அமர்ந்திருந்த பேருந்து நிழற்கூடத்தின் ஆஸ்பெஸ்டாஸ் கூரை அங்கங்கு சிதிலமடைந்திருந்தது. உடைந்து கிடந்த ஓடுகளின் வழியே வெயில் கீழிறங்கிச் சுட்டது. பெருவிரலையும் சுட்டுவிரலையும் பிரித்து நீட்டுவது போலிருக்கும் நிழற்கூடத் தாங்கிகளின் பைஞ்சுதைப் பூச்சு பெயர்ந்து, உள்ளிருக்கும் இரும்பு துருவேறி கருத்துத் தெரிந்தது. சிவப்பு ஆக்சைடு பூசப்பட்ட சாய்மான பெஞ்சுகள் ஆட்கள் தேய்த்து வழுவழுப்பாகி இருந்தன.
அஞ்சல்காரருக்காக்க் காத்துக் கொண்டிருந்தான் இளங்கோ. அலுவலகத்திலிருந்து அவர் கடிதங்களுடன் புறப்பட்டாரென்றால் இந்த வழியாகத்தான் ஊருக்குள் சென்றாக வேண்டும். நெடுஞ்சாலையில் வாகனங்கள் போவதும் வருவதுமாக இருந்தன. சென்னைக்கும் பெங்களூருக்கும் செல்கின்றவையே பெரும்பாலானவை. வழுவழுப்பான தார்ச்சாலையில் அவற்றின் சக்கரங்கள் அழுத்தமாக உரசும் வினோதமான ஒலித்துணுக்குகள் கேட்டன. பாலாற்றின் மேற்குக்கரையிலிருந்து அரிதாக ரயில்கள் கடக்கின்ற தொடரோசை ஊடறுத்தது.
கல்லூரியிலிருந்து வீட்டுக்குத் திரும்பிவிட்ட பிறகு காலம் முடங்கி விட்டதாகக் கருதினான் இளங்கோ. அவன் நாட்களின் சூரியன் உதிக்கவுமில்லை. சாயவுமில்லை. உபரியாகத் தேங்கி ஊதிப்பருத்து நிற்கும் காலக்குட்டையிலிருந்து கரையேற முடியாமல் நீச்சலடித்துக் கொண்டிருப்பதாக அவனுக்குத் தோன்றியது.
”எத நெனச்சியும் நீ கவலப் படாத எப்பா. உம்பாட்டுக்கு எளுதி போட்டுனே இரு. வர்றது வழியில தங்குதா? வர்ற வேல ஒருநாளு வந்தே தீரும்! இந்தக் கஸ்டமெல்லாம் காணாமப் போயிடும் பாத்துக்க! மலபோல வந்தாலும், பனி போல வெலகிடும்!”
அம்மா அடிக்கடி அவனிடம் சொல்கிறார். அதுவும் அவர் வேலைக்குக் கிளம்பிடும் நேரங்களில். இந்த அம்மாக்களுக்கு மட்டும் மனதைப் படிக்க எப்படித் தெரிந்து விடுகிறது? இதில் தெரிவதற்கு என்ன இருக்கிறது? அந்த மனதை உருவாக்குகிறவர்கள் அவர்கள். தான் உருவாக்கிய ஒன்றை உள்ளங்கையில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு பேசுகிறார்கள்!
“அப்பிடியே இருந்துறப் போற எப்பா. சாப்பாடு செஞ்சி வெச்சிக்கிறேன் பாரு! வகுற்ரொப்ப போட்டுனு சாப்புடு சாமி. தம்பியும் பாப்பாவும் உஸ்கோல்லேர்ந்து வந்தா பாத்துக்க. நான் இதோ ஓடிப்போயி வந்துர்றேன்.”
தேங்காய் வெட்டு நடக்கும் தோப்புகளில் காய்களை எடுத்துப் போடவோ, மக்காச்சோளக் கதிர் உடைக்கவோ, வெற்றிலைக் கொடிகட்டவோ ஓய்வில்லாமல் அம்மா போய்க்கொண்டே இருந்தார். நெல்லறுப்புக் காலங்களை அவர் தவற விட்டதில்லை. சில நேரங்களில் கரும்பு வெட்டுதற்கும் போய்வந்தார். தலைசுமந்து வரும் சோகைச்சுமையை பால்மாடு வைத்திருக்கிறவர்களுக்கு விற்றார்.
அப்பாவுக்கோ எல்லாமே நூதனம்தான். சிறிய ஒன்றைக்கூட பொறுப்புடன் செய்யும் படிக்குச் சொல்வார். சின்ன விசயம்தான். சின்னது என்றால் மதிப்புக் குறைந்ததல்ல. அளவில் சிறியது. ஆகிருதியில் சிறியது. அருமையில் சிறியதல்ல! அப்பா, தேங்காய் உரிப்புக்குச் செல்லும் நேரம்போக, கிடைக்கிற நேரங்களிலெல்லாம் தினசரி பத்திரிகைகளைப் படித்தார். எங்கிருந்தாவது, யாரிடமிருந்தாவது வாங்கிக் கொண்டு வருகின்ற அவற்றை, சிறு புட்டியெண்ணெய் விளக்கின் முன்னால் அமர்ந்து படித்தார். படித்து முடித்தவற்றை நான்காக மடித்து எறவானத்து ஓலைக் கூரையில் சொருகி வைத்தார்.
”முள்ளோட மொன சின்னதுதான். ஆனா, அது குத்துனதும், ஒடம்பு பூராவுமே நோவெடுக்கல? ஆலம் வெரைக்குள்ள எவ்ளோ பெரிய மரம் ஒளிஞ்சிணுக்கீது? அண்ட சராசரத்தோட ஒப்பிடறப்போ இந்தப்பூமி சின்னக் கடுகுதானே? கடுகுகூட இல்ல, வெறும் தூசி! ஆனா, அதுக்குள்ளாற எவ்ளோ பெரிய நெலமும் வாழ்க்கையும் இருக்குது? எதையும் நீ சிறுசின்னு சாதாரணமா நெனச்சிடாத! எதையாவது செஞ்சிக்கினே இரு. ஏதாவதொன்னு நடக்கும்!”
கல்லூரி முடித்து ஓராண்டு ஆகிவிட்டது. அவனுக்கு அடுத்த பெரிய தம்பியும் கல்லூரியில் சேர்ந்து விட்டான். சின்னவனும், கடைக்குட்டித் தங்கையும் இன்னும் பள்ளிக்குத்தான் போகிறார்கள். ஆனால் சீக்கிரமே வளர்ந்துவிடுவார்கள். மேற்கொண்டு படிப்பதை விட்டுவிட்டு முதலில் ஒரு வேலையைப் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று கருதினான் இளங்கோ. பக்கத்து டவுனைச் சுற்றிலும் நிறைய காலணித் தொழிற் சாலைகள் இருந்தன. ஆனால் அங்கெல்லாம் வேலை செய்ய வேண்டாம் என்பது அவன் அபிப்பிராயமாக இருந்தது. அப்பாவும்கூட அதையேதான் சொன்னார்.
“உள்ளூர்ல எதுக்கு? எதானா வெளியூர்ல போயி செஞ்சிட்டு வா.”
