‘எட்டியன் தேவமைந்தன்’ என்று பளிங்குப் பலகையில் எழுதி காம்பவுண்ட் சுவரில் பதிந்திருந்த வீட்டைப் பார்த்ததும்தான் நிம்மதி ஏற்பட்டது. அந்த எழுத்துருவைப் பார்த்ததும் ‘டட்…டகட …டக்டக்டகடக.. கடகட’ என்ற டைப்ரைட்டரின் ஓசையும் மனதுள் வந்தது . நீல நற டைப்ரைட்டரின் முன் லேசாக கூனுடன் உட்கார்ந்து, தீவிரம் மிகுந்த கண்களுடன் கழுத்தை முன்நகர்த்தி அம்மா தட்டச்சும் காட்சியும் வந்தது. கூடவே எங்கள் குடும்ப புகைப்படமும்.
சிறு வயதில் குடும்ப புகைப்படம் எடுக்க ஜி. கே. வேல்ஸுக்கு அப்பாவுடன் இரு சக்கர வாகனத்தில் போனோம். அம்மா தன்னுடைய டைப்ரைட்டரையும் அதற்குண்டான பெட்டியில் போட்டு ஒரு குழந்தையைப் போல மடியில் வைத்துக் கொண்டு வந்தாள். அந்தப் புகைப்படத்தில் அப்பா கோடு போட்ட சட்டையில், பெரிய கிருதாவுடன் பேரழகனாக இருப்பார்.அவருடைய பெரிய முன்னம்பற்கள் தெரிய சிரித்துக்கொண்டிருப்பார். அவர் கையை ஊன்றியிருக்கும் சிறிய மேசையில் அம்மாவின் டைப்ரைட்டர் வைக்கப்பட்டிருக்கும். அதன் பக்கத்தில் அம்மா வயர் நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருப்பாள். நாற்காலியின் கையிருத்தும் இடத்தில் நான். ஒரு கையால் அம்மாவின் கழுத்தை அணைத்துக் கொண்டு, விழுவது போல அம்மாவின் பக்கமாக சாய்ந்து உட்கார்ந்திருப்பேன்.அவளது சேலையில் உள்ள பெரிய பெரிய பூக்களும், என்னுடைய சட்டையும் ,அப்பாவின் சட்டையில் உள்ள கோடுகளும் , டைப்ரைட்டருக்கு நிகராக கிட்டத்தட்ட அதே இளநீல வண்ணத்தில். அம்மா அழுத்தமான வண்ணங்களை உடுத்தி நான் பாரத்ததேயில்லை எப்போதுமே இளஞ்சிவப்பு, இளம்பச்சை ,வெளிர் மஞ்சள் போன்ற மென்மையான வண்ணங்களைத்தான் உடுத்துவாள். மெலிதான ஒரே ஒரு சங்கிலி, இரண்டு மெல்லிய வளைகள் என குறைவான நகைகள்தாம் அணிவாள். இதனால் கல்யாணம் போன்ற விசேஷ இடங்களில் பளிச்சென்று இல்லாமல்,மற்றவர்களை விட சோபையாக இருக்கிறாளே என்று சிறு வயதில் வருத்தமாக இருக்கும். வளர்ந்த பிறகுதான் அது ஒரு மேற்கத்திய அழகியலுடன் கூடய ரசனை என்று கர்வமாக இருந்தது . அந்தப் படத்தில் நாங்கள் எல்லோரும் இணக்கமாக அழகாக இருந்தோம். அடியோரத்தில் ஜி. கே. வேல் என்று புடைப்பாகப் பொறிக்கப்பட்ட இடத்திற்கு சற்று மேலே பென்சிலால் பி.பிரமா 5th std சி செக்ஷன் என்று நான் பென்சிலால் எழுதியது கூட இன்றும் மங்கலாகத் தெரியும்.
அம்மா அவளது டைப்ரைட்டரைப் பொக்கிஷமாக வைத்திருந்தாள். அதன் மேல் ‘ஆலிவெட்டி லெட்டரா 22’ என்று கருப்பும் வெள்ளையுமாகப் பெயர் பொறிக்கப்பட்டிருக்கும். ஒரு வயது எட்டும் வரை அதைத் தொடக்கூட எனக்கு அனுமதி கிடையாது . அவளது அலமாரியின் மேல், உயரத்தில் வைத்திருந்தாள். ‘இந்த மாடல் இங்கெல்லாம் கிடைக்காது ….லண்டன் லேர்ந்து வரவழைச்சது’ என்று வருவோர் போவோரிடமெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டிருப்பாள். டைப்பிஸ்டாக தனியார் நிறுவனத்தில் வேலை பார்த்தவள். வேலையிலிருந்து விருப்ப ஓய்வு பெற்ற பின்னரும் தினமும் ஒரு பக்கமாவது அதில் டைப் பண்ணுவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தாள். 10 அல்லது11 வயதில் முதன்முதலாக அதன் முன் உட்கார்ந்து , என் பெயரை ஒவ்வொரு எழுத்தாக நான் டைப் செய்தபோது கிடைத்த உணர்வு, அந்த சிலிர்ப்பு – வெகு நாட்கள் ஏங்கிய பின் கிடைத்த அரிய பரிசு போல அந்தக் கணம் இன்றும் நினைவில் இருக்கிறது .இப்போதும் அவ்வப்போது அதில் தட்டச்சு செய்வேன். அந்த சத்தமே என் அலைபாயும் மனதை ஒருமுகப்படுத்திவிடும். 
