருமுறை மாடு அடிபட்டுப் போயிற்று. அதன் பிறகு ஊரார் எச்சரிக்கையாக இருந்தார்கள். முதலிலிருந்தே மாராசுரர் வெகுகவனமாக அத்தகைய விபத்துகள் தம் ஆடுமாடுகளுக்கு நேராமல் பார்த்துக் கொண்டார். வீட்டிலிருந்து எட்டிப் பிடிக்கும் தூரத்தில் இருந்த ரயில் ரோட்டில் எப்போதும் ஒருகண் இருக்கும். அப்படி இருக்கும்படி எல்லோரையும் பழக்கி விட்டிருந்தார்.
மேட்டாங்காட்டில் ஆடுமாடுகளுக்குத் தீனியாகும் சோளம் விதைப்பார்கள்; நிலக்கடலை போடுவார்கள். சோற்றுக்கென வரகும் கம்பும் விதைப்பார்கள். நிலத்திற்குள் அங்கங்கே கிணறுகள் இருந்தன. சில கிணறுகள் பயன்பாட்டில் இருந்தன; சில தூர்ந்து போய்விட்டன. குனிந்து கிணற்றுக்குள் பார்த்தால் தலைப்பாகை கழன்று உள்ளே விழுந்துவிடும்; ஆழத்தைக் கண்டுபிடிக்க முடியாது. அந்த ஆழக் கிணறுகளில் குருவி குடிக்கும் அளவுக்குத்தான் தண்ணீர் இருக்கும். குடும்பத்திற்கும் ஆடுமாடுகளுக்கும் போக மீத நீரில் ஒருசெரவு மிளகாய்ச் செடி நடுவார்கள். காய்கறி, தக்காளி என்று வீட்டுத் தேவைக்கு விளைவித்துக் கொள்வார்கள். ஒருகிணற்று நீரில் மழைக்காலத்தின் போது ஆரியப்பயிர் நடுவார்கள்.
எப்படியோ அந்த மேட்டுக்காட்டில் குடும்பமே வேலை செய்து சாப்பிட்டுக் காலத்தைக் கழித்துக் கொண்டிருந்தது. இரண்டு பட்டி நிறைய ஆடுகள் இருந்தன. வெள்ளாடு பத்து உருப்படி இருக்கும். பால்மாடுகளும் எருதுகளும் கட்டுத்தரை நிறைந்திருந்தன. உதவிக்கு இருந்த பண்ணையாட்கள் சிலரைத் தவிர எந்த வேலைக்கும் வெளியாட்களைக் கூப்பிடுவதில்லை. மாராசுரரின் தந்தையும் தாயும் அவர் இளவயதாக இருக்கும்போதே கொள்ளைநோயில் செத்துப் போனார்கள். ஒண்டி ஆளாக அத்தனை நிலத்தையும் பராமரித்துக் குடும்பத்தைக் கொண்டு வந்து சேர்த்திருந்தார் மாராசுரர்.
மாராசுரர் – தங்காசுரி தம்பதியருக்கு மூன்று மகன்கள். அவர்களுக்குப் பிறகு பிறந்த ஒரே ஒரு மகள் பூவாசுரி. அவர்கள் பரம்பரையில், பங்காளி வீடுகளில் திகட்டத் திகட்டப் பையன்களே பிறந்து கொண்டிருந்தார்கள். வெகுகாலத்திற்குப் பிறகு மாராசுரருக்கு மகள் பிறந்தாள். மகள்மீது அத்தனை பாசம். மகள் பிறந்த பிறகுதான் வீட்டுக்கு வெளிச்சம் வந்தது என்பார். கிணற்றில் ஓரடி நீர் மட்டம் உயர்ந்தால் மகள் வந்த நேரம்தான் என்பார். கட்டுத்தரை மாடு காளைக்கன்று ஈன்றால் மகள் வந்த யோகம். பட்டிச் செம்மறி இரண்டு குட்டி போட்டால் மகள் கைபட்ட மாயம். எல்லா நல்ல விஷயத்திற்கும் மகளை நோக்கி விரல் நீட்டுவார். ‘அம்மா… மவராசி’ என்றுதான் அழைப்பார். அம்மாவும் அண்ணன்களும் காட்டிய பாசத்திற்கும் குறைவில்லை.
நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாகப் பூவாசுரி வளர்ந்து பத்தாம் வயதை எட்டிய காலத்தில் ஒருநாள் பங்காளி வீட்டுக் கோயில் நோம்பிக்காகப் பக்கத்து ஊருக்குப் போயிருந்தார்கள். அது மாசி மாதத் தொடக்கம். அவர்கள் வீட்டிலிருந்த பெட்டை நாய் மூன்று குட்டிகளை ஈன்றிருந்தது. பொதுவாகப் பெட்டை நாய்களை உழவர்கள் வளர்ப்பதில்லை. கடுவன் குட்டி கிடைக்காததால் ‘சரி, இதுவாவது இருக்கட்டும்’ என்று அவர்கள் வளர்த்திருக்கலாம். சில குடும்பங்களில் கடுவன் நாய்கள் நிலைக்காது என்னும் நம்பிக்கை உண்டு. அதனாலும் பெட்டை நாயை வளர்ப்பதுண்டு. அப்படி என்னவோ காரணத்தால் அந்த வீட்டில் பெட்டை நாய் இருந்தது.
அது போட்டிருந்த மூன்று குட்டிகளில் கடுவன் இரண்டு; பெட்டை ஒன்று. இன்னும் கண் விழிக்காத பூங்குட்டிகள் தாய்முலை தேடித் தவிப்பதைப் பூவாசுரி கண்டாள். உள்ளங்கைக்குள் அடங்கிவிடும் சிறுகுட்டிகள் வாயருகே காதைக் கொண்டு போய் வைத்தால் மட்டுமே கேட்கும் கீச்சுக்குரலில் கத்துவதையும் கேட்டாள். அருகில் சென்றால் தாய் நாய் உருமியது. தூர நின்றே அவற்றைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த பூவாசுரிக்கு ஒருகுட்டியைக் கொண்டு போய் வளர்க்கலாம் என்று தோன்றியது.
தன் ஆசையை அப்பனிடம் சொன்னாள். வீட்டுநாய் ஒன்றும் பட்டி நாய் ஒன்றும் இருந்தன. இரவு ஒருவேளைச் சோறுதான் என்றாலும் இரண்டு நாய்களுக்கும் ஒருசட்டி நிறையக் கூழ் காய்ச்ச வேண்டியிருந்தது. இரண்டும் முயலைத் துரத்திப் பிடிக்கும் ஆற்றலோடு நல்ல இளமைப் பருவத்தில் இருந்தன. வெதரெடுத்து விட்டதால் மினுங்கும் மேனி பெற்று எங்கும் செல்லாமல் உள்ளடங்கிக் காவல் புரிந்தன. இப்போது இன்னொரு நாய் என்பது கூடுதல் சுமை. ‘மவராசி… வேண்டாம்மா’ என்று மெல்லச் சொன்னார். பூவாசுரி கேட்கவில்லை. தன் நீண்ட கூந்தலைத் தூக்கி முன்பக்கம் போட்டுக் கொண்டு ஓரமாகப் போய் உட்கார்ந்தாள். நோம்பிக்கு வந்துவிட்டுச் சோறுண்ணவும் மறுத்துவிட்டாள். அப்பனுக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை.
அந்த வீட்டுக்காரி ‘கருப்புக்குட்டி அதோட அப்பனாட்டம். செம்மிக்குட்டி அம்மாளாட்டம். ரண்டும் கடுவனுங்க. வளக்கறதுக்கு வேணுமின்னு அதுவள ரண்டு பேரு சொல்லி வெச்சிருக்கறாங்க. கண்ணு முழிச்சதும் வந்து எடுத்துக்கிட்டுப் போயிருவாங்க. கருஞ்செம்மிக் குட்டி பொட்ட. அது அப்பனும் அம்மாளும் கலந்த நெறம். அதத்தான் ஆரும் கேக்கல. எங்களாட்டம் பொட்டக்குட்டிதான் ராசின்னு இருக்கறவங்க ஆராச்சும் கேட்டாத்தான் உண்டு. இல்லீனா பாழுங்கெணத்துல கொண்டோயிப் போட வேண்டியதுதான்’ என்று சொன்னார்.
செம்மியும் கருப்பும் கலந்த நிறம் கொண்ட அந்தப் பெட்டைக்குட்டி மீது பூவாசுரியின் கண் விழுந்திருந்தது. அது பாழுங்கிணற்றுக்குப் போகப் போகிறது என்பதை அவளால் தாங்க முடியவில்லை. எப்படியாவது மகளைச் சோறுண்ண வைக்க முயன்று கொண்டிருந்த அப்பனிடம் அந்தப் பெட்டைக் குட்டியை எடுத்துப் போய் வளர்க்கலாம் என்று அடம் பிடித்தாள். பெட்டை நாயை வளர்த்தால் பருவகாலத்தில் தேடி வரும் கடுவன் நாய்களைக் கட்டுப்படுத்த முடியாது. அது போடும் குட்டிகளை என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் தவிக்க வேண்டும். உழவுக் குடும்பத்திற்குப் பெட்டை நாய் ஒத்துவராது என்று அப்பன் சொல்லிப் பார்த்தார். பூவாசுரி விட்டுக் கொடுக்கவேயில்லை. வேறு வழியில்லாமல் நாய்க்குட்டி வீட்டுக்கு வந்தது.