எதிரில் குமிந்திருக்கும் காலத்தினுள்ளே தனக்கானதைத் தேடுவது அச்சத்தை தந்தது. முடிதிருத்தகங்களிலும், படிப்பகங்களிலும் நாள்தோறும் நேரத்தைச் செலவழித்து பத்திரிகைகளில் வரும் வேலை வாய்ப்புப் பகுதிகளை அலசினான். விண்ணப்பங்களைப் போட்டான். நடுநடுவே நெருக்கமான நண்பர்களுக்கும், விடுதித் தோழர்களுக்கும் கடிதங்களை எழுதினான். அரசாங்கக் கிளைநூலகத்துக்குச் சென்று தினந்தோறும் நூல்களை எடுத்து வந்து வாசித்தான். சில நாட்களில் காலையில் எடுத்து வந்த நூலை மாலையே எடுத்துக்கொண்டு போய் கொடுத்து நூலகரிடத்தில் திட்டு வாங்கினான்.
“ஒரு புக்கை எடுத்துனு போயி, படிச்சிட்டு தர்றதுக்கு பதனஞ்சி நாள்! நீ அன்னைக்கே கொணாந்துக் குடுத்தா எப்படி? அட்லீஸ்ட் ரெண்டு நாளு கழிச்சாவது எடுத்துனு வா!”
அவனுடைய பெரும்பகுதி நேரங்கள் மாதாகோயில் வளாகத்திலேயே கழிந்தன. புத்தகங்களை அங்கு அமர்ந்து படிக்கலாம். தனிமையும், சிலுசிலுவென்ற காற்றும் சூழ்ந்த அவ்விடம் அலாதியாகவிருக்கும். கருங்கற்களால் கட்டப்பட்ட புராதனமான கட்டடம் அது. கல்வளைவு கொண்ட பிரதான வாயில். தலை மறைந்திடும் அளவுக்கு சுற்றுச் சுவர்கள். ஆலயத்தின் பக்கவாட்டுப் பகுதிகள் இரண்டிலும் வாசல்கள். மூன்றுக்கும் கதவுகள் கிடயாது. பிதா, குமாரன், பரிசுத்த ஆவியின் திரியேக வாயில்கள் என்று அவற்றைப் பற்றி நண்பனொருவன் சொன்னான்! வெளிப்பிரகாரத்தைத் தாண்டி உள்ளே பிரம்மாண்டமான மரக்கதவுகளுடன் கூடிய ஆலயம் இருந்தது.
தேவாலயத்தைச் சுற்றி பரந்து கிடக்கும் கரம்பில் சிறுவர்கள் விளையாடுவார்கள். அவர்களுடன் இணைந்து விளையாடிக் கொண்டோ, வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டோ இருக்கலாம். மழைக் காலங்களில் தேவாலயத்தின் வெளிப்புறச் சுவர்களில் பாசிகளும், ஆனைப்புற்களும், சிறுதாவரங்களும் வளரும். வெளிச்சுவருக்கும் ஆலயத்துக்கும் நடுவிலிருக்கின்ற மணற்பரப்பிலும் புற்கள் மண்டியிருக்கும். அப்போது அந்த ஆலயத்தின் தோற்றமே அழகாயிருக்கும்.
இளங்கோவின் நினைப்பை அஞ்சல்காரரின் குரல் கலைத்தது. மிதிவண்டியிலிருந்து இறங்காமல், ஒருகாலை பெடல் மீதும், ஒருகாலைத் தரையிலும் ஊன்றி வைத்துக் கொண்டு கடிதக்கட்டிலிருந்து பழுப்புநிற உறையொன்றை எடுத்துக் கொடுத்தார். சிறு புன்னகையுடன் கடக்கும் அவரை, பதில் புன்னகையுடன் ஒருகணம் கவனித்து விட்டு, கையிலிருக்கும் கடிதம் எங்கிருந்து வந்திருக்கிறதென பார்த்தான். ’எம். ஏ. கே. பேக்கேஜிங்ஸ், சிப்காட் இண்டஸ்டிரீஸ் பார்க், ஸ்ரீபெரும்புதூர்’ என்று குறிக்கப்பட்டிருந்தது. இளங்கோ பரபரப்புடன் உறையின் தலைப்பகுதியைக் கிழித்து உள்ளிருக்கும் கடிதத்தை எடுத்துப் படித்தான். கணக்கெழுதும் வேலைக்கு நடக்கின்ற நேர்காணலில் கலந்துகொள்ளும்படி அவனை அழைத்திருந்தார்கள்.
தோளில் ஒரு துணிப்பையை மாட்டியபடி பாட்டியிடம் சொல்லிக் கொண்டு கிளம்பினான் இளங்கோ. நேர்காணல் கடிதம் அஞ்சலில் சேர்க்கப்பட்டு நான்கு நாட்கள் ஆகியிருந்தன. அஞ்சல்தலை மேல் குத்தப்பட்டிருந்த முத்திரை, 26.01.1991 என்று தேதியைத் தெளிவாகச் சொன்னது. திருப்பெரும்புதூரிலிருந்து வெங்கிளிக்கு அதிகபட்சம் மூன்று நாட்களில் வந்து சேர்ந்திருக்க வேண்டிய கடிதம் அது. ஆனால் இப்படித் தாமதமாகக் கிடைத்திருப்பதன் காரணம் தெரியவில்லை. அன்று மாலை மூன்று மணிக்கு அவன் நேர்காணலில் கலந்து கொண்டாக வேண்டும்.
இந்தக் கம்பெனியின் முகவரியை பிரசன்னாதான், முன்பு எழுதிய கடிதத்தில் அவனுக்குத் தெரிவித்திருந்தான். நேர்காணல் அழைப்பு ஏதேனும் வந்தால் அவனுக்குத் தெரிவிக்கும்படியும், அப்படி வரும்போது, பேருந்து நிலையத்தில் காத்திருந்து அழைத்துக் கொள்வதாகவும், திருப்பெரும்புதூரிலேயே நல்லதாக ஒரு தங்குமிடம் கிடைக்கும் வரையில் பூண்டியில் தன்னுடன் தங்கலாமென்றும் பிரசன்னா அதில் சொல்லியிருந்தான்.
வேலூர் கோட்டை மைதானத்தில் நடந்த பொருட்காட்சி ஒன்றில், பயணங்களுக்கு உதவும் என்று வாங்கி வைத்திருந்த தோள்பை, ஒருஜோடி உடுப்பையும், சான்றிதழ்களையும் வைத்துக் கொள்வதற்கு வசதியாக இருந்தது. கைச்செலவுக்கென்று அவ்வப்போது அப்பா பணம் கொடுப்பதுண்டு. அந்தப் பணம் போக்குவரத்துச் செலவையும், இன்னபிற செலவுகளையும் ஓரிருநாட்கள் சமாளிக்கின்ற அளவுக்கு சேர்ந்திருந்தது. அதைக் கவனமாக எடுத்து வைத்துக் கொண்டான். நேர்காணல் முடியும் நேரத்தைப் பொறுத்து வீட்டுக்குத் திரும்புவதைக் குறித்தோ அல்லது பிரசன்னாவைப் பார்க்க பூண்டி செல்வது குறித்தோ முடிவெடுத்துக் கொள்ளலாம் என இளங்கோ நினைத்தான்.