நேற்று எட்டியனிடம் போனில் அறிமுகம் செய்துகொண்டு ‘நாளைக்கு உங்களைப் பார்க்க வரலாமா சார்’ என்றேன். அவரும் ‘பத்து மணிக்கு வந்துருங்க’ என்று சொல்லிவிட்டார். வரும் வழியெல்லாம் அன்பரசியின் குற்றம் சுமத்தும் கண்கள் என்னைத் துரத்திக் கொண்டே வந்தன. அவள் ஆசைப்பட்டது போல இந்த ஞாயிறை ஒரு மாலில் கழித்திருக்கலாம் , டிஸ்னி பொம்மை படம் ஒன்று வந்திருக்கிறது . அதற்குப் போயிருக்கலாம். நித்திலா குட்டி மகிழ்ந்திருப்பாள். இந்தப் பயணத்தால் விடுமுறையையும், அவர்கள் சந்தோஷத்தையும் என் தூக்கத்தையும் ஒரு சேர வீண்டித்துவிட்டேன்.
வீடு திரும்பியதும் அவளிடம் பல முறை மன்னிப்பு கேட்கவேண்டும்.கண்டிப்பாக ஏதாவது வாங்கிக் கொடுக்க வேண்டும், எங்காவது கூட்டிச் செல்ல வேண்டும். இல்லையென்றால் அவளது இறுக்கமான அமைதியிலிருந்து தப்ப முடியாது. வாயைத் திறந்து பேசாமலேயே எப்படி குற்ற உணர்ச்சிக்கு ஆளாக்கிக் கொல்வது என்பதை வெகு நேர்த்தியாக செய்யக் கூடியவள். நான் எதற்குமே லாயக்கற்றவன் என்பது போலவே இருக்கும் அவளது எல்லாச் செய்கைகளும். கேட்டால் மட்டுமே பதில் சொல்வாள் . ஆனால் அவளது அதிருப்தியை ஒரு புழுக்கூடு போல தன்னைச் சுற்றி அணிந்திருப்பாள். அது சகிக்கமுடியாத சங்கடத்தை உண்டுபண்ணும். அதை உடைக்க என் சுயமரியாதை, என் நியாயங்கள் எல்லாவற்றையும் துறந்து மனதளவில் காலில் விழ வேண்டியிருக்கும். அவளை இயல்பு நிலைக்குக் கொண்டுவருவதற்குள் போதும் போதும் என்றாகிவிடும். சத்தமாக கத்தி, சண்டை போட்டுக் கொள்ளும் ஜோடிகளைப் பார்த்தால் ஆச்சரியமாக இருக்கும் .இந்தப் பனிப்போரை விட அது எவ்வளவோ மேல்.
சிறு வயதிலிருந்து தெரிந்தவள், பழகியவள், அத்தைப் பெண்தான். கல்யாணமான புதிதில் அம்மாகூட அவளிடம் பட்டும் படாமலும்தான் நடந்து கொண்டாள். ஆனாலும் சில நாட்களிலேயே என்னை விட அன்பரசியை அதிகம் மதிக்கிறாள் என்று புரிந்தது. எதையும் யோசித்து, தீர்மானமாக முடிவெடுத்து , தைரியமாகச் செய்பவளாக இருந்தாள். என்னைப் போல எடுத்ததற்கெல்லாம் தடுமாற மாட்டாள். ஒருவராவது அப்படி இருந்தால்தானே குடும்பம் உருப்படும் என்று ஒரு முறை சொல்லியிருக்கிறாள் அம்மா . முதலில் அவளது தீர்மானமான குணம் எனக்கும் பிடித்திருந்தது. எனக்கு வசதியாக இருந்தது. எல்லா முடிவுகளையும் அவளே எடுத்துவிடுவாள். பின் மிகவும் ஆதிக்கம் செலுத்துகிறாள் என்ற எரிச்சல் ஏற்படத் தொடங்கியது. தீபன் இதை ஏழாவது வருட சிக்கல் என்றான். எங்களுக்குக் கல்யாணாமாகி ஏழாவது வருடம் இது . ‘குழந்தைய மாமியார் கிட்ட விட்டுட்டு இரண்டாவது ஹனிமூன் போ மச்சான்’ என்றான்.அன்பரசிக்கு நித்திலாவை விட்டுவிட்டு வரப் பிடிக்கவில்லை. மேலும் தீபன் சொன்னான் என்று வாய் தவறி சொல்லிவிட்டேன். அவனைக் கண்டாலே அவளுக்கு ஆகாது. ‘உன் வைஃப்பை வெளியே கூட்டிட்டுப் போகனும்னு எவனோ சொல்லித்தான் தெரியுமா’ என்று அதற்கு பெரிய சண்டையானது. இப்போதெல்லாம் எது ஒன்று சொன்னாலும் ஏற்காமல் மறுப்பதை வழக்கமாக வைத்திருக்கிறாள். எல்லா உரையாடலும் விவாதமாகவே முடிகிறது.எப்படியோ எனக்கு அந்நியமாகிப் போனாள். நித்திலா பிறந்தபின் மிகவும் மோசமாகப் போய்விட்டது ,ஒரு உப்புக்கல்லிற்கு என்னை மதிப்பில்லை. எதையும் அவளது அம்மா அக்காவைக் கேட்காமல் முடிவெடுப்பதில்லை. அவர்கள் மூவரும் ஒரு குடும்பமாக இருந்தனர். நான் வெளியாளாக ஆகிவிட்டிருந்தேன்.நான் சொல்வது செய்வது எல்லாமுமே தப்பாக, தேவையில்லாததாக இருந்தது. நேற்று நான் ஏதோ சொன்னதற்குப் பதிலாக ‘உங்களுக்கு ஒன்னும் தெரியாது பா’ என்றது நித்திலா குட்டி. அந்த நொடியில்தான் இந்தப் பயணத்தை முடிவு செய்தேன்.