கண் விழிக்காத அந்தக் குட்டியின் கண்களைச் சுற்றிப் பீழை கட்டியிருந்தது. அதைத் துடைத்த பூவாசுரி ‘அட… உனக்குக் கண்ணுப் பொங்குதா? ரண்டு கண்ணும் பொங்குதா? ஏண்டி பொங்கி… அடி பொங்கி… அடி பொங்கி’ என்று கொஞ்சினாள். ‘பொங்கி’ என்று வாயில் வந்த வார்த்தையே அதன் பெயராக நிலைத்துவிட்டது. பூவாசுரியின் பராமரிப்பில் பூரித்து வளர்ந்தாள் பொங்கி. பூவாசுரிக்கு இணை பிரியாத தோழிப் பிள்ளை பொங்கிதான். வீட்டில் வேறு பெண்பிள்ளைகள் இல்லை. அண்ணன்களுக்கும் அவளுக்கும் வயது வித்தியாசம் அதிகம். அவர்கள் எப்போதும் வேலை வேலை என்று இருப்பவர்கள். காட்டுக்குள் தனியாக இருக்கும் வீடு. பூவாசுரியின் விளையாட்டுக்கும் பேச்சுக்கும் பொங்கி துணையானாள்.
வீட்டுக்குள் நுழையப் பொங்கிக்கு அனுமதியில்லை. அதனால் பூவாசுரி வெளியே வந்துவிட்டாள். சோறுண்ணும்போதும் வட்டலில் போட்டு எடுத்துக்கொண்டு வெளியே வந்து உட்கார்ந்து கொள்வாள். குளிர்காலத்திலும் வீட்டுக்குள் படுப்பதில்லை. வாசல் பந்தலில் கட்டில் போட்டு இரண்டு போர்வையைப் போர்த்திக் கொள்வாள். கட்டில் அடியில் பொங்கி படுத்திருப்பாள். பூவாசுரியுடன் பழகியதாலோ என்னவோ நல்ல புத்திசாலியாக இருந்தாள் பொங்கி. காட்டிலிருந்து வெள்ளெலிகளைப் பிடிப்பதில் அவள் கெட்டி. பல் பதிந்து காயம் ஏற்படாமல் எலிகளைக் கொல்லும் வித்தை தெரிந்திருந்தாள். அவள் எலி பிடிப்பது பூவாசுரிக்குப் பிடிக்கவில்லை. அந்த விஷயத்தில் மட்டும் பூவாசுரியின் பேச்சைக் கேட்க மாட்டாள். உடனிருந்து கொண்டே எந்நேரம் போய் எலிப் பிடித்து வருகிறாள் என்பதைப் பூவாசுரியால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ‘திருடி… பொங்கித் திருடி’ என்று செல்லமாகக் கோபித்துத் திட்டுவாள்.
வாரத்திற்கு இரண்டு மூன்று நாட்கள் வீட்டில் வெள்ளெலிக் கறி மணக்கும். அண்ணன்கள் கொண்டாட்டத்தோடு கறிக்குச் சண்டை போட்டுக் கொள்வார்கள். மிளகாய் கிள்ளிப் போட்டுச் சிறுசட்டியில் வறுத்த எலிக்கறியை வைத்துக்கொண்டு ஆளுக்கொரு முட்டி கள் குடித்துவிடுவார்கள். ஆளுக்கு நான்கு துண்டுக் கறிதான் வரும். ஆனாலும் அதன் ருசி அம்மாதிரி இருக்கும். அடியில் தங்கியிருக்கும் சாற்றைத் தொட்டுத் தொட்டு நாக்கில் வைத்துச் சப்புக் கொட்டுவார்கள். வீட்டில் நெல்லஞ்சோறு ஆக்கியிருந்தால் கைப்பிடி சோற்றைக் கொண்டு வந்து அதில் போட்டுப் புரட்டி ஆளுக்குத் துளியாய்த் தின்பார்கள். கள் போதையில் ‘நீ மவராசியில்ல போ… ஊட்டுக்கு வந்த மவராசி இவதான்’ என்று நடுஅண்ணன் பொங்கியின் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு அவளுக்கு உச்உச்சென்று முத்தமிடுவான். அதைப் பார்த்துப் பூவாசுரி சிரிப்பாள். ‘மொதல்ல இந்த நாய்க்கு ஒரு பொண்ணப் பாத்துக் கட்டி வெய்ங்க’ என்று அம்மா கோபத்துடன் கத்துவார்.