நேரம் பத்து மணியைக் கடந்திருந்தது. துரிதமாகக் கிளம்பினால் ஒழிய மாலை மூன்று மணிக்குள் திருப்பெரும்புதூருக்குப் போய்ச்சேரமுடியாது என்று மனம் பரபரத்தது. ஞாபகப்பிசகு கொண்ட பாட்டியிடம் எதைச்சொல்வது என்று புறப்படுவதற்கு முன்னர் தயங்கினான். முடிந்த மட்டும் அன்றிரவே வீடு திரும்பப் பார்க்கலாம். ஒருசமயம் பிரசன்னாவைப் பார்க்கச் செல்வதாயிருந்தால், திருப்பெரும்புதூரில் இறங்கிய உடனே பயண விவரத்தை அஞ்சலட்டையில் எழுதிப் போட்டு விடலாம். அது எப்படியும் நாளைக்கே அப்பாவின் கையில் கிடைத்துவிடும். மனம் போட்ட திட்டங்களால் தன்னைத் தேற்றிக் கொண்டான்.
“பாட்டி, ஒரு வேல விசயமா வெளியூருக்குப் போறேன். ராத்திரிக்கே திரும்பிடுவேன். ஒடனே போயாகணும். அவசரம். அப்பா அம்மாகிட்ட சொல்லிடு.”
“மகராஜனா போயிட்டு வா சாமி!”
வேறு நேரமாக இருந்திருந்தால் பாட்டி தன் கணவனின் பயண பிரஸ்தாபங்களை அவனுக்குச் சொல்லத் தொடங்கிவிட்டிருப்பாள். அப்படிச் சொல்வதற்கும் அவளிடத்தில் பல கதைகள் இருந்தன. வாழைக் கன்றுகளைப் போல அக்கதைகள் அவள் நெஞ்சிலிருந்து முளைத்தன. தேங்காய் உரிப்புக்காக தாத்தா கும்பகோணம் போன கதை.சென்னைப் பட்டிணத்தில் தொடுப்பைத் தேடிக்கொண்ட கதை. வேலூர் மார்க்கெட்டில் கூலிப்பணத்தை தொலைத்த கதை. இப்படி ஏதாவது ஒன்று.
“வெற ஒன்னு போட்டா சொற ஒன்னா மொளைக்கும்? ஊர் சுத்தறதுல அப்பிடியே அவுருதான் நீ, போ!”
வாசலில் அமர்ந்து வெற்றிலையைக் குதப்பியபடி அவள் சொல்வது தெருவில் கால் வைக்கும்போது கேட்டது. நேரம் இருந்திருந்தால் அதைச் சொல்லும்போது அவள் முகத்தில் பொங்கும் பெருமிதத்தை நின்று பார்த்திருக்கலாம். வரியோடிய அவள் முகம் ஒரு கணத்தில் குழந்தையைப் போல மாறி மீளும் தருணத்தை தவறவிட்டு விட்டோமே என்று நினைத்தபடி வேகமாக நடந்தான் இளங்கோ. வெயில் அழுத்தமாகக் கிள்ளியது. போன வாரம்தான் பொங்கல் கடந்திருந்தது. அதற்குள் இப்படி. இனி மாசி பங்குனியில் தீய்க்குமோ? தை மாத வெயிலுக்கே தனி குணம்தான்! எண்ணியது மனம்.
வேலூர் செல்லும் பேருந்தில் ஏறி ஜன்னலருகில் உட்கார்ந்தபிறகு நிச்சயமின்மையின் இருண்மை பீடித்துக் கொண்டது. மனம் போனபோக்கில் பலவற்றையும் அசை போடத் தொடங்கினான் அவன். கண்கள் வெறுமனே சாலையோரத்திலிருக்கும் புளிய மரங்களையும், ஆலமரங்களையும் நோட்டம் விட்டுக்கொண்டு சென்றன.
அரசாங்க மாணவர் விடுதியிலிருந்து வீட்டுக்கு வந்த ஒருவார காலத்திலிலேயே பிரசன்னாவிடமிருந்துதான் அவனுக்கு முதல் கடிதம் வந்திருந்தது. அதற்கு அவனும் உற்சாகத்தோடு பதில் எழுதினான். இப்படி அவர்கள் கடிதங்களை எழுதத் தொடங்கினார்கள். அருகில் இருக்கும்போதை விடவும், தொலைவில் இருக்கும் போதுதான், பிரியமானவர்களைப் பற்றி அதிகமாக அறிந்துக் கொள்கிறோம் என்பதை இளங்கோ உணர்ந்தான்!
அவன், ஊருக்கு மேற்கே பாயும் பாலாற்றையும், கிழக்கே வானுயர எழுந்து நிற்கும் ஜவ்வாது மலைத்தொடரையும் கடிதங்களில் விரிவாக எழுதுவான். பிரசன்னா, பூண்டி ஏரியை எழுதுவான். இளங்கோ தன் அப்பா செய்யும் தேங்காய் உரிப்புத் தொழிலைக் குறித்து எழுதினால், பிரசன்னா அவனுடைய அப்பாவின் அரசியல் குறித்து எழுதுவான். சில சமயங்களில் பிரசன்னா கடிதத்துடன் சேர்த்து புத்தகங்களையும் அனுப்பி வைப்பதுண்டு.
வேலூரிலிருக்கும் ஒரு கல்லூரியில் இளங்கலை பட்டப்படிப்பில் சேர்ந்த இளங்கோ, அப்படியே அரசு மாணவர் விடுதிக்கு விண்ணப்பித்து தங்கிக் கொண்டான். அந்த விடுதிக் காப்பாளர் புதிய மாணவர்களுக்காக வரவேற்பு நிகழ்ச்சி ஒன்றை ஏற்பாடு செய்திருந்தார். அந்நிகழ்ச்சி ரேக்கிங்கைத் தடுக்கும் என்று அவர் நம்பினார். புதிய மாணவர்களுக்கும், மூத்த மாணவர்களுக்கும் இணக்கத்தினை ஏற்படுத்தும் பொருட்டு அவரவர் விருப்பத்துக்கேற்ப ஏதாவதொரு திறனை இணைந்தோ, தனித்தோ வெளிப்படுத்தலாம். அதற்கு நினைவுப் பரிசுகள் வழங்கப்படும் என்று அறிவித்தார்.
’பூமலர்த் தூவும் பூமரம் நாளும்
பூவைக் கொண்டு, பூமிதன்னை பூசை செய்யுதே
பூவிதழாலும் பொன்னிதழாலும்
பூவை எண்ணம் காதல் என்னும் இன்பம் செய்யுதே
பூமழைத்தூவும் வெண்ணிற மேகம்
பொன்னையள்ளுதே வண்ணம் நெய்யுதே
ஏங்கிடுதே என் ஆசை எண்ணம்
பூந்தளிராட….பொன்மலர் சூட….’
இளங்கோ பாடினான். விடுதியின் நடுக்கூடத்தில் மெழுகுவர்த்தியின் மிதமான பூரிப்புடன் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த நாற்பது வாட்ஸ் குமிழ் விளக்கும், ஜூலை மாதத்தின் இதமான இரவும் எல்லாருடனும் சேர்ந்து அதை ரசித்துக் கொண்டிருந்தன. பாடி முடித்ததும் கைத்தட்டல் எழுந்தடங்கி அனைவரின் கண்களும் இளங்கோவின் மீது ஒட்டிக் கொண்டன. அந்த ஆண்டு ரேக்கிங்கிலிருந்து இளையராஜா காப்பாற்றிவிட்டார் என்று மகிழ்ச்சி அடைந்தான் இளங்கோ.