சில நாட்களாக கல்லூரியில் கூடப் படித்த ப்ரியாவின் நினைவுதான் எந்நேரமும். கொஞ்சம் தைரியமாக முகம் கொடுத்துப் பேசியிருந்தால் அது காதலாக மலர்ந்திருக்கும். அவள் எங்கிருக்கிறாளோ தெரியாது – கல்லூரி வாட்ஸ்ஆப் குழுவில் அவளில்லை. அவள் பெயர் இப்போது ப்ரியா நாயகம் என்று தீபன் சொன்னான். அவன் எல்லாரைப் பற்றியும் தெரிந்து வைத்திருந்தான். எல்லா கேள்விகளுக்கும் பதில் வைத்திருந்தான். உருவம் தெரியாத அந்த நாயகத்தின் மேல் கோபம் வந்தாலும் என் பெயரில் பாதி இருப்பதால் அல்பமான ஒரு கிளர்ச்சியும் உண்டானது . தீபன் இதைச் சொன்ன நாளிலிருந்து ஒரு கனவு வாழ்க்கை வாழத் தொடங்கினேன். ப்ரியாவுடன் மனதளவில் குடும்பம் நடத்திக் கொண்டிருக்கிறேன். கற்பனை உலகில் தினமும் காலையில் அவளை முத்தமிடுகிறேன், சினிமாவிற்கு கூட்டிச் செல்கிறேன், டைப்ரைட்டர்களைப் பற்றி அவளிடம் நீண்ட நேரம் பேசுகிறேன்,இரவில் அவளோடு உறவு கொள்கிறேன். சில சமயங்களில் என்னை நினைத்து எனக்கே கேவலமாக இருக்கிறது. இப்படி வேறு பெண்ணுடன் கனவில் சல்லாபிப்பது பற்றிய குற்ற உணர்வெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. மனதை என்ன கட்டியா போட முடியும். ஆனால் எல்லாவற்றையுமே கனவு காண்பதோடு மட்டுமே நிறுத்திவிடும் இந்த வாழ்வைப் பற்றி ,எனது இயலாமையைப் பற்றி நினைத்து வெறுப்பாக இருக்கிறது. அம்மா எப்போதும் சலித்துக் கொள்வது போலவே, நான் முடிவெடுக்க முடியாமல் தள்ளிப் போடுபவன். இறுதியில் மோசமான ஒன்றைத் தேர்பவனாகவே இன்னமும் இருக்கிறேன்.
கசகசக்கும் வெயிலுக்கு இதமாக வீசிய கடற்காற்று என் மனநிலையை எந்த விதத்திலும் மாற்றவில்லை. வேப்பம் பூக்கள் மரத்திலிருந்து ரம்மியமாக சுழன்று சுழன்று உதிர்ந்தன. அவை அந்த வீட்டின் காம்பவுண்டு சுவற்றிற்கு வெளியும் உள்ளும் இளமஞ்சள் கம்பளம் விரித்திருந்தன. பாண்டிச்சேரியில் ஃப்ரெஞ்ச் க்வார்ட்டரில் கூகுள் மாப்ஸிற்குத் தெரியாத இந்தக் குறுகிய முட்டுச்சந்தைத் தேடி வழி கேட்டு வந்தடைவதற்குள் 11 மணியாகியிருந்தது . காரிலிருந்து இறங்குவதற்கு முன் பக்கத்து சீட்டிலிருந்த இளநீலப் பெட்டியை எடுப்பதா வேண்டாமா என்று ஒரு கணம் தயங்கினேன். வேண்டாம் என்று முடிவு செய்து, வெளியில் வந்து வீட்டைப் பார்த்தபோது எட்டியன் தெரிந்தார். கேட்டுக்கு உள்ளே வீட்டு வாசலில் கைலியை இறுக்கிக் கட்டிக்கொண்டு நின்றிருந்தார். அடுப்பில் வைத்துக் கருப்பேறிய சுட்டமண்சட்டி போன்ற நிறத்தில், மருந்துக்குக்கூட கருப்பில்லாத பஞ்சு போன்ற தலைமுடியுடன், தடிமனான கருப்பு சட்டமிட்ட கண்ணாடியுடன்,ஆறடிக்கும் மேலான உயரத்தில், மெலிந்த உருவத்தில் கைவைத்த பனியன் அணிந்திருந்தார். இந்த வயதிலும் சிறு தொப்பைகூட இல்லாதவரைப் பார்த்துப் பொறாமையாக இருந்தது. துருத்திக் கொண்டிருக்கும் என் தொப்பையைப் பார்த்தேன். நாளையிலிருந்து கண்டிப்பாக வாக்கிங் போக வேண்டும்.
வழி கேட்க போனில் பேசியபோதே புரிந்தது இவருடைய ஞாயிற்றுக் கிழமையையும் கெடுக்க வந்திருக்கிறேன் என்று. தாமதமாக வருகிறேன் என்ற எரிச்சலாகக் கூட இருக்கலாம். பக்கத்தில் தேவாலயத்திலிருந்து மணியோசை கிண் கிணென்று கேட்டது . கூடவே கூட்டமாக ‘மாசில்லா கன்னியே மாதாவே உம்மேல்’ என்று குழந்தைகள் பாடும் சத்தம் . இந்த அழகான சூழலின் சமன் குலைப்பவனைப் போல உணர்ந்தேன். எந்த சூழலிலும் பொருந்தாது, என் தொப்பையைப் போல நானும் துறித்திக் கொண்டு நிற்பதால் இந்த சங்கடம் எனக்குப் புதியதில்லை .
