தன் பழம்பெருமையை அறிவித்தபடி நூறாண்டின் தூசு படிந்து நின்ற அரசுக் கல்லூரி பதாகைக்குக் கீழே பெரிய கேட் அடைபட்டிருந்தது. அருகில் திறந்திருந்த சிறிய கேட்டின் வழியாக நான் நுழைந்தேன். எனக்குப் பின்னால் வந்து கொண்டிருந்த பகட்டான காரின் பெருமிதத்துக்குப் பெரிய கேட்டின் குவிந்த கரங்கள் திறந்து கொண்டன. கேட் எதிரில் ஒரே கட்டிடத்தில் இடதும் வலதுமாக இயற்பியலும் உயரியலுமாக இரண்டு துறைகளுக்கான போர்டுகள் கைகுலுக்கிக் கொண்டிருந்தன. கட்டிடத்தின் வலப்புறம் உள்ள தடம் வழியாகப் போனபோது வாகைமரமும் ஆலமரமும் நெருக்கமாக நின்று தன் கிளைகளில் ஹைஃபை சொல்லியபடி நின்றன. மரங்களின் நிழல்களில் வண்டுகளின் ஆரவாரமென மாணாக்கரின் அரட்டைகள் நட்பின் கரம் கோர்த்திருந்ததைக் கட்டிடங்கள் கன்னங்களில் கை வைத்தபடி பார்த்திருந்தன. வராண்டா மேடை கடக்கும்போது மாணவனொருவன் இந்தக் காலையை வரவேற்கும் விதமாக ஒரு பாடலைப் பாடியபடி யாருக்காகவோ காத்திருந்தான். நான் அவனைக் கடக்கும்போது பாடலின் ஒசையைக் குறைத்து மெதுவாகச் சிரித்தான். எதிரில் மனிதர்களைக் கண்டால் உதிர்க்கும் இயல்பான ஒரு புன்னகை எவ்வளவு மகத்தான மரியாதை. அவன் சிரிப்பின் நிழல் எனது முகத்திலும் விழ சிரித்தவாறே முன்னேறினேன். எதிரில் வந்து கொண்டிருந்த மூன்று மாணவிகளில் இரண்டுபேர் என்னைப் பார்த்து ஹை மேம் என்று கையசைத்தபடி கடந்துபோனார்கள். நானும் என் வலது கை உயர்த்தி மூவருக்குமான அன்பைச் சொன்னேன். இந்தக் காலையின் இதமான வரவேற்பைக் கெடுக்கும் விதமாக முதுகொடிந்த பணிவு என்னைக் குறுக்கிட்டது.
வணக்கம்ம்மா.. வணக்கம்ம்மா.. வணக்கம் அம்மா…
தமிழரசனின் குரல்.
………………..?
போலிமையின் பசை கொண்டு ஒட்டிய ஒரு புன்னகையைத்தான் அவனுக்குக் கொடுக்க முடிந்தது என்னால். அவன் நீங்கியதும் அந்தப் புன்னகை கீழே விழுந்து உடைந்தது. கூட்டி வைத்திருக்கிற வணக்கங்களைக் கூவி விற்கிற மொத்த வியாபாரிபோல இவன் வேற. வெறுப்பாக இருந்தது. வணக்கம் சொல்லியபோது தமிழரசனின் உடல்மொழியை நீங்கள் கவனிக்க வேண்டுமே. அவனைப் பார்த்தால் அவன் பிறப்பெடுத்ததே வணக்கம் சொல்வதற்காகத்தானா. கூப்பிய கைகளை வயிற்றுக்குள் புதைத்தபடி, ஏழு போல வளைந்து வளைந்து சொல்கிறான். இந்தக் காலையில் முதல் தடவை பார்ப்பதால் அவன் வணக்கம் சொல்லிவிடவில்லை, இன்று மாலைக்குள் அவனிடமிருந்து ஒரு நூறு வணக்கங்களையாவது நான் பொறுக்கிவிட்டுப் போகவேண்டியிருக்கும். நான் மட்டுமே நூறு என்றால் அவன் ஒரு நாளில் எத்தனை வணக்கம் சொல்வான் என்பது அவரவர் கற்பனையின் விரிவைப் பொறுத்தது.