மறுநாள் இரவு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கையில், உணவுத்தட்டுடன் இளங்கோவின் அருகில் வந்தமர்ந்த, குட்டையான அடர்முடியும், கருத்த கம்பீரத் தோற்றமும் கொண்ட ஒருவன் தன்னை அவனிடத்தில் அறிமுகம் செய்து கொண்டான்.
“பிரசன்னா, ஃபர்ஸ்ட் இயர் வேதியியல், ஊரீஸ் காலேஜ்! அமர் எழுதின பாட்ட நேத்து பிரமாதமா பாடின!”
“தேங்க்ஸ். நான், இளங்கோ. ஃபர்ஸ்ட் இயர், எகனாமிக்ஸ். நானும் ஊரீஸ் தான்! என்னவோ திடீர்னு பூந்தளிர் ஆட….பாடத்தோணுச்சு. படம், பன்னீர் புஷ்பங்கள். அது அவர் எழுதினதா? நான் அத கவனிக்கல!”
“ஆமா. கங்கை அமரன்தான். அவர், பிரமாதமான கவிஞர். கண்ணதாசன், வாலி, வைரமுத்து…இவங்க யாரோடயுமே சேராம தனியா தெரியற ஆள்! சிறு பொன்மணி அசையும்…..புத்தம் புது காலை……செந்தூரப்பூவே செந்தூரப்பூவே…..பூங்கதவே தாழ் திறவாய்……நான் என்னும் பொழுது……இப்பிடி ஏகப்பட்ட பாட்டுங்க அவர் எழுதினது!”
இசை, புத்தகம், புகைப்படம், ஓவியம் என விரிந்தது அவர்களின் நட்பு. வேலூர் கோட்டைக்கு அடிக்கடி சென்று கட்டடங்களையும், சிற்பங்களையும் பார்த்தார்கள். ஈஸ்வரன் கோயிலுக்குள்ளிருக்கும் திருமணக்கூடத்தை இனுக்கு இனுக்காக அலசினார்கள். பூசை நேரங்களில் அங்கு வழங்கப்படும் பிரசாதத்தை வாங்கித் தின்றார்கள்.
“ரொம்ப அழகான நிர்மானம். வெள்ளக்காரன் இந்தக் கல்லுங்களுக்கும், கார்விங்ஸ்கும் நம்பர் போட்டு, கப்பல்ல கொண்டுப்போயி லண்டன்ல ரீ-ஸ்ட்ரக்சர் பண்ணலாம்னு நெனச்சானாம்! ஆமா, இங்க நடந்த முதல் சுதந்திரப்போர் பத்தின புஸ்தகத்தைப் படிச்சிருக்கியா?”
பார்க்கின்றவற்றைப் பற்றியெல்லாம் தகவல் சொல்லி, பிரசன்னாதான் இளங்கோவை நூல்களின் பக்கமாக இழுத்தான். டவுன்ஹால் அருங்காட்சியகத்துடன் இணைந்திருந்த ஓவியக்கூடத்தைப் பார்த்துவிட்டு, இருவரும் அந்த ஓவியங்களை வரைந்தளித்திருந்த உள்ளூர் கலைஞர்களைத் தேடிப் போனார்கள். ஸ்கடர் மெமோரியலையும், மலைக் கோட்டையையும் விடவில்லை. தொரப்பாடி மத்திய சிறைக்குள் சென்று பார்ப்பதற்கு முயற்சி செய்தார்கள்.
ஆபீசர்ஸ்லைன் சி.எஸ்.ஐ. பெரியசர்ச் முன்னால், நடைபாதையை ஒட்டிய தார்ச்சாலையில் சாக்பீசால் ஓவியம் வரையும் தொழுநோய் பீடித்த யாசகனைத் தன்னிடமிருந்த நிக்கான் காமிராவால் படமெடுத்தான் பிரசன்னா. அப்படியே விசாரித்துக் கொண்டு செம்மண் வயல்வெளிகளுக்கு நடுவே இருக்கும் கரிகிரி தொழுநோயாளிகள் மறுவாழ்வு மையத்துக்குப் போனார்கள். அங்கு நோயிலிருந்து மீண்டவர்கள் செய்திடும் பலவகையான கைவினைப் பொருட்களையும், வேலைகளையும் பார்த்து வியந்தார்கள். அவர்களை பிரசன்னா எடுத்த கருப்பு வெள்ளைப் புகைப்படங்கள் ஒரு வாரப்பத்திரிகையில் வெளியாகி பிரசன்னாவைக் கல்லூரியில் புகழடைய வைத்தன!
திருப்பெரும்புதூர் பேருந்து நிலையத்தில் இறங்கியதும், ஒருகல் பறந்து வந்து இளங்கோவின் நெற்றியில் விழுந்தது. அவன் தடுமாற்றத்துடன் கீழே விழுந்தான். தோளிலிருந்த துணிப்பை சற்றுத் தள்ளி விழுந்தது. மக்கள் கத்திக் கொண்டு நாலாபுறமும் சிதறி ஓடுவதை வலியுடனும், பீதியுடனும் பார்த்தான் இளங்கோ. கட்டைகளையும் கம்புகளையும் கொண்டு சிலர் ஆட்களைத் தாக்கினார்கள். எங்கிருந்தெல்லாமோ கற்கள் பறந்து வந்து விழுந்தன. பேருந்து நிலையத்தில் இருந்த கடைகள் வேகமாகச் சாத்தப்பட்டன. கூச்சலும், வெறிக் கத்தல்களும் கேட்டன. என்ன நடக்கிறது என்று அவனுக்குப் புரியவில்லை. விழுந்த வேகத்திலேயே எழுந்து மக்கள் ஓடுகின்ற திசையில் ஓடத்தொடங்கினான் இளங்கோ. சந்துகளிலும், சாலைகளிலும் ஆட்கள் ஓடினார்கள். அங்கலாய்த்தபடியும், கோபத்துடனும் பேசிக்கொண்டார்கள்.
“எதுக்கு இப்பிடி அடிக்கிறானுங்க? கடைங்கள என்னாத்துக்கு சாத்தறானுங்க?”
”என்னா நடக்குது?”
“ஆட்சியக் கலைச்சுட்டாங்களாம்!”
உயிர் பயத்திலும், மிரட்சியிலும் வேகமாக நடந்தான் இளங்கோ. தலையிலிருந்து ரத்தம் வடிவதைப் போலிருந்தது. வலித்தது. அந்தத் தார்ச் சாலையிலேயே நடந்து போனால், நடுஇரவுக்குள் ஊருக்குப் போய்விட முடியுமா என்று தன்னையே கேட்டுக் கொண்டான். சென்று கொண்டிருப்பது ஊருக்குப் போகின்ற வேலூர் சாலையா? பிரசன்னா இருக்கின்ற பூண்டிக்குச் செல்லும் திருவள்ளூர் சாலையா? அவனுக்குச் சந்தேகம் உண்டானது. சாலையோர பெயர்ப் பலகைகளை உன்னிப்பாகப் பார்க்கத் தலைப்பட்டான் இளங்கோ.
உடன் நடக்கின்ற ஆட்கள் யாரிடத்திலும் விவரம் கேட்கின்ற துணிச்சலில்லை. எல்லாரும் எல்லாரையும் சந்தேகத்துடனேயே பார்த்தார்கள். நடந்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் உடன் நடப்பவர்களை, தாக்குவதற்கு வந்தவர்களைப் போல கருதி கண்காணித்தார்கள். ஆட்கள் ஒவ்வொருவராகக் குறைந்து கொண்டே வந்தார்கள்.
யாரிடத்திலாவது உதவி கோரலாம் என்றால், அரிதாகக் கடக்கின்ற சில வாகனங்களும் அவன் சத்தத்துக்கு நிற்கவிலை. இருட்டிக் கொண்டு வந்தது. அந்தக் கணத்திலேயே வாழ்க்கை முடிந்து போனதோ என்று நினைத்தான் இளங்கோ. இன்னும் எவ்வளவு தொலைவுக்கு நடக்க இயலும் என்று தெரியவில்லை. உடல் சோர்ந்து கால்கள் பின்னிக் கொண்டு வந்தன. காலையில் வீட்டில் சாப்பிட்டதோடு சரி. நேர்காணலுக்கு மாலைக்குள் வரவேண்டியிருந்ததால் இடையில் எங்குமே சாப்பிட முடியவில்லை.
வெகுதூரம் நடந்து களைப்பு மேலோங்கிய பிறகு ஏதாவது ஓர் ஊரில் உதவி கேட்கலாமா என்று நினைத்தான் இளங்கோ. சாலைகளில் முற்றிலுமாக போக்குவரத்து நின்று போயிருந்தது. சில இடங்களில் பாதையின் நடுவில் டயர்களையும் கட்டைகளையும் முள்மண்டைகளையும் போட்டு எரித்திருந்தார்கள். பெரிய கற்களைக் குறுக்காகப் போட்டு வைத்திருந்தார்கள். மனிதர்களை அவ்வளவாகப் பார்க்க முடியவில்லை. உலகத்தின் முடிவு போலவும், கடைசி நாள் போலவும் அந்தச் சூழ்நிலைகள் அவனுக்குத் தோன்றின.
மேலும் அவன் நடந்ததில், மெலிந்ததும் உயரமானதுமான சிலுவை கோபுரத்தையுடைய மாதாகோயிலைக் கொண்ட ஊரொன்று அவனை வரவேற்றது. இளங்கோவுக்கு தன்னுடைய ஊரில் இருக்கின்ற தேவாலயத்தின் நினைவுகள் சடாரெனப் பெருகி அழுகையைத் தூண்டின. அந்நியத் தன்மையின் வாதையையும் மீறி, ஒருவகையான நிம்மதியும் ஆறுதலும் உருவாகி விட்டதைப் போல அவன் உணர்ந்தான்.
சிறிது தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு, மாதா கோயிலை ஒட்டியிருந்த பெரிய இரும்புக் கதவைத் தட்டினான் இளங்கோ. அத்தருணத்தில் லாங்ஸ்டன் ஹியூஸ் எழுதிய ’ஆன் த ரோட்’ சிறுகதையில் வரும் கருப்பின மனிதனைப் போலவே தன்னை அவன் உணர்ந்தான். நீண்டநேர தட்டலுக்குப் பிறகு கதவருகில் வந்து நின்ற இளைஞனைப் போன்ற தோற்றத்தினைக் கொண்டிருக்கும் ஒருவர் குழப்பத்துடன் இளங்கோவைப் பார்த்தார்.
“எம்பேரு இளங்கோ சார்! நார்த் ஆர்க்கார்ட் டிஸ்டிரிக்ட். ஆம்பூர் பக்கம் வெங்கிளி. இன்னிக்கி ஸ்ரீபெரும்புதூர் சிப்காட்டுல ஒரு இன்டர்வியூவுக்கு வந்தேன். திடீர்னு கலவரத்துல மாட்டிக்கிட்டேன்.”
“இன்டர்வியூக்குப் போன ஆபீஸ்லயே இருக்க வேண்டியதுதானே?”
“இன்டர்வியூவுக்கே போகல சார்! பஸ் எறங்குறேன், கலவரம் தொடங்கிடுச்சி. அங்க வீசுன கல்லு வந்து விழுந்து தலையில அடி. ஆளுங்களோட ஆளுங்களா நடந்து இங்க வந்துட்டேன். இந்த ரோடு எங்க போதுன்னு கூடத் தெரியில. என்னா பண்றதுன்னும் புரியல. சர்ச்சில இன்னிக்கித் தங்கிக்க எடம் கெடைக்குமா? காலையில பஸ்சுங்க ஓடத் தொடங்கியதும் ஊருக்குக் கெளம்பிர்றேன்.”
அந்த மனிதர் சிரித்தார். இரும்புக் கதவைத் திறந்து உள்ளே வரச்சொல்லி, அவனை அமரச் செய்து, குடிப்பதற்குத் தண்ணீர் கொடுத்தார்.
“நான் உங்க சர்டிபிகேட்ஸைப் பாக்கலாமா?”
இளங்கோ மறுபேச்சின்றி அவற்றைத் தன் பையிலிருந்து எடுத்துக் கொடுத்தான். அவர் அவன் முகத்தைக் கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டே அவற்றை நோட்டம் விட்டார். பின்னர் அவனிடமே அவற்றைத் திருப்பிக் கொடுத்து விட்டுச் சொன்னார்.
“ஓக்கே, உங்கள சில காரணங்களால இங்க தங்க வைக்க முடியாது. எம்பேரு வானரசு. நான் இங்க உதவி ஃபாதர்தான். எல்லாத்துக்கும் பெரிய ஃபாதர் ஒருத்தர் இருக்குறாரு! அவர்கிட்டதான் பர்மிஷன் வாங்கணும். ஆனா, ஒன்னு செய்றேன். எனக்குத் தெரிஞ்ச ஒரு எடத்துல உங்களத் தங்க வைக்கிறேன். போக்குவரத்து சரியாகறவரைக்கும் நீங்க அங்கியே தங்கிக்குங்க. அங்கியே சாப்டுக்குங்க. காசு எதுவும் வச்சிருக்கிறீங்களா?”
“கொஞ்சம் இருக்குது. வர்ற அவசரத்துல அதிகமா கொண்டாரல.”
“ஓக்கே, பரவால்ல! நீங்க எதுவும் குடுக்க வேணா. அத நான் பாத்துக்கறேன். எப்ப நெலம சீராகுதோ அப்ப ஊருக்குப் போகலாம்.”
“நாளைக்கே பஸ்சுங்க ஓடுமில்ல?”
“சாத்தியமில்ல! ஸ்டேட் முழுக்கப் பல எடங்கள்ல அசம்பாவிதங்கள் நடந்திருக்குதுன்னு நியூஸ்ல சொல்றாங்க. தடையுத்தரவு போட்டிருக்கிறாங்க. பாதுகாப்புக்கு ஒருவேளை ராணுவம் கூட வரலாம். எப்படியும் நெலமை திரும்ப ஒரு வாரமாவது ஆகும். நீங்க பயப்படாதீங்க.”
வானரசுவுடன் நடந்தான் இளங்கோ. நெடுஞ்சாலை ஓரத்தில், அந்த ஊரின் பிரதான தெருக்கள் வந்து சேர்கின்ற இடத்தில் போய் நின்றார் அவர். சாலையோரமிருந்த நிழற்கூடத்தை அணைத்தபடி பெரிய ஆலமரமொன்று கிளைபரப்பி நின்றிருந்தது. சில கடைகளும், பஞ்சாயத்து அலுவல் சாவடியும் பூட்டிக் கிடந்தன. அவற்றின் சுவர்களில் சுவரொட்டிகளையும், சுவரெழுத்துகளையும் மங்கலாகப் பார்க்க முடிந்தது. வானரசுவின் ஒரே குரலுக்கு ஒரு கடையின் விளக்கு எரிந்தது. நடுவயதைக் கடந்திருந்த ஒடிசலான ஒருவர் வெளியே வந்து வானரசுவைக் கும்பிட்டார். மிதமான வெளிச்சத்தில் புகைபடிந்து கிடக்கும் அந்தச் சிறு உணவகத்தை அப்போதுதான் பார்த்தான் இளங்கோ.