‘பிரமநாயகம்…. சார்’ என்று என் பெயரைச் சொல்லி கையை நீட்டியபோது அப்படியொரு அன்பான உண்மையான முகத்துடன் தன் இரு கைகளால் என் கையைப் பற்றிக் கொண்டார் . ‘ வாங்க தம்பி , வீட்டைக் கண்டுபிடிக்க கஷ்டப்பட்டீங்களோ’ என்றார். வெளியில் மெத்தென்று காலுக்கடியில் மிதித்த பூக்களின் மென்மையை இப்போது மனதினுள் உணர்ந்தேன் . சொந்த வீட்டிற்குள் போவது போல உடம்பும் மனதும் சட்டென்று அவ்வளவு ஆசுவாசமானது. ஒரு நொடியில் ஒரு சிரிப்பு எப்படி எல்லாச் சலனங்களையும் நீக்கி, மனதைத் தலைகீழாக்கியது என்று புரியாமல் தடுமாறினேன். நான் மனதில் குழப்பிக் கொண்டு வந்த எல்லா சில்லரை விஷயங்களும் நீர்க்குமிழியாய் உடைந்து போயின. அம்மா இறந்து இரண்டு வருடங்களாகிறது . முன்னமே வந்திருக்க வேண்டும்.
‘வாழ்க வாழ்க வாழ்க மரியே’ என்று குழந்தைகள் பாடிக் கொண்டிருந்தனர். ம..ரி…யே என்ற வார்த்தையில் சுருதி மேலே போன போது ஒரு குழந்தையின் குரல் மட்டும் கூட்டத்துடன் சேராமல் சின்னப் பிசிறலுடன் தனித்து ஒலித்தது.
மிகவும் ஆதுரமாக முதுகில் கை வைத்து உள்ளே அழைத்துச் சென்றார். அவரது டைப்ரைட்டர்களைப் பார்க்க அனுமதி அளித்ததற்கு நன்றி தெரிவித்தேன்.
“சண்டே அதுவுமா உங்களைத் தொந்தரவு செய்யறேன்”
“அதெல்லாம் எந்தத் தொந்தரவும் இல்லை. என்னோட பேஷன் இது. ஆள் கிடைச்சா போதும், மணிக்கணக்கா வின்டேஜ் டைப்ரைட்டர்ஸ் பத்தி பேசிப் பேசியே போர் அடிப்பேன்.”
எனக்கு எப்படி இந்த ஆர்வம் ஏற்பட்டது என்று மறுபடியும் கேட்டார். அம்மாவிடமிருந்து என்று அவரிடம் போனில் சொன்னதை நானும் மறுபடி சொன்னேன். ஆனால் அம்மாவின் ஆலிவெட்டி மாடல் டைப்ரைட்டரைப் பற்றி மட்டும் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. குடிக்க நீர் கொடுத்தார். காபி டீ வேண்டுமா என்று கேட்டார். அவரது பேச்சு செய்கை எல்லாம் அத்தனை இயல்பாக, அன்பாக இருந்தது.
வரவேற்பறையிலேயே இருந்த, பார்ப்பதற்கே விசித்திரமான ஒரு பெரிய வட்ட வடிவ டைப்ரைட்டரைக் காண்பித்து ‘ஹான்சன் ரைட்டிங் பால்’ என்றார்.
“டைப்ரைட்டர் என்ற பெயர் வருவதற்கு முன்னாடியே வந்த கருவி இது- 20 வருடங்களுக்கு முன் இதை ஃபாரினிலிருந்து வரவழைத்தேன். காஸ்ட் மி அ ஃபார்ட்யூன்- மாலிங் ஹான்சன் என்ற பாதிரியார் கண்டுபிடித்தது. இப்போது வேலை செய்யவில்லை. முடிந்தளவு எல்லா ரிப்பேரும் செஞ்சு பார்த்துட்டேன்.” ஒன்றும் நடக்கவில்லை என்பது போல உதட்டை சுழித்து தலையாட்டினார். ‘வேலை செய்யலனாலும், இது ஒரு பொக்கிஷம் தம்பி.”
தூசி படிந்த அந்த மேசையின் மேல் சுவரில் பல கருப்பு வெள்ளை புகைப்படங்கள் சட்டம் செய்து மாட்டப்பட்டிருந்தன. அவர் நடத்திய டைப்ரைட்டிங் பள்ளி மணவர்களுடன், ஏதோ விளையாட்டில் வென்ற பெரிய கோப்பையுடன், நண்பர்களுடன் என்று பல இருந்தன. ஒன்றில் அவர் ஒரு வெளிநாட்டுப் பெண்ணுடன் நின்றிருந்தார். ஒரு படத்தைப் பார்த்துத் திடுகிட்டேன். என்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள கொஞ்ச நேரமானது. அவரோ பேசிக் கொண்டே போனார்.…. “இது என்னோட ஸ்டுடன்ட்ஸ், …..இது ஃபுட் பால் ட்ரோஃபி, இது சார்லெட்- என் மனைவி”. என்று சற்று அமைதியானார்.
நான் ஏதும் மேலே கேட்பதற்கு முன் அவராகவே “12 வருஷம் இங்க என் கூட இருந்தாங்க. அவங்களுக்கும் இந்த டைப்ரைட்டர் பைத்தியம் உண்டு. இந்தியா முழுதும் சுத்தி, கடைசியா இங்க பாண்டிச்சேரிக்கு வந்திருந்தாங்க.அவங்க கூடவே இந்த ரெமிங்டனும் வந்தது”
ஒரு அழகான மஞ்சள் நிற டைப்ரைட்டரைக் காண்பித்தார்.