ஒருமுறை முயலைக் கொண்டு வந்தாள் பொங்கி. நல்ல நெடிக்கமான முயல். விடிகாலை நேரத்தில் அதைக் கவ்விக் கொண்டு வந்து வாசலில் போட்டுவிட்டு ஆளை எழுப்புவதற்கு மெல்லக் குரைத்தாள். பொங்கியின் குரல் ஒவ்வொன்றுக்கும் அர்த்தம் தெரிந்திருந்த பூவாசுரி சட்டென்று எழுந்தாள். அத்தனை பெரிய முயலைப் பார்த்ததும் முதலில் என்னவென்று புரியவில்லை. எதையோ பொங்கி கொண்டு வந்து விட்டாள் எனப் பயந்து வீச்சென்று கத்தினாள். ஆளாளுக்குப் பதறி எழுந்து வந்தார்கள். எல்லோர் முகத்திலும் அப்படியொரு பிரகாசம். ‘மொசலு’ என்று வாரியெடுத்தான் சின்னண்ணன். எலியைப் பிடிப்பது போலப் பல்தடம் இல்லாமல் முயலைக் கொல்ல முடியவில்லை. குரல்வளையில் இரண்டு இடங்களில் பல்தடங்கள் ஆழப் பதிந்திருந்தன. அவற்றைப் பார்த்துக் கொஞ்சம் தயங்கினார்கள்.
பெரியண்ணன் ‘நாய்ப்பல்லு வெசமில்லயா?’ என்றான்.
‘ஊட்ட உட்டு வெளியப் போவாத நாயி இதுடா. நம்ம மவராசி பொறத்தாண்டயே சுத்திக்கிட்டுத் திரியுது. உங்களாட்டம் தெல்லவேரித் தனமா பண்ணுது? அதுக்கு எங்கிருந்து வெசம் வரும்? நாயி கொதறுனத எல்லாம் எடுத்தாந்து திங்கறாங்க. ஒரே ஒரு எடத்துல பல்லுப் பட்டா என்னாயிருது? அப்படி எதுனாச் சொந்தப் பல்லு வெசம் இருந்தாலும் கறி வெந்தா எல்லாம் செரியாயிரும்’ என்று அப்பன் சொன்னார்.
பிறகென்ன? அன்றைக்குக் கிடாவெட்டுப் போல வீடே குதூகலித்தது. ‘இங்க பாருடா வெதுர’ என்று முயலின் பெருத்த வெதரை விரலால் வருடிக்கொண்டு சின்னண்ணன் சிரித்தான். பெராலச்சட்டி நிறையக் கறி வந்தது. குடும்பத்துக்கே வரும்படி சாறு காய்ச்சி வட்டல் வழியச் சோறு போட்டு எல்லோரும் தின்றார்கள். இதிலெல்லாம் பங்குக்குப் போவதில்லை பூவாசுரி. முயல் கறியையும் தின்ன மறுத்துவிட்டாள். அப்பன் எவ்வளவோ சொல்லியும் கறியைத் தொட்டுக்கூடப் பார்க்க மாட்டேன் என்று பிடிவாதமாக இருந்துவிட்டாள். பொங்கியைத்தான் திட்டினாள்.
‘உன்ன மாதிரி அதும் ஓருயிர் தானே? உனக்கு அறிவில்லையா?’ என்று தொடங்கிப் பூவாசுரி திட்டும் போது அவளுக்கு எதிரில் படுத்துக்கொண்டு ஒன்றுமே தெரியாதது போலத் தரையில் முகத்தை வைத்துக் கேட்டபடியே இருந்தாள் பொங்கி.
‘மூஞ்சியப் பாரு. ஒன்னுந் தெரியாத பிள்ளையாட்டம். ஆனா வெடிய வெடிய வேட்டைக்குப் போ’ எனச் செல்லமாக அடித்தாள் பூவாசுரி.
‘அடிக்காத கண்ணு. உன்னாட்டமே நம்மூட்டுக்கு வாழ வந்திருக்கற மவராசி பொங்கி’ என்று பெரியண்ணன் சொல்லிக்கொண்டே நடுஅண்ணனைப் பார்த்துச் சிரித்தான்.
