எழுத்தாளர் ரிச்சர்ட் ரீவ்ஸ் Big Think சேனல் உரையில் (The Fall of Men) உலகம் முழுக்க சேவைத்துறை சார்ந்த வேலையிடங்களிலும் கல்வித் தகுதியிலும் ஆண்கள், குறிப்பாக அவர்களிடையே இளந்தலைமுறையினர், அடையும் வீழ்ச்சியைப் பற்றிப் பேசுகையில் ஒரு சுவாரஸ்யமான அறிவியல் தகவலைக் குறிப்பிடுகிறார் – இந்தியாவில் கல்வியாளர்கள் சற்றும் பொருட்படுத்தாத நோக்கு இது: நவீனக் கல்வியின் அமைப்பே ஆணின் உயிரியல் முதிர்ச்சிக்கு விரோதமானது. இன்று மாணவர்கள் அதிக மதிப்பெண் பெறுவதற்கு உழைப்பையும் அறிவையும்விட கவனமும் உணர்ச்சிக் கட்டுப்பாட்டுத் திறனுமே அதிகமாக அவசியப்படுகிறது. வகுப்பில் கவனிப்பது, மனதைக் கட்டுப்படுத்தி ஒரே வேலையில் தேவையான நேரத்திற்கு ஈடுபடுவது, திட்டமிட்டு வேலைகளை முடிப்பது மாணவர்களை விட மாணவிகளுக்கே எளிதாக வருகிறது. உட்கார்ந்து கேட்டுப் பார்த்து யோசித்து செய்ய வேண்டிய வேலைகளில் அவர்களுக்கு சில அனுகூலங்கள் உள்ளன. நாம் இதை வருடாவருடம் பத்தாம், பன்னிரண்டாம் வகுப்பு பள்ளித் தேர்ச்சியிலும் மதிப்பெண்ணிலும் பார்க்கிறோம் – மாணவியரே மாணவர்களைவிட அதிக மதிப்பெண்களைப் பெறுகிறார்கள், அதிக எண்ணிக்கையில் தேர்ச்சி பெறுகிறார்கள். சி.பி.எஸ்.ஸி. அளித்துள்ள புள்ளிவிபரத்தின்படி மாணவர்களுக்கும் மாணவியருக்கும் 6-10% தேர்ச்சி சதவீதம் வித்தியாசமுள்ளது. மாநிலப் பாடத்திtடத்தில் நாம் இதையே 10% மேல் காண்கிறோம். OECD (Organisation for Economic Co-operation and Development) செய்த ஆய்வில் 15 வயதுக்கு உட்பட்ட குழந்தைகளில் 50% மேல் பெண்களே ஆண்களை விட கணிதம், அறிவியல் ஆகிய பாடங்களில் அதிக மதிப்பெண்களைப் பெற்று சோபிப்பதாகக் கண்டறிகிறார்கள். கிளாஸ்கோ, மிஸோரி பல்கலைக்கழக உளவியலாளர்கள் 2000-2010 காலகட்டத்தில் உலகம் முழுக்க ஒன்றரை லட்சம் 15 வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளிடம் செய்த ஆய்வில் மாணவர்களை மாணவியர் சுலபத்தில் கல்விச் சாதனையில் முறியடிப்பதைக் கண்டறிகிறார்கள். கனடாவின் நியூ பிரன்ஸ்விக் பல்கலைக்கழகம் செய்த ஆய்வில் உலகம் முழுக்கவிருந்த லட்சக்கணக்கான மாணவ, மாணவியரிடம் செய்த ஆய்வில் மாணவியருக்கு மாணவர்களைவிட வாசிக்கவும், ஆசிரியர்களின் உத்தரவுக்கு ஏற்ப நடந்துகொள்ளவும் எளிதாக வருகிறது என்று கண்டறிகிறார்கள். மனிதவள மேம்பாட்டுத்துறை அமைச்சகம் வெளியிட்ட 2016-17 அறிக்கையின்படி முதுகலை கலைப்படிப்புகளில் 160 மாணவிகளுக்கு 100 மாணவர்கள் படிக்கிறார்கள்; இளங்கலை செவிலியர் படிப்பில் 384 மாணவிகளுக்கு 100 மாணவர்களே படிக்கிறார்கள்; அறிவியல் மற்றும் வணிகவியலில் 176 மற்றும் 158 மாணவிகளுக்கு 100 மாணவர்களே படிக்கிறார்கள். மருத்துவத்தில்தான் மாணவர்கள் மாணவியருக்குப் பக்கத்தில் வருகிறார்கள் – 99 மாணவியருக்கு 100 மாணவர்கள். 