“இந்த மார்ஜின் ரிலீஸ் (MR) கீ இல பிரச்சனைனுதான் என்ன முதல்ல பாக்க வந்தாங்க”.
அந்த பழைய துருபிடித்த எந்திரத்தைக் காதலுடன் தடவிக் கொடுத்தார்.
ஒரு வேளை இப்போ உயிரோடு இல்லையோ என்று நான் நினைக்கும்போதே…
“இப்போ ஹாலந்தில ராடர்டாமில இருக்காங்க. அவங்க சொந்த ஊருக்குப் பக்கத்துல. அந்த யுனிவர்சிடியில படிக்க ஒரு வாய்ப்பு வந்தது. அதனால போனாங்க. இப்போ அங்கேயே வேலையும் பார்க்குறாங்க.”
“எனக்கு இந்த இடத்தை விட்டு இந்த டைப்ரைட்டர்களை விட்டுட்டு வேறெங்கேயும் போக மனசில்ல. தற்காலிகமான பிரிவுதான்னு இரண்டு பேருமே நினைச்சோம். திரும்பி வந்திருவாங்கனு நம்பினேன். நான் மனசு மாறி அங்க போவேன்னு அவங்க நம்பினாங்க… இப்பவரை இரண்டும் நடக்கல” என்றார் கசப்பான சிரிப்புடன். இத்தனை அந்தரங்கங்களைப் புதிதாகப் பார்த்த என்னிடம் பகிர்ந்து கொள்கிறாரே என்று ஆச்சரியமாக இருந்தது.
“மாசம் ஒரு முறையாவது பேசிப்போம்.. ஏதாவது ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமையில.. இன்னைக்கு நீங்க வழி கேட்ட போது கூட அவங்களோட விடியோ கால்ல இருந்தேன்.”
போனில் வழிகேட்டபோது அவரது குரலில் தொனித்த பொறுமையின்மையின் காரணம் இப்போது புரிந்தது. இருவரும் சிறிது நேரம் அமைதியாக அந்தப் புகைப்படங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். வேறொரு உலகத்திற்கு வேறொறு காலத்திற்கு சென்று விட்டார். அவரது முகத்தில் கலவையான ஏக்கங்கள் பல வந்துபோயின. இனி ஒன்றும் ஆகப்போவதில்லை என்ற பெருமூச்சுடன் கடக்க முடியாத காலங்களை நொடிகளில் கடந்து மறுபடி என்னிடம் வந்தார்.
‘உள்ளே வாங்க’ என்று ஒரு அறையின் கதவைத் திறந்து என்னை அழைத்துச் சென்றார். வெளியில் எவ்வளவு தூசியும் அழுக்குமாகப் பராமரிப்பற்று இருந்ததோ அதற்கு நேர்மாறாக பளிச்சென்று துப்புரவாக இருந்தது இந்த அறை. பெரிதும் சிறிதுமாக 20அல்லது 25 டைப்ரைட்டர்கள், வெவ்வேறு நிறங்களில் இருந்தன . எல்லாமே மிகப் பழமையான மாடல்கள். அது எனக்கு ஒரு கனவுலகம் போலிருந்தது. விட்டால் குறை காலத்தை இங்கேயே மகிழ்ச்சியாக கழித்துவிடுவேன்.
“ இது எல்லாமே ஒர்க்கிங் கண்டிஷன்ல இருக்கு … நான் அப்படி பாதுகாத்து வச்சிருக்கேன்” என்றார் அவரது சிறய கண்கள் மின்ன . “இந்தக் காலத்துல இப்படி மெய்ன்டெய்ன் பண்றது ரொம்ப கஷ்டம்பா, சும்மாயில்ல. ஒரு ஸ்பேர் பார்ட் கூட இங்க கிடைக்காது. கிடைச்சாலும் செலவு நிறைய ஆகும்.”
தையல் மிஷினைப் போலிருந்த ஒன்றைக் காட்டி,
‘இதுதான் முதல் ரெமிங்டன். இந்த கம்பெனி தையல் மிஷின் தயாரிச்சவங்க . அதான் அந்த மாடல்ல இப்படி ஒரு டைப்ரைட்டரும் தயாரிச்சிட்டாங்க.’
‘முன்னெல்லாம் ‘ப்ளைண்ட் டைப்பிங்’ தான் . நாம என்ன டைப் பண்றோம் னு முடிச்சதுக்கப்புறமாதான் பார்க்க முடியும். தப்பு பண்ணிட்டா சரி பண்றது ரொம்ப சிரமம்.’
மேலே வட்ட வடிவமாக எழுத்து உருவறைகள் இருந்தன. அதனடியில் தாளைப் பொருத்தி மிக வேகமாக டைப் செய்தார். குனிந்து அந்தத் தாளை எடுத்துக் காண்பித்தார்.
“He will wipe away every tear from their eyes.” என்றிருந்தது.
“இது மியூசிக் ரைட்டர். இதுல இசையின் குறிப்புகளை டைப் செய்யலாம்” என்றார். அதன் பலகையில் எழுத்துகளுக்குப் பதிலாக இசைக் குறிப்புகள் பொறித்திருந்தன .எல்லாவற்றிலும் ஒரு தாளைப் பொருத்தி ஆசையாக டைப் செய்து காண்பித்தார். எனக்கு அந்த சத்தமே இசையாக இனிமையாக இருந்தது.