ஆசிரியர்களைக் கண்டால் வணக்கம் சொல்லியே ஆகவேண்டும். துறைத்தலைவரின் உத்தரவு. பண்பாடு போற்றும் தமிழ்த்துறையல்லவா. அப்படிச் சொல்லாமல் போனால் துறைத்தலைவர், பொறுப்பாசிரியர், சக பேராசிரியர்களின் வசவுகளுக்கு ஆளாக நேரிடும். மாணவர்களுக்கு மட்டுமான விதியல்ல. நாங்களும் இந்தச் சட்டத்தின்கீழ் கொண்டுவரப்பட்டிருக்கிறோம்.
வணக்கம் சொல்லியே ஆகவேண்டும் என்பதைப் போல மறுமொழி வணக்கம் திரும்பச் சொல்கிற பண்பாடு கட்டாயமில்லாமலிருந்தது. அதிகாரக் கீரீடம் சூடிக் கொண்டோர் சட்டம் என்ற வரையறைக்கு அப்பாற்பட்டிருந்தார்கள். வணக்கம் சொல்லாவிட்டாலோ குற்றவாளிக் கூண்டுக்குள் நிறுத்தப்பட்டோம். நேற்றைக்கு முன்தினம் உமா மகேஸ்வரி மேடத்திற்கு வணக்கம் சொல்ல வாய்க்கவில்லை. அதற்காக நேற்று நான் துறைத்தலைவரால் விசாரிக்கப்பட்டேன். கட்டாயத்தில் என் வாய்க்குள் வணக்கம் சொல்வதற்காக வளைக்கப்பட்ட நாவு, அதிகார மகுடிக்கு அசையும் பாம்பாக எந்தக் கணமும் தீண்டத் தயார் நிலையில் விஷம் ஊறிக்கிடந்தது. 
நான் சொல்லிய ஒரு நூறு வணக்கங்களை உமா மகேஸ்வரி தன் கால்களால் எட்டி உதைத்திருக்கிறார். உதைபட்ட கோபம் எனக்குள் கனன்று கொண்டிருந்தது. அதனால் ஒருநாள் வணக்கத்தை, என் கையிலிருந்த காக்கைச் சிறகினிலே பருவ இதழின் சிறகுக்குள் பதுக்கிக் கொண்டு அவரைச் சாவகாசமாகக் கடந்து போனேன். உமா மகேஸ்வரியின் தலைமீது பொருந்தாமல் துருத்திக் கொண்டிருந்த கிரீடம் கழன்று விழுந்து நொறுங்கியது. அவர் முகத்தில் பற்றியெறிந்த பதற்றத்தைக் கண்டதும் பொங்கிய என் சிரிப்பைக் கழிவறை வாசலில் கொட்டி ஆசுவாசம் கொண்டேன்.
அதே நாளில் மூன்றாவது மணிநேர வகுப்பு முடித்து வரும்போது மகாலட்சுமி அக்கா, கல்பனா அக்கா இருவரும் துறைக்கு வெளியே நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். இரண்டு பேரும் இதே கல்லூரியில் படித்த எனது சீனியர்கள். பிரைவேட் காலேஜில் வேலை பார்க்கிறார்கள் என்பதை அவர்களின் உடையிலும் தோரணையிலும் இருந்த பொலிவு காட்டியது. நான், அரசுக் கல்லூரிகளில் டெம்ப்ரவரி ஆசிரியர்களுக்குண்டான சர்வ லட்சணங்களோடும் பொருந்தி, ஏழ்மையில் மங்கியிருந்தேன். பேப்பர் வால்யூவேஷனுக்காக வந்திருப்பதாகச் சொன்னார்கள். சம்பிரதாயமாக அவர்களோடு பேசிக் கொண்டிருக்கையில் துரை ஐயா வந்துகொண்டிருந்தார்.