நடுஅண்ணன் ‘போடா’ என்று வெட்கப்பட்டுச் சிரித்தான். ‘அடடா… பையனுக்கு வெக்கம் வந்து இக்கத்துல ஏறிக்கிருச்சு. பொங்கியவே கட்டி வெச்சிருவம்’ என்று அப்பன் சொல்ல எல்லோரும் சிரித்தார்கள். நடுஅண்ணன் அவ்வப்போது பொங்கியின் தலை மேல் கை வைத்து நீவிக் கொடுப்பான். அன்றைக்கு எதுவுமே செய்யவில்லை. பொங்கியை அப்படியே தூக்கி அந்தரத்தில் ஒரு சுழற்றுச் சுழற்றி இறக்கி விட்டான் சின்னண்ணன். பொங்கியின் வேட்டைக்குணம் பூவாசுரிக்குப் பிடிக்கவில்லை என்றாலும் அண்ணன்கள் எல்லாம் அவளிடம் அன்பு காட்டுவதற்கு அதுதான் காரணம் என்பது பூவாசுரிக்குப் புரிந்திருந்தது. அதனால் திட்டுவதைக் குறைத்துக் கொண்டாள்.
பொங்கிக்கு இரண்டு, இரண்டரை வருசம் முடிவதற்குள் வீட்டில் எத்தனையோ காரியங்கள் நடந்துவிட்டன. பூவாசுரி பெரியவளானாள். எல்லோரையும் அழைத்து ஒருநாள் இரவு ‘தெரட்டி’ சுற்றி ஊருக்கே சோறு போட்டார்கள். பெரியண்ணனுக்குத் திருமணம் முடிந்த ஆறு மாதத்திற்குள் நடுஅண்ணனுக்கும் திருமணம் நடந்தது. வீட்டில் இடம் போதவில்லை என்று காட்டின் வெவ்வேறு பகுதிகளில் இரண்டு கொட்டாய் போட்டு அண்ணன்களைக் குடி வைத்தார்கள். பையன்கள் அங்கங்கே குடியிருந்தால் பாதுகாவலாகவும் இருக்கும், ஆட்டுப்பட்டியைப் பெருக்கலாம் என்றும் அப்பன் திட்டமிட்டார். அவர் நினைத்தது போலவே ஆடுகளும் மாடுகளும் கட்டுத்தரையில் பெருகின. அந்த வருசம் மழையும் நன்றாகப் பொழிந்தது. கிணறுகளில் தண்ணீர் கண்ணுக்குத் தெரிந்தது. மாற்றி மாற்றி ஏற்றம் இறைத்தார்கள். இரு அண்ணன்களின் மனைவிகளும் ஒரே சமயத்தில் கருவுற்றார்கள்.
எப்போதும் இல்லாத வகையில் அந்த வருசத் தைப்பொங்கல் குதூகலமாக நடந்தது. சம்பந்தி வீட்டாரும் வந்திருந்தார்கள். பகல் முழுக்க ஆடுமாடுகளைக் குளிப்பாட்டவும் கொம்புகளுக்குச் சாயம் பூசவும் என ஆளாளுக்கு ஒவ்வொரு வேலை செய்தார்கள். பொங்கலுக்கான ஏற்பாடுகளைப் பெண்கள் செய்தார்கள். மூன்று பெரிய பானைகளில் பட்டிப்பொங்கல் வைத்துப் படைத்து மாடுகளுக்குச் சோறூட்டி பின் எல்லோரும் உண்டு முடிக்கவே வெகுநேரம் ஆகிவிட்டது. அன்றைக்கு நிலா இல்லை. மிஞ்சிய சோற்றைப் பண்ணையாட்கள் துண்டில் வாங்கிக்கொண்டு அவசரமாகக் கிளம்பினார்கள். மறுநாள் கறிநாள். மதிய உணவுக்குக் கோழிக்கறியை வயிறு பிடிக்கத் தின்றுவிட்டு வெயில் பொழுதில் ஆசுவாசமாகக் கரும்புக்கட்டை அவிழ்த்தார்கள்.
‘இப்பத்தான் கரும்பு கடிக்கோணும். கோழிக்கறிய எல்லாம் கரும்புச்சாறு செரிக்க வெச்சிரும்’ என்றார் மாராசுரர்.
வேம்பின் பெருநிழலில் மாராசுரர் குடும்பத்தார் அங்கங்கே உட்கார்ந்து கரும்புக் கரணையைக் கடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். பண்ணையாட்கள் ஐந்தாறு பேர் எதிரில் இருந்த பனைநிழலில் ஒடுங்கி உட்கார்ந்தும் நின்று கொண்டும் கரும்பைக் கடித்தார்கள். முதல்நாள் பொங்கியைக் குளிக்க வைத்து வயிறு நிறையச் சோறும் போட்டிருந்தாள் பூவாசுரி. எல்லோருக்கும் நடுவில் சாவதானமாகப் படுத்துக்கொண்டு ஒன்றிரண்டு கரும்புச் சக்கைகளை மென்று துப்பிக் கொண்டிருந்தாள் பொங்கி.
அவளையே உற்றுப் பார்த்த அப்பன் ‘பொங்கி ஒடம்பு மினுமினுப்புத் தட்டீட்டாப்பல இருக்குது’ என்றார்.