“இந்த போர்டுல பாத்தீங்கன்னா 1 என்ற எண் இருக்காது இரண்டுலேர்ந்துதான் ஆரம்பிக்கும். ஆங்கில எழுத்து ‘l’ ஐயே 1ஆகவும் பயன்படுத்தினாங்க .அதே மாதிரி ஆச்சர்ய குறியும் இருக்காது, கவனிச்சீங்களா” என்றார்.
‘அதை எப்படி டைப் பண்ணுவாங்க?’
“அபோஸ்டரபி இருக்கில்ல அதை டைப் பண்ணிட்டு பின்னாடி- பேக்ஸ்பேஸ் – வந்து மறுபடி அதே இடத்தில புள்ளியை டைப் பண்ணணும்” என்று செய்து காண்பித்தார்.
அம்மாவிற்கு இந்த நுணுக்கங்கள் எல்லாம் நிச்சயமாகத் தெரிந்திருக்கும். ஆனால் நான் இப்படிக் கேட்டுக்கொண்டதில்லை.யாரும் நம் கூடவே இருக்கும் போது அருமை தெரியாமல் இருந்துவிடுகிறோம்.அம்மா டைப்ரைட்டரில் வரையக்கூட செய்வாள். சிறு வயதில் என் புகைப்படத்தைப் பார்த்து என் பெயரின் ஆங்கில எழுத்துகளைக் கொண்டே என்னை வரைந்திருக்கிறாள். அந்தப் படம் எங்கே போனதென்று தெரியவில்லை.அம்மாவின் அலமாரியில் தேடிப் பார்க்கவேண்டும்.
எட்டியன் அந்த அறையில் இருந்த எல்லா டைப்ரைட்டர்களைப் பற்றி விரிவாகவும் சுவாரஸ்யமாகவும் நிறைய பேசிக் கொண்டே வந்தார். சட்டென்று “சாப்பிடலாமா தம்பி” என்றார். என் பதிலுக்குக் காத்திருக்காமல் உணவு மேசைக்குச் சென்று , தட்டுகளை எடுத்து வைக்கத் தொடங்கினார். மரியாதைக்காகவாவது மறுக்க வேண்டும் என்று கூடத் தோன்றாமல் தட்டின் முன் உட்கார்ந்தேன்.ஏனோ என்னால் அவரிடம் அப்படி சம்பிரதாயமாக இருக்க முடியவில்லை. சோறும் கறிக் கொழம்பும் பரிமாறினார். அவரும் சாப்பிட்டார்.
“என் சமையல்தான்… எப்படி இருக்கு?” என்று ஆர்ப்பாட்டமாக சிரித்தார்.அவர் சிரிக்கும் போது சிறிய கண்கள் இடுங்கி முகத்திற்குள்ளேயே தொலைந்து போயின.அத்தனை பசியுடன், ருசியுடன் சாப்பிட்டு வெகு நாட்களாகியிருந்தன.நித்திலாவைப் பற்றி, அன்பரசியைப் பற்றி கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டார் .
‘குழந்தைக்கு என்ன வயசு?’
“இந்த டிசம்பர் வந்தா 7 முடிஞ்சு 8 ஆகும்..அவ இப்போதான் பிறந்த மாதிரி இருக்கு ,அதுக்குள்ள 8 ஆகப்போது”
நித்திலாவின் பிறந்தநாளுக்கு அவரை வீட்டிற்கு அழைக்க வேண்டும். அந்த எண்ணமே மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. எப்படியெல்லாம் அவரை என் வீட்டில் கவனித்துக் கொள்ளலாம், என்னவெல்லாம் பேசலாம் என்று மனம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. தாத்தா என்ற உறவையே அறியாத நித்திலா இவருடன் உடனே ஒட்டிக் கொள்வாள் என்று தோன்றியது.
அவர் கேட்காமலேயே நானாக நிறையப் பேசினேன். என் வழக்கமான இறுக்கம் காணாமல் போனது .ஏதோ ஒன்று உள்ளே உடைபட்டது. எளிதாகப் பேச முடிந்தது . அன்பரசியைப் பற்றி நல்லவிதமாகச் சொன்னேன்.கவனமாக என் அதிருப்திகளை வெளிக்காட்டாமல் பேசினேன். ஆனால் அவரது கண்களைப் பார்த்தபோது சொல்லாமலே என் ஈனத்தனங்களையெல்லாம் புரிந்து கொண்டதுபோல இருந்தது . சிறிய சங்கடம் வந்து போனது . வேறு விஷயங்களை பேசத் தொடங்கினேன். வெட்கமேயில்லாமல் சோற்று சட்டியைக் காலி செய்தேன்.
மறுபடி டைப்ரைட்டர்களின் அறைக்குச் சென்றோம்.
“இது ரொம்ப அபூர்வமானது …ஆலிவெட்டி வாலன்டைன்” என்றபடி கீழே அலமாரியிலிருந்து ஒரு சிகப்பு பெட்டியை எடுத்தார்.அதிலிருந்து ஒரு சிகப்பு டைப்ரைட்டரை வெளியில் இழுத்தார். நிறம் மட்டும்தான் வேறு, மற்றபடி நான் கொண்டுவந்திருந்த அம்மாவின் டைப்ரைட்டர் போலவே இருந்தது. அதே மாடல். பளிச்சென்ற அழுத்தமான, பளபளப்பான, கண்களை பறிக்கும் சிவப்பு.
“அப்பா என்னா கலர்” என்றேன்.