குள்ளமாகவும் உருண்டையாகவும் இருப்பார். நெஞ்சுக்குக் கீழ், வயிற்றுக்கு மேலாக அணியப்பட்ட அவருடைய தொளதொளா பேண்ட்டைக் கீழே விழுந்துவிடாமல் தொந்திவயிறு இழுத்துப் பிடித்து மானம் காத்தது. மொழிப் பாடத்தில் அவருக்கு ஆழமான அறிவிருந்தது. அன்பென்றாலும் கோபமென்றாலும் முகத்திற்கு நேராக வெளிப்படுத்திவிடுவார். எம்.ஏ. சேர்ந்து முதல் வகுப்பு துரை ஐயாவினுடையது. கல்லூரியிலிருந்து மிக அருகாமையில் வசிக்கும் நான் அன்றைக்குத் தாமதமாகப் போனதால் அரை மணிநேரம் அவரின் வசவுக்கு ஆளானேன். தாமதத்தைக் கூட பொறுத்திருப்பார். நான் ஏதோ வெள்ளைக்கார துரைப்பேத்தி போல எக்ஸ்க்யூஸ்மி என்று வகுப்புக்குள் நுழைய அனுமதி கேட்ட ஆத்திரம்தான் அவரிடம் அதிகமாக வெளிப்பட்டது.
“எதுக்காகத் தமிழ் எடுத்தீங்க… எக்கனாமிக்ஸே எடுத்துட்டுப் போகவேண்டியதுதானே.. ஏன் என் உயிரையும் தமிழ் உயிரையும் சேர்த்து வாங்குறீங்க” – ஒரேயடியாய் வானத்துக்கும் பூமிக்குமாகக் குதித்தார்.
நான் நிதானமாகச் சொன்னேன். “தமிழ்ல ஆர்வம் சார்.”
அவ்வளவுதான்.. மனுசன் தன் உயரத்திற்குத் திரும்பினார். அவர் நெற்றிச் சுருக்கங்கள் கோபத்தின் பிடியிலிருந்து தளர்ந்தபோது மனம் இளகியதை அறிய முடிந்தது.
மறுநாள் வகுப்பிற்குள் துரை ஐயா நுழையும்போது மலர்ந்த முகத்துடன் நான் அமர்ந்திருந்தேன். உள்ளே வந்ததும் முதல் வேலையாக அவர் கையிலிருந்த புத்தகத்தை என்னிடம் கொடுத்தார். ஒன்றும் புரியாத என் முழியை வாசித்தவாறு சொன்னார், “தமிழில் ஆர்வம்னு சொன்னீங்களே” என்று. அவரின் அகம் குளிரச் செய்ததற்கான பரிசு. தன் பொக்கைவாயில் வசீகரமாகச் சிரித்த மகாத்மாவையும் எதிரில் நின்ற துரை ஐயாவையும் பார்த்து உற்சாகத்தோடு அமர்ந்தேன். புத்தகம் அவர் கொடுத்து இந்தப் பதிமூன்று வருடத்திற்குப் பிறகு நினைத்துப் பார்க்கிறேன். சரியாகத் தான் கொடுத்திருக்கிறார். “சத்திய சோதனை”.
துரை ஐயா அருகில் வந்ததும் நான் வணக்கம் சொல்லத் தயாரானேன். ஆனால் என்னோடு நின்றிருந்த இருவரும் சட்டென்று போய் அவரின் காலில் விழுந்து வணங்கி வாழ்த்துப் பெற்றார்கள். அந்தச் சகோதரிகள் வணக்கம் என்று வெறுமனே கூறியிருக்கலாம். அல்லது கைகூப்பி வணக்கம் சொல்லியிருக்கலாம். அவர்களோடு சேர்ந்து எனது வணக்கமும் பறந்திருக்கும். பாவிகள் என்னை வைத்துக்கொண்டே வணக்கத்தை அவரின் காலடியில் சமர்ப்பித்துவிட்டார்கள். ஒரு முஸ்லிம் பெண் எப்படி சக மனிதரின் கால்களில் விழுந்து வணங்க முடியும். துரை ஐயாவின் கண்கள் என்னை நோக்கின. நான் அவரது கால்களைப் பார்த்தேன். என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் என் கைகள் தடுமாறின. நான் என் கைகளைப் பின்புறமாக இறுகக் கட்டிக்கொண்டு நடையைக் கட்டினேன்.
நேற்றைக்கு வீட்டிற்குக் கிளம்புகையில் வராண்டாவிற்கு அருகில் துரை ஐயா நின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். பழைய சாதத்தை ஐஸ் பிரியாணி என்று புதியதாகப் பரிமாறும் உம்மாவைப்போல நேற்று எடுத்து வைத்திருந்த வணக்கத்தைச் சிரிப்போடு பதப்படுத்திப் புதியதுபோலச் சொன்னேன். வணக்கம் ஐயா.