“இந்தத் தம்பி, எனக்கு வேண்டப்பட்டவர்! ஒரு வேலைக்காக ஸ்ரீபெரும்புதூர் வந்து, கலவரத்துல சிக்கிக்கிட்டார். நெலம சீராகற வரைக்கும் இங்க தங்கிக்கட்டும். சாப்பாடும் குடுங்க. அவர் கிட்ட எதுவும் கேக்கவேணா. எல்லாத்தையும் நான் பாத்துக்கிறேன். யாராவது விசாரிச்சா, எம்பேரச்சொல்லுங்க.”
இளங்கோ நெக்குருக அவரைப் பார்த்தான். ஆலின் நிழல் தோய்ந்த அவரின் முகம் சலனமற்றுத் தெரிந்தது.
“ஒரு காலத்துல இது வழிப்போக்கர்கள் தங்குறதுக்கான சத்திரமா இருந்தது. வழிவழியா இவங்களோட குடும்பம்தான் இத நடத்திட்டு வந்திருக்காங்க. இப்ப சத்திரம் இல்ல. அதையெல்லாம் மாத்தி வீடாக்கிட்டாங்க. இந்தப் பெரியவர் சின்னதா ஒரு சாப்பாட்டுக்கடை நடத்திட்டு வர்றார். வெளிப்புறம் விட்டு வச்சிருக்குற ஒரே ஒரு ரூம்ல இப்படித் தெரிஞ்சவங்க யாரையாவது தங்க வைப்பார். அவ்ளோதான்….சரி, நான் கெளம்பறேன். உங்க பையில சில புஸ்தகங்கள் வச்சிருக்கிறத பாத்தேன்! அதப் படிச்சிக்கிட்டு பொழுதக் கழிங்க!”
புன்னகையுடன் சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து செல்லும் வானரசைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் இளங்கோ.
அறையின் கூரையைப் பார்த்தபடி மல்லாந்து படுத்திருந்தான் இளங்கோ. பனந்தராய்கள் அடித்து, அவற்றின் மீது நெருக்கமாக மூங்கில் கழிகளை அடுக்கி நாட்டோடு வேயப்பட்டிருந்த கூரை. சுவர்களில் எப்போதோ அடிக்கப்பட்டிருந்த சுண்ணாம்பு மங்கிக் கருத்திருந்தது. நூலாம்படைகள் எதுவும் தொங்கவில்லை. அறையைத் துப்புரவாக வைத்திருந்தார்கள்.
உள்வீட்டை ஒட்டிய சுவரில் விளக்கு மாடம் ஊதுவத்திகள் தீய்த்த கரித்தடத்துடன் தெரிந்தது. அதன் பக்கத்திலேயே பலகணி திறப்பைப் போன்றதொரு செவ்வகத் திறப்பு இருந்தது. அதற்குக் கச்சிதமாக மரக்கதவொன்றும் பொருத்தப்பட்டு இருந்தது. அதன் வழியாக உள்ளிருந்தபடியே பெரியவர் மதியம் வடித்த சோற்றில் குழம்பை ஊற்றி அவனுக்கு வழங்கினார். தினமும் அப்படித்தான் அவனுக்கு உணவு கொடுக்கப்படும் என்று பெரியவர் சொன்னார்.
சத்திரத்தில் தங்கும் வழிப்போக்கர்கள் உணவைப் பெறுவதற்கும், அந்த வீட்டுப் பெண்களைப் பார்க்காமல் இருப்பதற்கும் அப்படி ஒரு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு இருக்கலாம் என்று இளங்கோ கருதினான். படுத்த உடனே அவனுக்குத் தூக்கம் வரவில்லை. தலையில் பட்ட காயத்தின் வலி அப்போதுதான் உறைத்தது. அது லேசான காயமாக இருக்க வேண்டும் என்று விரும்பியது மனம். அவனுக்கு வீட்டு நினைவு வந்தது.
அப்பா அம்மாவிடம் பாட்டி தகவலைச் சொல்லியிருப்பாரா? இளகிய மனம் கொண்ட அம்மா எளிதில் உணர்ச்சி வசப்பட்டு பதறவும் அழவும் செய்வார் என்பது அவனுக்குத் தெரியும். இப்போது இப்படித் திடீரென்று கிளம்பி வந்துவிட்டதால் அம்மா எப்படி பதைப்பாரோ? அப்பா எங்கெல்லாம் விசாரிப்பாரோ? குட்டித் தங்கையும், தம்பியும் அழுவார்களா? கல்லூரியில் படிக்கின்ற தம்பி கபிலன் என்ன செய்வான்? துடிப்பு மிகுதியால் கபிலன் என்ன காரியத்தில் இறங்குவானோ? எளிதில் உணர்ச்சிவசப்படக் கூடியவனாகவும், கோபம் அடையக் கூடியவனாகவும் கபிலன் இருந்தான்.
கபிலனைக் கல்லூரியில் சேர்ப்பதற்குச் சென்றிருந்த சமயத்தில் நடந்த நிகழ்ச்சி ஒன்றை இளங்கோவால் எப்போதும் மறக்க முடியாது. நகரத்தில் இருந்த அரசுக் கல்லூரியின் மேல்தளத்தில் இயற்பியல் துறைக்கு முன்னால் நின்று கொண்டிருக்கையில், அந்த வழியாக வந்த மூத்த மாணவர்கள் மூன்றுபேர் சடார் என்று இளங்கோவின் கையில் இருந்த சான்றிதழ் கோப்பைப் பிடுங்கி புரட்டிப் பார்க்கத் தொடங்கினார்கள். அதோடு நிற்காமல் தரம் குறைந்த கேள்விகளையும் கேட்டார்கள். அக்கேள்விகளால் கோபமடைந்த கபிலன், அந்த மூன்று பேரையும் சடாரென தாக்கத் தொடங்கினான்.
அப்படி நடக்கும் என்று இளங்கோ கற்பனை கூட செய்யவில்லை. நான்கு பேரும் கட்டிப் புரண்டார்கள். அங்கிருந்த அலுவலக உதவியாளரும், சில பேராசிரியர்களும், மாணவர்களும் ஓடிவந்து அவர்களை விலக்கினார்கள். மூத்த மாணவர்களின் முகங்களில் குத்து விழுந்து வாய் ஓரத்தில் ரத்தம் கசிந்தது. கபிலனின் கேசம் கலைந்து, சட்டை லேசாகக் கிழிந்திருந்தது.
அந்த மோதலை விடவும், அதைக் காரணம் காட்டி எங்கே கபிலனுக்குக் கல்லூரியில் இடம் கிடைக்காமல் போய்விடுமோ என்றே அஞ்சினான் இளங்கோ. ஆனால், துறையின் தலைவர் சிக்கலைக் கரிசனையோடு விசாரித்து, கபிலனுக்குக் கல்லூரியில் இடம் கொடுத்தார். அது மட்டுமின்றி வன்முறையில் ஈடுபட்ட மூத்த மாணவர்களையும் அழைத்துக் கனிவாகப் பேசி, நான்கு பேரிடையே இணக்கத்தை உருவாக்குவதற்கான முயற்சிகளை மேற்கொண்டார். கபிலனைக் கல்லூரியில் சேர்த்து விட்டு வந்த பிறகும் சுமார் ஒரு மாத காலத்திற்கு என்ன ஆகுமோ என்று அச்சப்பட்டுக் கொண்டே இருந்தான் இளங்கோ. நடந்ததை வீட்டில் யாரிடமும் சொல்லக் கூடாது என்றும் கபிலனிடத்தில் சொல்லி வைத்திருந்தான்.