“வாலன்டைன்னாலே ரெட் கலர் தானே” என்றார்
“ஒருத்தங்களுக்காக நான் ஆசையா வாங்கினது. ஆனா அவங்களுக்கு இந்த கலர் பிடிக்கல. அதனால இதே போல வேற ஒன்னு, பிடிச்ச கலர்ல வாங்கிக் கொடுத்துட்டேன்” என்றார்.
இதுவரை சந்தேகமாக இருந்த ஒன்று இப்போது நிச்சயமாக விளங்கியது. எதற்கு இந்தப் பயணம், இந்த சந்திப்பு என்று புரிந்தது.அதில் மட்டும் எதையும் டைப் செய்து காண்பிக்காமல் அப்படியே மூடி உள்ளே வைத்ததுவிட்டார். அப்போது வெளியில் குழந்தைகளின் சப்தம் கேட்டது . ஆறு ஏழு குழந்தைகள் கையில் புத்தகங்களுடன் உரிமையாக உள்ளே ஓடி வந்தனர்.நாங்கள் வெளியே வந்தோம். எட்டியன் அந்த அறையை மூடித் தாளிட்டார். நித்திலாவின் வயதொத்த ஒரு குழந்தை
“சர்சல நாங்க இன்னைக்குப் பாடினோமே. நீங்க ஏன் வரல?” என்றது குற்றம்சாட்டுவதைப்போல.
“கேட்டேனே ,இங்கயே வாசல்ல நின்னு நீங்க பாடினத கேட்டேனே’. சிரித்தார். கண்கள் முகத்திற்குள் காணாமல் போயின. அவளது குரல் ‘ம..ரி..யே’ என்று பாட்டின் ஏற்றத்தில் தனியாகக் கேட்ட அந்தக் குரல் போலவே இருந்தது.
‘இந்தப் பெரிய மனுஷங்களுக்கெல்லாம் நாளைலேர்ந்து பரீட்சை தொடங்குது தம்பி’ என்றார். ஒரு குழந்தையின் தலைமுடியை கலைத்தபடி. அவரது சிரிப்பு அத்தனை குழந்தைகள் முகத்திலும் பிரதிபலித்தது.
நான் அங்கிருந்து கிளம்பியபோது “கவனமா போயிட்டுவாங்க” கார் வரைக்கும் வந்து வழியனுப்பினார். பக்கத்து சீட்டிலிருந்த நீலப்பெட்டியைப் பார்த்தாரா என்று தெரியவில்லை.
அம்மா இறப்பதற்கு முன் ஒரு மாதம் இருக்கும். படுத்த படுக்கையாக இருந்தாள்.முடக்குவாதம் என்றார்கள்.முட்டி மாற்று அறுவை சிகிச்சை செய்தால் சரியாகும் என்றார்கள்.’ எடியன் தேவமைந்தன்’ என்ற பெயரை முதன்முறையாக உச்சரித்தாள். பாண்டிச்சேரி என்ற ஊர் பெயரைத் தவிர வேறு எந்த விவரமும் அவளுக்குத் தெரியவில்லை. “முன்னாடி டைப்பிங் இன்ஸ்டிட்யூட் வச்சிருந்தார். இப்போ எங்க இருக்கார்னு கண்டுபிடிச்சு அவர் இதைக் கொடுத்துடு” என்று தன் டைப்ரைட்டரைக் காண்பித்தாள். மேற்கொண்டு நான் எதுவும் கேட்கவில்லை. அவளும் சொல்லவில்லை.அப்போது நான் இருந்த மனநிலை அப்படிக் கேட்டிருக்க வேண்டும். நான் மேம்போக்காகவே இருக்கிறேன். எதிலும் கவனம் செலுத்துவதில்லை என்பதுதான் அவளது நிரந்தரப் புகாராக இருந்து வந்தது. அதன் பிறகு கொஞ்ச நாட்களில் தூக்கத்திலேயே இறந்து போனாள். அவளது பேச்சைக் கேட்டுக்கேட்டு எனக்கும் டைப்ரைட்டர்களின் மேல் ஒருவித மோகம் உண்டாகிவிட்டது . இந்த அழகான நீல நிற ஆலிவெட்டியை வேறொருவரிடம் தூக்கிக் கொடுக்க மனம் வரவில்லை. அவரது வீட்டில் நிறைய பழைய டைப் ரைட்டர்கள் உள்ளன என தீபன் விசாரித்து சொன்ன போது அதையெல்லாம் பார்க்கும் எண்ணத்தில்தான் வந்தேனே தவிர, அம்மா சொன்னதற்காக வரவில்லை.
சென்னை திரும்பும் வழியில் இதையெல்லாம் நினைத்து நினைத்து மருகினேன். நான் எவ்வளவு கேவலமானவனாக இருக்கிறேன் என்று நொந்து கொண்டேன். சென்னை எல்லையை எட்டியிருந்தபோது அவரிடமிருந்து செய்தி, ஒரு குரல் குறிப்பாக வந்திருந்தது.