என்னைக் கண்டதும் துரை ஐயாவுக்குள்ளிருந்து ஒரு சாத்தான் குதித்தது. நான் சொன்ன வணக்கம் புறக்கணிக்கப்பட்ட ஒரு பைத்தியக்காரனைப் போல சாத்தானுக்கு அஞ்சி அங்கிருந்து ஓட்டம் பிடித்தது.
“நீங்களெல்லாம் பெரிய ஆளாயிட்டீங்க
உங்க வணக்கத்தை நீங்களே எடுத்துட்டுப் போங்க
பெரியவங்கள மதிக்குற பண்பை உங்க படிப்பு சொல்லிக் கொடுக்கலியா
உங்களவிட பெரிய பொண்ணுங்க காலுல விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்குறப்போ உங்களுக்கு வாயத் தொறந்து வணக்கம் சொல்லக் கூட வலிக்குது இல்லயா!” என்று ஆதங்கத்தை அடுக்கிக் கொண்டிருந்தவர் “நீங்கல்லாம் நல்லாவே இருக்க மாட்டீங்க.” என்று சாபத்தில் நிறைவு செய்தார்.
“ஏது நல்லாவே இருக்கமாட்டேனா”
வணக்கம் என்பதை மரியாதையின் அளவுகோலாகக் கருதும் ஒரு தமிழாசிரியக் கூட்டத்திடமிருந்து வேறென்ன எதிர்பார்க்க முடியும்.
எவ்வளவு அமைதிப்படுத்தினாலும் பாழாய்ப்போன மனது அடங்குவதாய் இல்லை. துரை ஐயாவின்மீது தனித்த மரியாதை எப்போதும் இருந்தது. அவராகவே தன் மதிப்பை வணக்கத்துக்குள்ளேயே வட்டமடிக்க வைத்துவிட்டாரே.
தமிழரசன் சற்று தொலைவில் போய்க் கொண்டிருந்தான். நல்ல வேளையாக அவன் கவனிக்கவில்லை. அவனின் வளைந்த வணக்கத்தைத் தாங்கிக்கொள்ளும் வலுவில் நானிருக்கவில்லை அப்போது. வீட்டிற்குப் போனபிறகும் கல்லூரி வராண்டாவுக்குள் மனது உருண்டு கொண்டிருந்தது, என்.சி.சி. பிள்ளைகளின் பயிற்சியைப்போல. கல்லூரியைக் கடந்து அரசு மருத்துவமனை கடந்து ஓடியிருந்த வணக்கம் நேற்று வீட்டுக்குள்ளும் நுழைந்து தலைமீது ஏறி அழுத்திக் கொண்டிருந்தது. துரை ஐயாவின் சபிக்கப்பட்ட வார்த்தைகள் அறை முழுக்க நிறைந்து கொக்கரித்தன. வீட்டின் முன்கூடத்தில் உம்மாவும் மாமாவும் பேசிக்கொண்டிருந்த சத்தம் பெரும் இரைச்சலாகத் தோன்றியது. தலைவலிக்கு ஒத்தடம் கொடுக்கும் தேநீருக்காக அடுக்களைக்குப் போனேன். மூன்று பேருக்குமாகத் தேநீரை ஊற்றி எடுத்துவந்தபோது அலைபேசி அலறியது.
தேநீர் அருந்தும் பாச மலர்களுக்கு எதிரில் அமர்ந்தவாறே அழைப்புக்குச் செவிமடுக்கும் விதமாக, வணக்கம் தோழர், சொல்லுங்க என்றேன்.
அலைபேசி அடங்கியபின் மாமா கொதிக்கத் தொடங்கினார். நரை பூத்திருந்த தன் குறுந்தாடியைத் தடவியபடி கேட்டார். “மருமவளே, நாம முஸ்லிம்களல்லவோ. அல்லாவைத் தவிர யாரையும் வணங்கக் கூடாது. அது அல்லாவுக்கு இணைவைக்குற பாவம்ன்னு மருமவளுக்குத் தெரியலியா?”
“இல்ல மாமா.. இது அப்டியாந்த வணக்கமொன்னுமில்ல.”
மாமா கண்களை உருட்டி மிரட்டினார்.
“மொத கலிமா என்னன்னு உனக்குத் தெரியுமல்லோ? அதுக்கு அர்த்தமென்னா மருமவளே?”
