கணினிக்கு ஒரு பாவமன்னிப்புக் கடிதம்
என் மடிக்கணினியை அடித்துவிட்டேன்
பல்லென்று ஓங்கி அதன் மடியில்
எவ்வளவு நேரம் தான் தாமதிப்பது;
எவ்வளவு நேரம் தான் காத்திருப்பது;
எத்தனைமுறைதான் அணைத்து அணைத்து
உயிர்ப்பிப்பது
எவ்வளவு நேரமாய் அடம்பிடிக்கிறாய் நீ?
கொஞ்சல் கூடுதலாகிவிட்டதா?
நான் கேட்டேன் அதனிடம் கேட்க வேண்டியவற்றை
எனக்குள்.
பிறகு அடித்தேன்
ஓ… ங்கி பலமாய்
ஒரு நேசிக்கும் குழந்தையை அடிப்பது போன்ற
பாவனை வெறுப்பில்
உனக்குப் புரியாதா என்றேன்…
மேலும் சொன்னேன்:
என் மகவே நீயே என் தாய்
நீயே என் பலவண்ண மனமும்
நீயே என் கிறுக்கு மூளையும்
நீ இல்லாமல் நானேது
என் கவிதையுமேது!
நான் அடித்துவிட்டேன் ஓங்கி பலமாய்
ஒரு நேசிக்கும் குழந்தையை அடிப்பது போன்ற 
பாவனை வெறுப்பில்
பிறகு அதோ அது உடனே திறந்துகொண்டது
எந்தச் சிணுங்கலும் இல்லாமல்
இறுக்க மூடிய விரல்களைத் திறந்த
குழந்தையின் சிறு கை இடுக்கில்
நம் விரலைத் திணிப்பது போல்
நான் சீண்டினேன் அதனை.
பிறகு தாமதிக்காமல், ஒரு கவிதை எழுதினேன் அதற்கென:
நீயும் கைவிட்டால், யார் தாங்குவார்
என் பாரத்தை எல்லாம் என்று முடித்தேன்;
லவ் யூ டீ தங்கக் கட்டி என்றேன்;
உன்னில் அன்றி வேறெதிலும் கவிதை எழுத மாட்டேன்
என்று மீண்டும் சத்தியம் செய்தேன்;
ஒரு தபா மீறிவிட்டதற்காக
இந்தத் தடவை சாரியும் கேட்டேன்.
போகட்டும் இனி திட்டமாட்டேன்
என் சமத்துப் பெண்டே என்றேன்;
அதுவும் சரி என்றாற்போல் கண் சிமிட்டியது!
(என் கணினியான ‘இக்கிகை’க்கு….)
- 2. தனிமை
தனிமையை உணர்கிறேன் என்று சொல்லக் கூச்சமாக இருக்கிறது
யாரையாவது ஒத்தாசைக்கு அழைத்து மறுத்துவிட்டால்
ஜென்மம் இன்னும் நைந்துபோகிறது
யாரோடும் பேசாமல், யாரோடும் சண்டையிடாமல்,
யாரின் ஸ்பரிசமும் இல்லாமல் ஒருவன் எப்படி ஜீவிப்பது;
ஒரு திமிர் வனப்பு வளர்ப்பு நாயாகவோ,
கால் நகப் பூனையாகவோ பிறந்திருக்கலாம்தான்.
கொஞ்சல் மொழி இரண்டு, வேளைக்குச் சாப்பாடு,
மெல்லமாய் விரும்புபவர் நம்மைத் தடவும் போது
அப்போதைய விருப்பப்படி
நைய நாமொரு தரம் கடித்தோ,
பிறாண்டியோ வைக்கலாம்தான்.
இருந்தும் எனக்கு மொத்தமாய் யாருமில்லை என்று
சொல்லிவிட முடியாதுதான்
எனக்கென பெயருக்கு ஒரு குடும்பமுண்டு
மிகுதேவைக்கு அரிதென சில ஒத்தாசை கிடைக்கும்
அதுவே அதிகம்; அவ்வளவுதானே ஒரு குடும்பப் பொறுப்பு!