உலகம் முழுக்கப் பெண்ணியவாதிகள் உலகின் மிகப்பெரும் பணக்காரர்களும், சி.இ.ஓ.க்களும் ஆண்களாக இருப்பதாகச் சுட்டிக்காட்டி பெண்களுக்கு வாய்ப்புகளும் சமவுரிமையும் வேலையிடத்தில் மறுக்கப்படுவதாக உயர்த்தட்டினரை மட்டும் கருத்திற்கொண்டு வாதிடுகிறார்கள். ஆனால் மத்திய, கீழ்மத்திய வர்க்கங்களில் சில வேலைகளில் பெண்கள் ஆண்களை விட அதிக எண்ணிக்கையில் இருக்கிறார்கள் அல்லது சமமாக இருக்கிறார்கள்; கடும் உடல் உழைப்புகளையும் ஆபத்துகளையும் உள்ளடக்கிய தொழிற்சாலைப் பணிகள், கட்டுமானப் பணிகளை ஓரளவுக்குப் படித்த, நன்கு படித்த பெண்கள் தவிர்த்துவிடுவதால் அங்கு மட்டுமே ஆண்கள் அதிகமாக உள்ளதை, அது அனுகூலம் அல்லவென்பதை இப்பெண்ணியவாதிகள் கவனிப்பதில்லை. மேலும், உலகம் முழுக்க கல்வித்தகுதியில் ஆண்கள் பின்னுக்குத் தள்ளப்படுவதையும் பொருட்படுத்துவதில்லை. உயர்த்தட்டினரின் சொத்து மதிப்பு, அதிகாரம் ஆண்களிடத்துக் குவிவதை மட்டும் பிரதானப்படுத்தி இங்குள்ள வர்க்கரீதியான பாலின ஏற்றத்தாழ்வை மறைக்கிறார்கள். இது கல்வியிலே பெரும்பிரச்சினையாக இன்று வளர்ந்துள்ளது. இந்தச் சமநிலையின்மையை நாம் குறைவான எண்ணிக்கை கொண்ட வகுப்புகளில் அதிகமாகப் பார்க்கிறோம் – 25 பேருள்ள வகுப்பில் 20 பெண்கள் 5 ஆண்கள் இருப்பார்கள். ஆசிரியரும் பெண்ணாகவே இருப்பார். அங்கு நாம் நினைப்பதைப் போல மாணவர்கள் ஜாலியாக ஒன்றும் இருப்பதில்லை. வகுப்பென்றால் இன்று கடும் போட்டி நிலவும் இடம். மாணவிகளுடன் போட்டியிட முடியாமல் அவர்கள் தமக்குத் தகுதியில்லை என்றோ போதாமை உள்ளதென்றோ கருதி படிப்பில் கவனம் இழக்கிறார்கள் அல்லது பின்வாங்குகிறார்கள். தம் முகம் தெரியாமல் பதுங்கிக்கொள்ளவோ மாணவியரிடம் போட்டியிட இயலாமல் தாழ்வுணர்வு கொண்டு வகுப்பிலும் தேர்வுகளிலும் காணாமல் போகவோ தலைப்படுகிறார்கள். பொதுவாக கடந்த சில பத்தாண்டுகளில் உலகம் முழுக்க பெண் கல்விக்கும் வேலைவாய்ப்புக்கும் மிகுந்த முக்கியத்துவத்தை அரசுக் கொள்கைகளும் திட்டங்களும் அமைத்துக் கொடுக்க, உலகமய சந்தையும் பெண்களுக்கு சமமான வாய்ப்புகளை அளிக்க மேற்சொன்ன உயிரியல் அனுகூலம் ஆண்களை வெகுவாகப் பின்னுக்குத் தள்ளிவருகிறது.
நாம் இதை மாணவர்கள் சோம்பேறிகள், கவனமற்றவர்கள், மாணவியர் கடுமையாக உழைப்பவர்கள், ஆணாதிக்க சமூகத்தில் தம்மை மேம்படுத்த தீவிரமாக உழைக்கும் ஊக்கம்கொண்டவர்கள் எனச் சுருக்கிப் புரிந்துகொள்கிறோம். ஆசிரியராக எனக்கு மாணவியரே மேலானவர்கள் எனும் எண்ணம் நீண்டகாலமாகவே இருந்துவந்தது, ரீவ்ஸின் உரையைக் கேட்டு அதைப் பற்றி ஆய்வு செய்து பார்க்கும்வரை; மாணவர்களுக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட இடுபணியைச் சொல்லிப் புரியவைத்து செய்யவைக்கும் நேரத்தில் மாணவியர் இரண்டு மூன்று இடுபணிகளை முடித்துவிடுவார்கள். இது ஆர்வமின்மையாலோ திறமைப் போதாமையாலோ அல்ல, இது உயிரியல் ரீதியாகவே அவர்களை பெண்களைவிடப் பின்தங்கியுள்ளமையாலே என்கிறார் ரீவ்ஸ்.