எல்லோர் கண்களும் பொங்கியின் மேல் பதிந்தன. அப்படித்தான் எல்லோருக்கும் தெரிந்தது. பொங்கி உடல் புரளும்போது சுரந்த முலைக்காம்புகள் கண்ணுக்குப் பளிச்செனப் பட்டன.
‘ஆமா. வேட்ட கொண்டாந்து மாசமிருக்கும்’ என்றான் சின்னண்ணன்.
‘நாய்க்கின்னா கூழுகஞ்சி, பழசுகிழசுன்னு போடுவாங்க. உம்பிள்ள தனக்கில்லைன்னாலும் நாய்க்குச் சோத்த அள்ளியள்ளிப் போடறா. தின்னுபுட்டு ஒடம்பேறி மினுங்குது. இப்பிடி நாய்க்கு ஊட்டி ஊட்டி வளக்கறத நாம எங்க கண்டிருக்கறம்’ என்று பூவாசுரியைத் திட்டினார் அம்மா.
பனைநிழலில் உட்கார்ந்திருந்த பண்ணையாள் கொனக்கன் ஒருமாதிரி சிரித்தபடி ‘இது வேற மினுமினுப்பு சாமி’ என்றான் சத்தமாக.
‘என்னடா மினுமினுப்பு’ என்றார் மாராசுரர்.
‘பொங்கி ஆத்தாளாவப் போறா சாமி. செனையாயிட்டா சாமி.’
‘ஒனக்கு எப்பிடீடா தெரியும்?’
‘கார்த்திமாசம் கடசீல ஒருமழ பேஞ்சுதுங்களே, மாமனாரு ஊட்டுல எதோ வேலைன்னு மூத்தசாமி அங்க போயிட்டாருல்ல, அன்னைக்குப் பட்டிகாவலுக்கு நாந்தான் வந்து படுத்திருந்தன். என்னோட எங்கூட்டு நாயி கருவனும் வந்தான். அப்ப ராத்திரி பூரா குளுருக்கு எதமா பொணையல் போட்டுக்கிட்டுக் கருவனும் பொங்கியும் மொனகிக்கிட்டே கெடந்தாங்க. அதான் ஒடம்பு மினுமினுப்புத் தட்டியிருக்குது. ஒருமாசம் முடிஞ்சிருச்சு சாமி. மாசி தொடக்கத்துல குட்டி போட்டிருவா பொங்கி’ என்று கொனக்கன் விவரித்தான்.
அவன் சொல்லச் சொல்ல உடனிருந்த ஆட்கள் வெட்கத்தோடு சிரித்தார்கள்.
‘என்னன்னு மொனவுனாங்க?’ என்றான் ஒருவன்.
‘அந்த மொனவுலுக்கு அர்த்தம் சொல்ல முடியுமா?’ என்று கேட்டான் இன்னொருவன்.
அவர்கள் மறுபடியும் சிரித்தார்கள். உட்கார்ந்திருந்த கல்லை விட்டு எழுந்து அதன் மேல் கரும்புக் கரணையை வைத்துவிட்டுப் பொங்கியிடம் போய் அவளை அணைத்துக்கொண்ட பூவாசுரி ‘அடி பொங்கி… நீ ஆத்தாளாவப் போறயா?’ என்று கொஞ்சத் தொடங்கிவிட்டாள்.
வேம்பின் நிழலிலிருந்து வெளியில் வந்தார் மாராசுரர். பனைநிழலில் இருந்த பண்ணையாட்கள் எழுந்து நின்றார்கள்.
‘உந்நாய்க்கு வெதரெடுத்து உடலியா நீ?’ என்று கேட்டார் மாராசுரர்.
‘சாமீ… அதென்னமோ மறந்தாப்பல அப்படியே உட்டுட்டஞ் சாமி’ என்று கொனக்கன் தடுமாற்றத்தோடு சொன்னான்.
‘இதென்னடா பழக்கம்? இன்னைக்கே போயி மொத வெதரெடுத்து உட்டுட்டு வேற வேலயப் பாரு’ என்றார் மாராசுரர்.
‘ஆவட்டுஞ் சாமி’ என்றான் கொனக்கன்.
இது நடந்து ஒருவாரம் இருக்கும். அன்றைக்குக் காலையிலிருந்து பொங்கியைக் காணவில்லை என்று பூவாசுரி தேடிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கருவுற்றிருக்கிறாள் என்று தெரிந்த பிறகு பூவாசுரியின் கவனிப்பு அதிகமாகியிருந்தது. வெயிலில் போய் அலையாமல் பார்த்துக் கொண்டாள். இரவிலும் அவ்வப்போது விழிப்பு வரும்போது முதலில் பொங்கியைத்தான் தேடுவாள். கட்டிலுக்கு அடியில் படுத்திருக்கிறாளா என்று பார்த்து அவளிடம் இரண்டு வார்த்தை பேசிவிட்டுத்தான் மறுபடி தூங்குவாள். ‘வேட்டைக்குக் கீது போனீன்னு வெச்சுக்க. அப்பறம் அவ்வளவுதான் நீ’ என்று அன்றைக்குச் சாமத்தில் எழுந்தபோது மிரட்டுவது போலச் சொன்னாள். அப்படியிருந்தும் விடிகாலை நேரத்தில் வேட்டைக்குப் போய்விட்டாளா? போயிருந்தாலும் வந்திருக்க வேண்டுமே?
வீட்டைச் சுற்றித் தேடினாள் பூவாசுரி. கட்டுத்தரை, ஆட்டுப்பட்டி என்று ஓரிடம் விடாமல் தேடிச் சலித்தாள். யாரைக் கேட்டாலும் ‘நாய் எங்க போயிருக்கும்? இங்கதான் எங்காச்சும் சுத்திக்கிட்டுக் கெடக்கும். சோத்து நேரத்துக்கு வந்திரும் போ’ என்றார்கள். பெரியண்ணன் மட்டும் ‘வேட்டையத் தொரத்திக்கிட்டு நெகா சிக்காத ஓடிக் கெணத்துல கீது உழுந்திருப்பாளோ?’ என்று சந்தேகம் கிளப்பினான். அப்படி நினைக்கவே பூவாசுரிக்குத் திகிலாக இருந்தது. அண்ணன் சொன்னதைக் கேட்டதும் அழத் தொடங்கிவிட்டாள்.
‘இல்லடா கண்ணு… சும்மா பேச்சுக்குத்தான் சொன்னன். எதுக்கும் கெணறுவள ஒருக்காச் சுத்திப் பாத்தரலாம்’ என்று சொல்லி அவளையும் அழைத்துக்கொண்டு போனான். முதலில் கிணற்றுக்குள் எட்டிப் பார்த்தான். எந்தச் சுவடும் இல்லை. கிணற்றைச் சுற்றிச் சுற்றி இரண்டு மூன்று முறை வந்தான். மண் சரிந்த மாதிரி ஒன்றும் தெரியவில்லை. எல்லாக் கிணற்றையும் பார்த்தார்கள்.
‘வேட்டயத் தொரத்திக்கிட்டு ஓடறப்ப இருட்டுல கெணறு தெரியாத போயிரும். நாயி கெணத்துக்குள்ள தாவீரும். ஆனா பொங்கி கெணத்துப் பக்கம் வர்ல. கால்தடங்கீது எதுமில்லையே’ என்று பெரியண்ணன் சொன்னான்.
அன்றைக்கெல்லாம் பொங்கி வரவில்லை. பூவாசுரி சோறே உண்ணவில்லை. ஏங்கியேங்கி அழுது கொண்டேயிருந்தாள். மறுநாள் மதியத்தில் பக்கத்துக் காட்டுக்காரரிடமிருந்து ஒரு சேதி வந்தது. அவர் காட்டுக்கு நேராக ரயில் ரோட்டில் ஒருநாய் அடிபட்டுச் சிதறிக் கிடக்கிறது என்றும் காக்காக் கூட்டம் கொத்தி இழுத்துக் கொண்டிருக்கிறது என்றும் சொன்னார். சேதி கேட்டதும் ஆட்களைக் கூட்டிக்கொண்டு மாராசுரர் ஓடினார். முதலில் ஏதும் புரியாதிருந்த பூவாசுரி பின் விவரம் தெரிந்து பின்னால் ஓடினாள். அநாதியாகக் கிடந்த தண்டவாளத்தில் ஆட்கள் ஓட அவர்களை விரட்டுவது போலப் பூவாசுரியும் ஓடினாள். கூட்டம் கூடியிருந்த இடத்திற்கு அருகில் போனதும் சின்னண்ணன் ஓடிவந்து பூவாசுரியின் கையைப் பற்றி நிறுத்தினான்.
‘நீ பாக்க வேண்டாம்’ என்றான். விடுவித்துக்கொள்ள அவள் இழுத்தபோதும் அவன் விடவில்லை. ஓங்கிக் கதறினாள் பூவாசுரி. அப்படி ஒரு கதறலை எப்போதும் கேட்டறியாத ஊரார் ‘ஒருநாய்க்கா இப்பிடி அழுவாங்க’ என்று அதிசயமாகப் பேசிக் கொண்டார்கள். இரண்டு மூன்று பேர் சேர்ந்து பூவாசுரியை வீட்டுக்குக் கூட்டி வந்தார்கள்.