“தம்பி உங்ககிட்ட ஒரு உதவி. சார்லெட் ரொம்ப நாட்களாக என்னை அங்க… அவங்க ஊருக்குக் கூப்பிட்டுக்கிட்டிருக்காங்க. நான்தான் போகாம அப்படி இப்படினு தட்டிக் கழிச்சிக்கிட்டிருந்தேன்….ரொம்ப நாள் தங்க முடியாட்டாலும் வந்து பார்த்துட்டுப்போன்னு இன்னைக்குக் கூட சொன்னாங்க. குழந்தைங்கள்லாம் போனதுக்கப்புறம் தனியா இருந்தப்போ யோசிச்சேன்…. சட்டுனு போகலாம்னு தோணுச்சு. நான் ஊருல இல்லாதப்ப பக்கத்துல … சர்ச் ஃபாதர் நல்ல பழக்கம்..அவர்ட்ட இந்த டைப்ரைட்டரையெல்லம் கொஞ்சம் பார்த்துக்க சொல்லியிருகேன். அவர்கிட்ட உங்களப் பத்தியும் சொன்னேன். வீட்டுச் சாவி அவர்ட்ட இருக்கும். நீங்களும் முடிஞ்சப்போ வந்து பார்த்துக்கோங்க. என்ன சரியா…குட்டி நித்திலாவையும் உங்க மனைவியையும்… கூட்டிட்டு வாங்க .. இங்கேயே …நீங்க எல்லாரும் தங்கியிருந்துட்டுக்கூட போகலாம் தம்பி.’ விட்டு விட்டு பேசியிருந்தார். பிறகு ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு.
“அப்புறம் ஒரு விஷயம்.. இந்த மெஷினுக்கெல்லாம் பராமரிப்பு தேவைதான். இல்லேன்னா சரியா வேல செய்யாது. ஆனா யார் அதைப் பராமரிக்குறாங்கங்கிறது முக்கியமில்லை. யார் வேணும்னாலும் பண்ணலாம். ஆனா மனுஷங்க அப்படி இல்ல. சில பேரால மட்டும்தான் சில விஷயங்கள செய்ய முடியும். மனுஷங்களுக்கு மாற்று ஏற்பாடெல்லாம் பண்ண முடியாது தம்பி . சார்லெட்டையும் நான் தவற விட்டுடக் கூடாதுன்னு தோணுது .அதான் இந்த திடீர் திட்டம். நான் விசாவுக்கு சென்னை வரும் போது உங்களை சந்திக்க முடிஞ்சா நல்லாருக்கும்.நீங்களும் நான் முடிவெடுக்க ஒரு வகையில உதவியிருக்கீங்க .பார்க்கலாம் தம்பி”. இதை ஏதோ ஒத்திகைப் பார்த்ததைப் போல கோர்வையாகப் பேசியிருந்தார்.
பக்கத்தில் இருந்த இளநீலப் பெட்டியை அதற்குரிய இடத்தில் சேர்த்துவிடுவேன்.
‘சார்லெட்டையும்’ என்று அவர் சொன்னது திரும்பத் திரும்பக் காதில் கேட்டபடி இருந்தது.
அவரை உடனே கூப்பிட வேண்டும் என்றிருந்தது. கூப்பிட்டு எல்லாவற்றையும் சொல்லிவிட வேண்டும் என்றிருந்தது ஆனால் அவருக்கு நான் சொல்லாமலே எல்லாமும் புரிந்து விட்டது. வீட்டிற்குப் போனதும் நித்திலா ஓடி வந்து என் கால்களைக் கட்டிக் கொண்டாள் .
ஒரு கையில் நீலப் பெட்டியுடன், மற்றொரு கையால் அவளைத் தூக்கிக் கொண்டேன்.
“இன்னைக்கு ஃபீனிக்ஸ் மால் போனோம். பெரிம்மா இந்த டோரேமான் வாங்கித் தந்தாங்க” என்று ஓரத்தில் கிடந்த பொம்மையைக் காண்பித்தாள்
“பாட்டி கலரிங் புக் வாங்கித் தந்தாங்க.உங்களை ரொம்ப மிஸ் பண்ணோம்” என்றாள் மூச்சு விடாமல்.
“நானும்தான் குட்டி” என்றவுடன் என் கன்னத்தில் எச்சில் முத்தம் பதித்தாள்.
டைப்ரைட்டரை மட்டும் வைத்துவிட்டு நித்திலாவைத் தூக்கியபடி அன்பரசியைத் தேடி உள்ளே போனேன். அவள் போனிலிருந்து நிமிர்ந்து வெறுமையான கண்களுடன் என்னைப் பார்த்தாள். அவள் பக்கத்தில் போனேன். அவள் புரியாமல் பின்நகர்ந்தாள். அவளை இழுத்து, அவள் கன்னத்தில் நித்திலாவைப் போல அழுத்தமான முத்தம் பதித்தேன். அன்பரசி அதிர்ச்சியாக , ஆச்சரியமாகப் பார்த்தாள். எங்கள் இருவர் முகத்திற்கும் நடுவில் தன் முகத்தை கொண்டு வந்த நித்திலா கைகொட்டிச் சிரித்தாள்.
அதே சிரிப்பு. அம்மாவின் சிரிப்பு. எட்டியனின் வீட்டில் மாட்டியிருந்த கருப்பு வெள்ளை புகைப்படம் ஒன்றில் அம்மா இப்படித்தான் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்படி சுடிதார் அணிந்து இருபுறமும் துப்பட்டாவைப் பின் செய்த அம்மாவை நான் பார்த்ததில்லை.அப்படி இரட்டை ஜடையை மடித்துக் கட்டிய அம்மாவை நான் பார்த்ததேயில்லை. அப்படி மேல் வரிசை கீழ்வரிசை பற்கள் தெரிய சிரிக்கும் அம்மாவை நான் பார்த்ததேயில்லை. கண்களில் அவ்வளவு காதலுடன் அம்மாவைப் பார்த்தபடி இளவயது எட்டியன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தார். இருவருக்கும் நடுவில் ஆலிவெட்டி டைப்ரைட்டர் ஒன்றிருந்தது. அது கருப்பு வெள்ளைப் படமாதலால் நீலமா, சிவப்பா எந்த வண்ணமென்று தெரியவில்லை.