தீவிரமாக யோசித்தபடி அறையிலிருந்த பழைய பாயில் புரண்டான் இளங்கோ. நாளை எப்படியாகிலும் பிரசன்னாவிடம் போக வேண்டும் என்று உறங்குவதற்கு முன்னால் அவன் மனம் சொல்லிக் கொண்டது. காலையில் எழுந்ததும் பெரியவரிடத்தில் ஊரிலிருக்கும் வசதிகளைக் கேட்டுக் கொண்டு வயல்களின் பக்கமாகப் போய்த் திரும்பியபோது, பஞ்சாயத்து சாவடியின் சுவரிலும் வேறு சில சுவர்களிலும் புதிய சுவரொட்டிகள் ஒட்டப்பட்டிருப்பதைப் பார்த்தான் இளங்கோ.
’மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஆட்சியைக் கலைத்திடும் ஜனநாயகக் கொலையைக் கண்டிக்கின்றோம்.’
அச்சகத்தின் பெயரோ, கண்டிப்பவரின் பெயரோ இல்லாமல் அந்தச் சுவரொட்டிகள் பெரிய கருப்பு எழுத்துகளில் இருந்தன. அறைக்கு வந்து பையிலிருந்த புத்தகத்தை எடுத்துக் கொண்டு படிக்க உட்கார்ந்த சமயத்தில், லேசாகத் திறந்த சுவர் திறப்பின் வழியாக ஒரு குரல் கேட்டது.
“காலையில எட்டு மணிக்கெல்லாம் குளிச்சுட்டு வந்துட்டா, டிபன் குடுக்க சௌரியமா இருக்கும். மத்தியானம் ஒரு மணி. ராத்திரிக்கு சீக்கிரமே குடுத்துட்றோம். ஒங்க இஸ்டம் போல சாப்டுக்கோங்க.”
அசரீரியைப் போலக் கேட்ட அந்தக் குரலுக்கு இளங்கோ பதறியடித்துக் கொண்டு பதில் சொன்னான்.
“சரிங்க…சரி சரி.”
சுவருக்கு அப்பால் நகரும் குரல், அவன் பதற்றத்தைக் கேட்டு சிரித்தபடியே நகர்கிறதோ என்ற பிரம்மை உருவாகியது. சிரிப்புடன் கொலுசொலியும் சேர்ந்தே கேட்டதாகவும் தோன்றியது. சிலகணங்களுக்குப் புறச்சூழலை மறந்திருந்த இளங்கோவின் மனதில், ‘வெள்ளிச் சலங்கைகள் கொண்ட கலைமகள்’ பாடல் சடாரெனத் தோன்றிட, உதடுகள் அதை மெதுவாகப் பாடிப் பார்த்தன. பின்னர் உருவான அச்சத்தில் தன்னையே கடிந்து தலையில் கொட்டிக் கொண்டான்.
காலையுணவை முடித்த பின்னர் வானரசுவைப் பார்க்கப் போனான் இளங்கோ. அந்த ஊரில் அவ்வளவாக ஆட்கள் இல்லை. பெரும்பாலான வீடுகள் திண்ணை வைத்த பழங்காலத்து ஓட்டு வீடுகளாக இருந்தன. தெருக்கள் அகலமாகத் தெரிந்தன. மாதாகோயிலின் கோபுரத்தைப் போலவே, ஊரின் மேற்கு மூலையில் பெருமாள் கோயில் கோபுரம் ஒன்றும் தெரிந்தது. அரிதாகத் தெரிந்த சில குடிசைகள் வைக்கோல் தாளைக் கூரையாகப் போர்த்தியிருந்தன.
பிரசன்னாவைப் பற்றிச் சொல்லி, அவனை சந்திக்க உதவி செய்யும்படிக்கு வானரசுவிடம் கேட்டுக் கொண்ட பிறகு, ஊருக்கு வெளியே நடக்கத் தொடங்கினான் இளங்கோ. ஊரைச்சுற்றிலும் யூக்கலிப்டஸ் மரங்கள் உயரமாக வளர்ந்திருந்தன. அவற்றின் தாழக்கிளைகளில் செழித்திருந்த சாம்பல்நிற இலைகள் பரப்பிடும் வினோத வாடை அவனை மருட்டியது. சிறிது தொலைவு நடந்து, சற்றே உயரமானதொரு குன்றின்மீது ஏறி நின்றான்.
அங்கிருந்து பார்த்தபோது கண்ணுக்கெட்டிய தொலைவு வரைக்கும் வயல் வெளிகளும், அங்கங்கே மரக்கூட்டங்களும் தெரிந்தன. வானம் தூய நீலத்தில் மிளிர்ந்தது. இங்கிருக்கும் வானம்தான் ஊரிலிருக்கும் வானமும். இங்கே பாதம் தொடும் நிலம்தான் ஊரின் நிலமும் என்று எண்ணிக் கொண்டே கீழிறங்கி நடந்த இளங்கோ, காலையில் சுவர் திறப்பு வழியாகக் கேட்ட பெண்ணின் குரலுக்கு என்ன வயதிருக்கும் என்ற யோசனையோடு, சூரியன் தலைமீது ஏறி நிற்கின்றவரை ஏரிக்கரையிலேயே உட்கார்ந்திருந்தான்.
தனிமையின் நாட்கள் மெல்ல இயல்பாகிக்கொண்டு வந்தன. பொழுதுகளின் வெறுமையைக் கைவசமிருந்த புத்தகத்தின் வரிகளினாலும், மனதில் எழும் பாடல்களினாலும் நிரப்பத் தொடங்கினான் இளங்கோ. அறையிலும், வயல் வெளிகளிலும் வாய்விட்டுப் பாடினான். எங்கிருந்தாவது வாகனங்கள் கடக்கும் ஓசை கேட்கிறதா என செவிமடுத்தான். ஏரிக்கு நீர்க்கொணரும் கால்வாயைத் தூர்வாருகின்ற எந்திரங்களை நாள்முழுக்க வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். இன்னொரு நாள் அறையை விட்டு எங்கும் செல்லாமல் பிரசன்னா அவனுக்கு அனுப்பியிருந்த ‘வெட்ட வெளிதன்னில் கொட்டிக் கிடக்குது’ நூலை வாய்விட்டுப் படித்துக் கொண்டிருந்தான்.
’நான்
என்னைப்
பார்க்க முடியாது!
அறிய முடியும்
நீ
என்னைப் பார்க்கலாம்!
அறிய முடியாது
நான்
உனக்குக்காட்சி!
நீ
எனக்குக்காட்சி!
இரண்டு காட்சிகளும்
போய்விட்டால்
நீயும் நானும்
அறிவது
ஒன்றாகவே இருக்கும்’
இப்படியே ஐந்து நாட்கள் கடந்திருந்தன. ஆறாம் நாள் காலையில் அறைக்கு வெளியே வந்து நின்றபடி, ஆலமரத்தின் கிளைகளை இளங்கோ நோட்டம் விட்டுக் கொண்டிருந்த போது, அவன் எதிரில் ராஜ்தூத் வண்டியில் வந்து நின்றான் பிரசன்னா. அந்தக் கணத்தை நம்ப முடியாமல் திணறிய இளங்கோ, அவனைத் தழுவிக் கொண்டு அழுதான்.
“என்னாடா இப்பிடி வந்து மாட்டிக்கினுக்கீற? இந்த ஊர் சர்ச்சில இருக்கிற சின்ன ஃபாதர்தான் எனக்குத் தகவல் சொன்னாரு. அவரு எங்க ஊருக்கு நேத்து டூவீலர்லயே வந்திருந்தாரு.”
“தபால் லேட்டா கெடச்சிச்சிடா. அதான் இப்பிடி. இன்டர்வியூ முடிச்சதும் உன்ன வந்து பாக்கறதுக்குதான் இருந்தேன். எல்லாமே நிர்மூலமாயிடுச்சி!”
“சரி கெளம்பு. பூண்டிக்குப் போயிடலாம். எப்பிடியும் நாளைக்கு பஸ்சுங்க ஓடத் தொடங்கிடும். ஸ்ரீபெரும்புதூர் வந்து, இன்டர்வியூவுக்கு கூப்பிட்ட கம்பெனிய பாத்து விசாரிச்சுக்கலாம்! அப்புறமா வீட்டுக்கு நானே பஸ் ஏத்திவிட்றேன்.”
“இல்லடா. வீட்டுக்குப் போகணும். அப்பா அம்மா யாருக்குமே சொல்லிட்டு வரல”
ஃபாதர் வானரசுவிடமும் பெரியவரிடமும் சொல்லி விட்டு, சுவர் திறப்பினருகில் சில கணங்கள் நின்றிருந்த பின்னர் பிரசன்னாவுடன் கிளம்பினான் இளங்கோ. மிதிவண்டிகளிலும், இருசக்கர வண்டிகளிலும் ஆட்கள் போய்வரத் தொடங்கி விட்டார்கள் என்ற செய்தி கொடுத்த உற்சாகத்திலும், துணிவிலும் அவர்கள் ராஜ்தூத்திலேயே ஊர்களைக் கடந்தார்கள்.
அந்த வாகனச் சத்தம் உறங்கிக் கிடக்கும் மக்கள் கூட்டத்தை உலுப்பி எழுப்புவதைப் போன்று இருந்தது. நெடுஞ்சாலை ஓரங்களில் அங்கங்கே சரக்கு லாரிகள் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தன. அவற்றினடியில் ஓட்டுநர்கள் படுத்தும், அருகில் அமர்ந்தும் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். சாலையில் சொற்ப அளவில் ஆட்களின் நடமாட்டத்தைப் பார்க்க முடிந்தது.
“1947 பார்டிஷன் அப்போ, கம்யூனல் கிளாஷஸ்ல எல்லாம் இப்படி அங்கங்க நடந்திருக்குது. 1984 இல் நாடே ஸ்தம்பிச்சது. இங்க நம்ம மாநிலத்தில 1968ல, 1987 ல இப்படிப் போக்குவரத்து தடைப்பட்டு மனுச வாழ்க்கையே ஸ்தம்பிச்சிருக்கு. இதுக்கு மேலயும் கூட இப்படி நடக்கலாம். பாதிக்கப்பட்டவங்களோட கோபத்துல இப்படி நடக்கிறதை விடவும், இந்தச் சூழ்நிலையைப் பயன்படுத்திக்க விரும்பறவங்க ஏற்படுத்துற பாதிப்புதான் அதிகம். நமக்காவது வீடிருக்குது. வீடில்லாதவங்க நெலமையை யோசிச்சிப் பாரு. இந்த டிரைவருங்க எல்லாம் என்ன செய்வாங்க? சூழ்நிலையை நெனச்சி இப்பிடி அழுதிட்டிருந்தா எப்படி இளங்கோ? சூழ்நிலைகள் எதுவாயிருந்தாலும் அதுக்குள்ள நாம ஊடுருவனும். நாம அடைக்கலம் தேடுறவங்களா இருக்கக் கூடாதுடா, அடைக்கலம் கொடுக்கிறவங்களா இருக்கணும்”
”கீதோபச்சாரம் போல பிரசன்னா பிரசங்கம்!”
“அப்படிக்கூட நெனச்சிக்கடா. நீ வாழ்க்கை உயிர்பெற பாடு. கர்வத்துடன் பாடு!”
அவர்கள் கதை பேசிக்கொண்டும், பாடிக்கொண்டும், அங்கங்கு இளைப்பாறிக் கொண்டும் தொலைவைக் கடந்தார்கள். விரும்பும் இடங்களிலெல்லாம் வண்டியை நிறுத்தி பிரசன்னா புகைப்படங்களை எடுத்தான். விசாரித்தவர்களிடத்தில், பத்திரிகையாளர் என்று சொல்லி கமுக்கமாகச் சிரித்தான்.
மாலை மங்கிடும் நேரத்தில் அவர்கள் வெங்கிளியைச் சென்று அடைந்தார்கள். இளங்கோவைப் பார்த்ததும் அம்மா கத்தியபடி ஓடிவந்து அணைத்துக் கொண்டார். வீட்டிலுள்ளவர்களும், ஊர்மக்களும் சூழ்ந்து கொண்டார்கள். தான் இல்லாமல் போன நாட்கள் தொடங்கி அம்மா சாப்பிடவேயில்லை என்றும், அப்பா முதலாளிகளின் வீட்டுக்கும், காவல் நிலையத்துக்கும் ஓயாமல் நடந்தார் என்றும், கபிலன் மிதிவண்டியிலேயே வேலூர் வரைக்கும் மிதித்துக்கொண்டு போய்த் தேடினான் என்றும் அறிந்த இளங்கோ அப்படியே உடைந்துபோய் கீழே உட்கார்ந்தான்.
”அவன், அவங்க தாத்தன் மாதிரி. எப்பேர்கொந்த நாடு நகரத்திலயும் இருந்திட்டு வந்துடுவான்!”
பாட்டி சலனமின்றி சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். இளங்கோவை நேர்காணலுக்கு அழைத்த கம்பெனிக்கு நேரில் சென்று விசாரித்து விட்டுக் கடிதம் எழுதுவதாகச் சொல்லி பிரசன்னா புறப்பட்டுப் போன சில நாட்களுக்குப் பிறகு, இளங்கோவுக்கு ஒரு கடிதம் வந்திருந்தது.
“சர்டிஃபிகேட் ஃபைலின்மேல் எழுதி ஒட்டியிருந்த முகவரிக்கு இதை எழுதுகிறேன்! உங்களின் பாடல்கள் என்னுடைய மனதில் ரீங்காரமிடுகின்றன. அப்பாடல்களை இங்கிருக்கும் வயல்வெளிகளும், சுவர்களும் எதிரொலிக்கின்றன. மீண்டும் அவற்றை நேரில் கேட்பதற்கு ஆசைப்படுகிறேன்……தேவமனோகரி!”
முகம் தெரியாத ஒருபெண் எழுதியிருக்கும் அந்தக் கடிதத்தைப் படித்து விட்டுச் சிரித்த இளங்கோ, ”மீண்டும் ஒரு நேர்காணல்” என உற்சாகத்துடன் சொல்லிக் கொண்டான்.
*