‘எம்மவராசி… அழுவாதம்மா. எப்பிடிப் போனாளோ பொங்கி… கூத்துவன் ரயிலேறி வந்திருக்கறான்’ என்று ஆறுதல் சொல்ல முயன்றார் அப்பன்.
‘இன்னொரு நல்ல குட்டி… பொங்கியாட்டமே எடுத்தாந்து வளத்தலாம்’ என்றாள் அம்மா.
யார் சொன்னதும் காதில் விழாத பூவாசுரி மயங்கிப் போனாள். சோறு ஓரன்னம்கூடச் செல்லவில்லை. அம்மா வற்புறுத்தித் தண்ணீர் குடிக்க வைத்தாள். மகளுடனே எந்நேரமும் அம்மா இருந்தாள். அந்தக் கண்ணில் எங்கிருந்துதான் அத்தனை கண்ணீர் வருகிறதோ என்று எல்லோரும் பேசும்படி ஊற்றுப் போல வடிந்து கொண்டேயிருந்தது. ஊர்ச்சனமே வந்து பார்த்துவிட்டு ஆறுதல் சொல்லிப் போனது.
‘நாய் செத்ததுக்கு ஒரு பொட்டப்பிள்ள இப்பிடியா அழுதவண்ணமா இருப்பா? இந்தக் கங்காட்சிய எங்கயும் பாத்ததில்ல போ’ என்று சனம் பேசியது.
‘ஒரு ரண்டு நாளைக்கி அப்படி இப்படி இருப்பா. அப்பறம் அன்னந்தண்ணி குடிக்காதயா போயிருவா?’ என்று அம்மாவுக்கு ஆறுதல் சொன்னார்கள்.
பொங்கியின் உடலை அடக்கம் பண்ணி முடித்த மூன்றாம் நாள் விடிகாலை ரயில் சத்தம் கேட்டு அம்மா விழித்தாள். கட்டிலில் பூவாசுரியைக் காணவில்லை. ‘ஐயோ… பிள்ளயக் காணாமே’ என்று அம்மா கத்தவும் அப்பனும் விழித்தெழுந்து ஓடி வந்தார். ரயில் சத்தம் மிகுந்தது. ஏதோ தோன்றவும் ரயில் ரோட்டை நோக்கி அவர் ஓடினார். அம்மாவும் மற்றவர்களும் ஓடினார்கள். ரயில் ரோட்டுக்கு அருகில் போகப்போகத் தண்டவாளத்தில் நடந்து செல்லும் தலைவிரித்த பூவாசுரியின் உருவம் தெரிந்தது. ரயில் விளக்கு வெளிச்சத்தில் உருவம் துலங்கிக் கொண்டே வந்தது.
‘அம்மா… மவராசி’ என்று அப்பன் கதறிக்கொண்டு ஓடினார். ‘பூவு பூவு’ என்று யார் யாரோ கத்தினார்கள். எதுவும் காதில் விழாத பூவாசுரி நேராக ரயிலை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தாள். டப்பென்ற சத்தம் எல்லோருக்கும் நன்றாகக் கேட்டது.
அதன் பிறகு கதையைப் பாட்டி வளர்க்கவில்லை.
‘மவ செத்ததத் தாங்கிக்க முடியில. நெலத்தயெல்லாம் வித்துப்புட்டு நம்மூருக்கு வந்தவந்தான் பூவாசுரியோட அப்பன் மாராசுரன். உங்க தாத்தனோட தாத்தனோட தாத்தன். ஊரு சனமே பயந்து போயி இங்க ஒரு கோயிலு கட்டுனாங்க’ என்றார் பாட்டி.
‘அந்தக் கோயிலு எங்கயாயா?’ என்று நான் கேட்டேன்.
‘பொங்கிக்காவ ரயில்ல உழுந்து செத்துப் போன பூவாசுரிதான் நம்ம கொலசாமி. இப்ப அவளுக்குத்தான் பூச பண்ண வந்திருக்கறம். கோயில்ல போயிப் பாத்தீங்கன்னா பக்கத்துல பொங்கி நாயோட பூவாசுரி கருகருன்னு தலய விரிச்சுக்கிட்டு நிப்பா.’
அப்போது நாங்கள் ரயில் ரோட்டை அடைந்திருந்தோம். ரயிலையோ ரயில் ரோட்டையோ பார்க்கும் ஆர்வம் தீர்ந்து போயிருந்தது. கோயிலுக்குப் போய்ப் பூவாசுரியையும் பொங்கியையும் பார்க்க வேண்டும் என்னும் ஆவல் எங்களுக்கு மிகுந்தது.
—–