“வணக்கத்துக்குரியவன் யாருமில்லை; அல்லாஹ்வைத் தவிர.” – சொல்கிறபோதே குற்ற உணர்வு மனதுக்குள் துளைத்தது.
“ஆங்.. அப்புடிச் சொல்லு. அப்போ நீ செய்யுறது இணை வைக்குற பாவமில்லையா?”
“மாமா அது வந்து…”
“இனி யாருட்டயும் வணக்கம் சொல்லாதடாம்மா… வேணுமுன்னா குட் மார்னிங் குட் ஈவினிங் சொல்லிக்கோ கேட்டியா?” என்றார்.
ம்ம்… யோசனையின் தடம் அறைக்குள் கொண்டு செல்ல கால்கள் தளர்ந்து கட்டிலில் விழுந்தேன்.
அல்லாஹ்வுக்கு இணை வைக்குறது, ஒரு முஸ்லிம் செய்யக் கூடாத பாவம், பாவங்களிலேயே பெரிய பாவம் என்று ஹுசேன் ஹசரத் மதரஸாவில் படிப்பித்திருந்தார். இணைவைக்குற பாவத்தை நான் செய்து கொண்டிருப்பதாக மாமா அறிவுறுத்தியதிலிருந்து உடல் நடுங்கியது. மதரஸா பயான் வகுப்புகளில் மறுமை நாளை, நரகத்தை விவரிப்பதைக் கேட்டு நடுங்கும் எட்டு வயதுச் சிறுமியாகிப் போனேன். மாமாவும் ஹுசேன் ஹசரத்தும் காலஊஞ்சலில் முன்னும்பின்னுமாடி பயமுறுத்தினார்கள்.
மறுமைநாள். ஒரு ஜான் உயரத்தில் சூரியன் நிற்கிறது. கேள்விகள் அடுக்கப்பட மூளை உருகி தொண்டை வறள்கிறது. சூரியன் இறங்கிக் கொண்டேயிருக்கிறது. எனக்கு முன்னால் ஒரு பேரொளி. பேரொளிக்கு அப்பால் வெள்ளை பைஜாமா ஜிப்பா அணிந்திருக்கிற ஹுசேன் ஹசரத் நிற்கிறார். அடிக்கடி தொப்பியைச் சரி செய்கிறார். நேர்த்தியாக வாரப்பட்ட அவருடைய தலைமுடி பொன்னொளி வீசுகிறது. ‘நல்ல அடியானுக்கு மட்டும்தான் நபிகள் நாயகத்தின் கைகளாலேயே சொம்பு நிறைய நீர் கிடைக்கும் என்று அப்போதும் பிரசங்கிக்கிறார். தொண்டை வெடித்துவிடும்போல தகிக்கிறது. சக்தியெல்லாம் திரட்டி ‘தண்ணீ’’ என்று கத்தியபோது மஹ்ஷர் பெருவெளியிலிருந்து தொப்பென்று விழுந்தேன். உடல் மேலும் நடுங்கியது.
கண்களைத் திறந்து பார்த்தபோது கும்மிருட்டாக இருந்தது. உலகின் எல்லா வெளிச்சங்களும் கண்களை மூடிக்கொண்டதுபோல இருளுக்குள் கிடந்தேன். கேள்விக் கணக்கு முடிந்து கப்ரு குழிக்குத் திரும்பியிருக்கிறேனா? எனக்கு மூச்சு முட்டியபோது ஒரு கையில் மெழுகுவர்த்தியின் வெளிச்சத்தையும் மறுகையில் சொம்புத் தண்ணியும் கொண்டு ஒரு தேவதூதுவள் வந்து கொண்டிருந்தாள். தேவதூதுவளுக்கு உம்மாவின் முகச்சாயல் இருந்தது.
எதுக்குளா இப்புடி கத்துனே? என்றபடியே தண்ணீரை நீட்டினாள்.
‘உம்மா…’ அழைப்பு தொண்டைக்குள்ளாகவே பம்மிக்கொண்டது. சூரியனை விழுங்கிய தாகம் தொண்டையில் காய்ந்துகொண்டிருக்க ஒரு சொம்புத் தண்ணீரை மொட மொடவென்று குடித்துத் தீர்த்தேன்.
‘கட்டில்லயிருந்து கீழ விழுந்திட்டியா?
என்னாச்சு ஏதாச்சும் கனவு கண்டியா?’ உம்மா கேள்விகளால் வருடினாள்.