பெண்களுக்கு உள்ள இந்த அனுகூலங்கள் உயிரியல் ரீதியான மாறுபட்ட தன்மையில் இருந்து வருவன என்பது ரீவ்ஸின் வாதம். குறிப்பாக, ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் வயதுக்கும் மூளையின் முதிர்ச்சி சார்ந்து தோன்றும் வேறுபாடு. நாம் ஆண்களுக்குப் பெண்களை விட உடல் தசைகளும் வலுவும் அதிகம் என்று பேசுகிற அளவுக்கு பெண்களின் மூளையின் முன்மடல் பாகம் (frontal lobe) ஆண்களை விட சீக்கிரமாக வளர்ந்தும் முதிர்ந்தும் விடுகிறது, இது கல்விப் புலத்திலும் வேலையிடத்திலும் வெல்வதற்கு ஆண்களை விட அதிகமான அனுகூலங்களை அவர்களுக்கு அளிக்கிறது என்பதைப் பற்றிப் பேசுவதில்லை. குழந்தைப் பருவத்திலேயே பெண்கள் வயதுக்கு வந்து முதிர்ந்துவிடுகிறார்கள்; ஆண்களோ சில வருடங்களாவது பிந்தியே முதிர்கிறார்கள். உடலளவில் மட்டுமல்ல, மூளையளவிலும். இதனாலே பெண் பிள்ளைகள் பொறுப்பானவர்கள், சொல்லுக்கு மறுபேச்சு பேசாமல் இடுபணிகளைச் செய்வார்கள் எனும் எண்ணம் பொதுப்புத்தியில் இருக்கிறது. பன்னிரெண்டு வயதுக்குள்ளான பெண் குழந்தைகள் குடும்பப் பொறுப்புகளைத் தலையில் சுமப்பதை, சிறுகுழந்தைகளையும் வீட்டையும் கவனித்தபடியே பள்ளியிலும் படிப்பதைப் பார்க்கிறோம். உணர்ச்சிகரமான சூழலில் தம் சமநிலையை இழக்காமல் முடிவெடுக்க அவர்களால் முடிகிறது. இதனாலே அவர்கள் சீக்கிரமாகத் தகவல்களை உள்வாங்கி ஒரு சூழலில் வெல்வதற்கான சாமர்த்தியத்தைப் பெறுகிறார்கள். மாறுபட்ட இலக்குகள் அவர்களுக்கு அளிக்கப்படும்போது திறம்படச் செய்துமுடிக்கிறார்கள். அவர்களுடைய மூளையில் ஒவ்வொரு உணர்ச்சிக்கும் ஒரு இடத்தை பகிர்ந்து வைத்திருப்பதாக, அந்தந்த சமயத்துக்குத் தேவையான மனநிலையை அவர்களால் வெளிப்படுத்த முடிவதாக நமக்குத் தோன்றுகிறது. இத்திறன்கள் அவர்களுக்கு வீட்டை நிர்வகிப்பதை விட கல்வியிலும் ஆரம்ப வருடங்களில் வேலையிடத்திலும் சோபிக்க அதிகமான வாய்ப்புகளை உருவாக்குகின்றன. இந்த மென் திறன்களை உயிரியல்ரீதியாக ஆண்கள் பெற அவர்களுக்கு சில வருடங்களாவது பிந்திவிடுகின்றன. இதனால் இன்று பல துறைகளில் ஆண்களைப் பெண்கள் முந்துவதுடன் கிட்டத்தட்ட காணாமல் அடித்துவிடுகிறார்கள் என்று அமெரிக்கச் சூழலை தரவுகளுடன் நிறுவுகிறார் ரீவ்ஸ். இந்தியாவில் நாம் இதைக் கண்கூடாகவே பார்க்கிறோம் – இன்று அறிவியல், கணிதத் துறைகளில் மட்டுமே மாணவர்களை அதிகமாகக் காண்கிறோம். பொறியியலில் எண்ணிக்கையளவில் மாணவியர் மாணவர்களை முந்தி வருகிறார்கள். ஆனால் மானுடவியல் படிப்புகளில் அனேகமாக மாணவர்களின் எண்ணிக்கை 60-40 எனும் சதவீதத்தில் குறைந்துவருகிறது என்பது என் அனுபவம். அமெரிக்காவில் ஆண்கள் ஆசிரியர்களாகவும் உளவியல் ஆலோசகர்களாகவும் அனேகமாக இல்லாமல் போய்விட்டார்கள், குடும்பங்களிலும் அப்பாக்கள் இன்றியே குழந்தைகள் வளர்கிறார்கள், இதனால் சிறுமியரை விட சிறுவர்களே அதிகமாகப் பாதிக்கப்படுகிறார்கள் என ரீவ்ஸ் தரவுகளுடன் பேசுகிறார். இந்தியாவிலும் இதே நிலையை நோக்கித்தான் நாம் தள்ளப்படுகிறோம் என்பது எதார்த்தம். இதை நாம் பெரும் முன்னேற்றமாக, அறமாகக் கருதுகிறோம் என்பதுதான் அபத்தம். பாரபட்சம் எப்படி நீதியாக முடியும், குழந்தைகளின் எதிர்காலத்தைப் பாழடிப்பது எப்படி அறமாக முடியும் என நாம் சிந்திப்பதில்லை.