‘ஏம்மா இவ்ளோ இருட்டா இருக்கு?’ என்றபோது ‘மழைபெய்யுதல்லோ கரண்டு போயிருச்சு’ என்றாள்.
கழுத்திலும் நெற்றியிலும் புறங்கையால் தொட்டுப் பார்த்துவிட்டு, குல்ஹுவல்லாவோ, பாத்திஹா சூராவோ ஓதி ஊதினாள். காலையில் எழுந்தபோது தான் தெரிந்தது. உம்மா மெழுகுவர்த்தியும் தண்ணீரும் மட்டும் கொண்டு வந்திருக்கவில்லை. அவள் தன் மந்திரப் பிடிக்குள் அச்சங்கள் உதிர்ந்த ஒரு சொர்க்கத் துயிலும் கொண்டு வந்திருந்தாள்.
ஒரு ஜான் உயரத்தில் தகித்துக்கொண்டிருந்த சூரியன் ஏழுகடலுக்கும் ஏழுமலைகளுக்கும் ஏழு வானங்களுக்கும் அப்பால் உறக்கம் கலையாதபடி எழுந்திருந்தது. மப்பும் மந்தாரமுமான காலையை உசுப்பும் விதமாக மாணவர்களின் உற்சாகமான குட்மார்னிங் கேட்டு சூரியன் சுறுசுறுப்பாகிக் கொண்டிருந்த வேளையில்தான் தமிழரசன் வணக்கம் சொல்லிக் கடந்தான். வணக்கத்தின் பின்னிணைப்பாக தாடி வருடும் மாமாவும் தொப்பியைச் சரி செய்யும் ஹுசேன் ஹசரத்தும் வந்து நிற்கிறார்கள். பாவ உணர்ச்சியில் நடுங்கும் உடலை மறைப்பதற்கான போர்வையாகத்தான் தமிழரசனைக் கடக்கையில் வலிய வரவைத்துக்கொண்ட சிரிப்பை விரித்துக் கொண்டேன். சிராத்துல்முஸ்தகீம் பாலத்தைக் கடப்பதைப் போலொரு பதற்றத்தைத் துறைக்குள் செலுத்தும் பாதை உண்டாக்கியது. உள்ளே நுழைந்தபோது பதற்றத்தில் கால்கள் நர்த்தனமாடின. கிரீடங்கள் சூடிய பதினாறு கண்கள் என்னை நோக்கிக் கொண்டிருந்தன. துறைத்தலைமை கிரீடத்திற்குக் கீழிருந்த இரண்டு கண்கள் என்னை மிரட்டிக்கொண்டிருந்தன. உமாமகேஸ்வரி மேடம் தன் கட்சூ கால்களைத் தயார்படுத்திக் கொண்டிருந்தார். துரை அய்யா என்னைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்துக் கடுகடுத்த முகத்தோடு ஏதோ படித்துக்கொண்டிருந்தார். எனக்கு வேர்த்துக் கொட்டியது. காதுகளுக்குள் மாமா உட்கார்ந்து தாடியை நீவியபடி எச்சரித்துக் கொண்டிருந்தார். ஜன்னலிற்கு அந்தப் பக்கத்தில் ஹுசேன் ஹசரத் நிழலாடியது. குட்மார்னிங்குக்கும் ஸலாமுக்கும் வணக்கமுக்கும் கனம் கூடியிருந்தது, நாவினால் எடுத்து உச்சரிக்க முடியாதபடிக்கு. இத்துணை கிரீடங்களுக்கு எதிரில் இன்னும் பணிவை வெளிப்படுத்தாமல் நிற்கிற என்னை எரித்துவிடும்போல நாற்காலிகள் கொதித்துக் கொண்டிருந்தன. என் ஒவ்வொரு அங்கங்களும் என் கட்டுப்பாட்டை இழந்து திசைக்கொன்றாகத் திக்குமுக்காடின. உதடுகள் படபடக்க நாவு எழமறுத்த கணம் நான் தட்டுத்தடுமாறிச் சொல்லி, அவசரமாய் வெளியேறியபோது துறைக்குள்ளிருந்து சிரிப்பலை எழுந்து அடங்கியது.
நான் சொல்லியிருந்தேன் ‘எல்லோருக்கும் குஸக்கம்…’ என்று…
naseemaanufa@gmail.com