இதற்கு முக்கியமான காரணம், இந்திய அரசோ வேறு நிறுவனங்களோ கொள்கையை வகுக்கையில் இன்றும் 1980களின் சமூகப்பொருளாதார நிலையையே கணக்கில் கொள்கிறார்கள், இன்றுள்ள மாறிவரும் நிலையையும் புள்ளிவிபரங்களையும் அல்ல என்பதே. மேலும் அரசு பாலின பேதத்தை வர்க்கரீதியாக அல்லாமல், சாதியப் படிநிலையைக் கருதாமல் எல்லாருக்குமானதாக ஒட்டுமொத்தமாகப் பாவிப்பதால், அரசின் கொள்கை முடிவுகளும், திட்டங்களும் ஏற்றத்தாழ்வை இன்னும் தீவிரமாக்கிவிடுகின்றன (மேற்குலக நாடுகளில் அரசுகள் இனரீதியான பாகுபாடுகளைப் பொருட்படுத்தாமையால், மொட்டையடியாக கொள்கைகளைப் பாவிப்பதால் கறுப்பின மாணவர்கள் கல்வியிடத்திலும் ஆண்கள் வேலைவாய்ப்பிலும் அதிகமாக ஒடுக்கப்படுகிறார்கள் என்கிறார் ரீவ்ஸ்.). விளைவாக, ஆண்-பெண் சமநிலையின்மை ஆண்களுக்கு விரோதமான அளவில் மாறிவருகிறது. இது குறிப்பாகக் கீழ்மத்திய, கீழ்த்தட்டு ஆண்களையே மிக மோசமாக பாதிக்கிறது.
ரீவ்ஸ் இதற்கு வழங்கும் தீர்வு பள்ளி அளவிலேயே ஆண் குழந்தைகளைத் தம்மை விட ஒருவயது முதிர்ந்த பெண் குழந்தைகளுடன் படிக்கவிடுவது. இது அறிவியல் தரவுகளின் அடிப்படையிலானது. ஆனால் என்னுடைய நேரடி அனுபவத்தில் நான் மாணவர்களுக்கும் மாணவியருக்கும் இடையிலான மனமுதிர்ச்சியில் 2-3 ஆண்டுகள் வித்தியாசம் இருப்பதைக் காண்கிறேன். அதாவது, 15 வயதுப் பெண் குழந்தையின் மன முதிர்ச்சியை, கல்வித்திறன்களை ஆண் குழந்தைகளால் அவர்களுக்கு 18 வயதாகும்போதே பெற முடிகிறது. கல்லூரியில் 18 வயதில் மாணவியர் அடையும் உயர்நிலையை மாணவர்கள் 21 வயதுக்கு மேலே அடைகிறார்கள் என்பது என் அனுபவம். அதேசமயத்தில், இத்தீர்வை நடைமுறைப்படுத்துவதில் சில சிரமங்கள் இருக்கும் என உணர்கிறேன். சமத்துவத்துக்கு (equality) இணையாக ஒப்புரவையும் (equity) நாம் கருதினால் மட்டுமே இந்த அமைப்புரீதியான திருத்தத்தை செய்ய முடியும். அதற்கான காலம் முதிர்ந்துவிட்டதென்றே கருதுகிறேன்.
வளர்ச்சி என்பது சமத்துவம் சார்ந்ததாக இருக்கவேண்டுமே ஒழிய ஒரு பாலினத்துக்கு வாய்ப்புகள் மறுத்து எதிர்பாலினத்துக்கு அநியாயமான அனுகூலத்தைக் கொடுத்து அமையக்கூடாது. நூற்றாண்டுகளின் ஒடுக்குமுறைக்கான பழிவாங்கல் இதுவென நியாயப்படுத்துவதும் காட்டுமிராண்டித்தனமாகிவிடும். குழந்தைகள் என்ன பாவம் செய்தார்கள்?
உசாத்துணை: